Κτισμένα το ένα απέναντι από το άλλο, σε μία κατάφυτη πλαγιά βουνού στη βορειοδυτική πλευρά της Θάσου, το Μικρό και το Μεγάλο Καζαβίτι αποτελούν ένα κόσμημα ορεινών οικισμών που κλέβουν με την αύρα και την χαρακτηριστική αρχιτεκτονική τους την καρδιά όποιου τα επισκεφτεί.
Τα δύο αυτά χωριά είναι ένας θαυμάσιος προορισμός για όλες τις εποχές του χρόνου, κατάλληλος για όποιον επιθυμεί να ξεφύγει από τους ήχους και την πίεση της καθημερινότητας και να “χαθεί” στην ομορφιά που χαρίζει ο παραμυθένιος αυτός τόπος.
Σημαντικό είναι το γεγονός ότι βρίσκεται κανείς σε αυτά εύκολα και γρήγορα αφού απέχουν μόλις περίπου 7 χιλιόμετρα από την Σκάλα Πρίνου και 20 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα της Θάσου, τον Λιμένα, χωριά στα οποία βρίσκονται τα δύο βασικά λιμάνια πρόσβασης στο νησί.
Το όνομα τους είναι σύνθετο και προέρχεται πιθανότατα από τις λατινικές λέξεις casa = σπίτι και vitis = κληματαριά, μιας και η τοποθεσία είναι αμπελόφυτη. Σημειώνεται ότι τα δύο χωριά είναι επίσης γνωστά ως Μικρός και Μεγάλος Πρίνος που τον περασμένο αιώνα ονομάζονταν αντίστοιχα Παραχώρα και Τσιγκούρα, ονομασίες οι οποίες παραμένουν ενεργές καθώς χρησιμοποιούνται ακόμη από τους ντόπιους της περιοχής.
Κατά τους χειμερινούς μήνες θα μπορούσε κανείς να τα χαρακτηρίσει “ησυχαστήριο” επειδή οι μόνιμοι κάτοικοι τους είναι εδώ και δεκαετίες ελάχιστοι, σε αντίθεση με το καλοκαίρι που σφύζουν από ζωή καθώς η παραδοσιακή τους εμφάνιση αποτελεί πόλο έλξης για τους χιλιάδες τουρίστες που επιλέγουν για τις διακοπές τους την Θάσο.
Πρώτη στάση – Μικρό Καζαβίτι
Φτάνοντας στο πρώτο σε σειρά και μικρότερο από τους δύο οικισμούς χωριό, αμέσως σου τραβά την προσοχή το όμορφο πετρόχτιστο θεατράκι, που βρίσκεται στο αριστερό σου χέρι και θυμίζει αρχαίο ελληνικό θέατρο.
Στην άλλη πλευρά του δρόμου, σε κερδίζει με την εμφάνιση της η μικρή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, η οποία χρονολογείται από το 1815 και είναι περιτριγυρισμένη από πανύψηλα κυπαρίσσια.
Ακριβώς από πάνω, υπάρχει μια μεγάλη λιθόστρωτη πλατεία που “βλέπει” στη θάλασσα, ενώ βελανιδιές, φλαμουριές και καστανιές συμπληρώνουν το τοπίο και το κάνουν να μοιάζει με ζωγραφιά.
Αφού απολαύσεις τη βόλτα σου στο Μικρό Καζαβίτι μπορείς να συνεχίσεις την περιήγηση σου στον γειτονικό ορεινό οικισμό ακόμα και πεζός, διότι η απόσταση μεταξύ των δύο χωριών δεν ξεπερνά το 1 χιλιόμετρο. Η διαδρομή είναι μοναδική αφού συνδυάζει βουνό και…θάλασσα! Στο βάθος, ανάμεσα στους λόφους, η θέα του Κόλπου της Καβάλας και το Όρος Παγγαίο “κλέβει” την παράσταση και προσφέρει μια αξέχαστη εικόνα.
Δεύτερη στάση – Μεγάλο Καζαβίτι
Το Μεγάλο Καζαβίτι είναι ένας απόλυτα γραφικός οικισμός, με σπουδαία ιστορία και πλούσιο φυσικό περιβάλλον που οπωσδήποτε πρέπει να γνωρίσεις!
Η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του, με τα πέτρινα παραδοσιακά σπίτια, με στέγες από σχιστόλιθο, τα πανέμορφα λιθόστρωτα δρομάκια και η βλάστηση στο εσωτερικό του, κάνουν το χωριό ξεχωριστά γοητευτικό.
Τα σπίτια αναπτύσσονται κλιμακωτά, με σημείο αναφοράς την κεντρική πλατεία του χωριού ενώ υπάρχει ένα δίκτυο καλοδιατηρημένων λιθόστρωτων μονοπατιών (τα περισσότερα προσβάσιμα και με αυτοκίνητο), που διατρέχει το χωριό σε όλο το μήκος του και οδηγούν σε αυτή.
Τα καλντερίμια σε “καλούν” να εξερευνήσεις τις κρυφές ομορφιές του ιστορικού οικισμού. Ανάμεσα σε άλλα, “κόσμημα” του χωριού αποτελεί η εκκλησία των Δώδεκα Αποστόλων, η οποία βρίσκεται εκεί από τις αρχές του 19ου αιώνα, καθώς ανεγέρθη το 1804.
Οι ήχοι και τα χρώματα σε γαληνεύουν…
Το χωριό οριοθετείται από τις κοίτες δύο ρεμάτων, στις οποίες φτάνεις εύκολα ακολουθώντας λιθόστρωτα μονοπάτια που οδηγούν μέσα στο πλατανόδασος. Εκεί, ο ήχος του τρεχούμενου νερού και το κελάϊδισμα των πουλιών “μιλούν” στην ψυχή κάθε επισκέπτη.
Λίγα λόγια για την ιστορία
Η ευρύτερη περιοχή φαίνεται πως κατοικούνταν ήδη από τον 4ο αιώνα π.Χ. καθώς έχουν ανακαλυφθεί ερείπια αρχαίου αγγειοπλαστείου, με κεραμικά ευρήματα που ανάγονται στο 360 π.Χ.. Επίσης σημαντικά ευρήματα, που χρονολογούνται από το 2ο αιώνα μ.Χ., είναι δύο ρωμαϊκοί τάφοι που βρέθηκαν σε κοντινά στο χωριό σημεία.
Ο οικισμός Μεγάλο Καζαβίτι όμως αναφέρεται για πρώτη φορά το 16ο αιώνα μ.Χ., στα σουλτανικά αρχεία απογραφής του 1570 μ.Χ., αριθμώντας περίπου 50 οικίες. Οι κάτοικοι του ήταν υπήκοοι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και είχαν εγκατασταθεί μόνιμα εκεί, ώστε να ασχοληθούν με τη γεωργία και την καλλιέργεια αμπελιών.
Ανεγέρθη τζαμί στο σημείο που σήμερα βρίσκεται κάτω από την πλατεία, υπήρχε δε και οθωμανικό διοικητήριο στη γειτονιά με τα δύο κυπαρίσσια,«Κονάκι».
Το χωριό άκμασε κατά το 17ο αιώνα, αλλά, εξαιτίας φαινομένων πειρατείας, στα τέλη του 18ου αιώνα οι περισσότεροι κάτοικοι το εγκατέλειψαν και απέμειναν στο χωριό μόνο οι αρχές του τόπου (προεστοδημογεροντία).
Δείτε επίσης: Παναγιά Θάσου: Το πιο παραδοσιακό και κατάφυτο χωριό του νησιού, με τη μοναδική αρχιτεκτονική και τα γάργαρα νερά
Η δεύτερη ακμή του σημειώθηκε το 19ο αιώνα, από το 1850 και έπειτα, όταν επανακατοικήθηκε και ανεγέρθηκαν οι περισσότερες οικίες του, που σώζονται ως σήμερα, με την έκτασή του να φτάνει ως και το διπλάσιο από το σημερινό οικισμό.
Το χωριό ερήμωσε στα μέσα του 20ου αιώνα (δεκαετία του 1970), ενώ τις δύο τελευταίες δεκαετίες υπάρχει αξιοσημείωτο ρεύμα επιστροφής των ντόπιων αλλά και αγοραστικό ενδιαφέρον από αλλοδαπούς. Τα περισσότερα σπίτια έχουν αναστηλωθεί και αναπαλαιωθεί από τους ιδιοκτήτες τους, δίνοντας ζωή στο χωριό, ενώ παρατηρείται ιδιαιτέρως αυξημένη τουριστική κίνηση τους καλοκαιρινούς μήνες.
Πηγή: el.wikipedia.org
