Η πεζοπορία στον Ολυμπο αποτελεί από μόνη της μία ξεχωριστή εμπειρία! Αν μάλιστα επιλέξετε να διασχίσετε το Φαράγγι του Ενιπέα, τότε προετοιμαστείτε να «γεμίσετε» με εικόνες που θα… πλανέψουν την ψυχή και το μυαλό σας.
Μικροί και μεγαλύτεροι καταρράκτες, λιμνούλες με κρυστάλλινα νερά, ξύλινα γεφύρια, ιστορικοί θρησκευτικοί θησαυροί, διαδρομές κάτω από τον ίσκιο πελώριων δέντρων και ένα μαγευτικό φυσικό τοπίο θα μετατρέψουν τη διαδρομή σας στο Φαράγγι του Ενιπέα σε ένα μοναδικό… ταξίδι στο «βασίλειο» της φύσης!
Ο Ολυμπος, το βουνό των 12 θεών, των ατελείωτων θρύλων και μύθων, με την απαράμιλλη αίγλη και την απέραντη γοητεία, υπόσχεται μεγάλες συγκινήσεις και ατελείωτες ιστορίες, που χάνονται στα βάθη των αιώνων και έχουν τις ρίζες τους στην αρχαιότητα.
Αφεθείτε και ακούστε τις μούσες και τις νεράιδες που… τραγουδάνε, δείτε τις θεές να λούζονται στα παγωμένα νερά του Ενιπέα και απολαύστε το μεθυστικό άρωμα της γης και των δώρων της.
Μέσα από φωτογραφίες θα επιχειρήσουμε να δείξουμε τη διαδρομή όσο καλύτερα μπορούμε και να μοιραστούμε σημαντικές πληροφορίες και extra tips, που ελπίζουμε να σας βοηθήσουν σε περίπτωση που επιχειρήσετε να τη διανύσετε.
Η απόσταση που θα διανύσουμε είναι περίπου 14 χιλιόμετρα και θα χρειαστούμε περίπου 7 ώρες. Στη διαδρομή αλλά και στις ώρες συμπεριλαμβάνονται οι παρακάμψεις που κάναμε (σε Μοναστήρι, καταρράκτες κτλ.) καθώς και οι στάσεις που κάναμε για να απολαύσουμε το τοπίο, να ξεκουραστούμε, να βγάλουμε φωτογραφίες κτλ.
Εδώ να σημειώσουμε πως η διαδρομή χαρακτηρίζεται ως μέτριας δυσκολίας, σίγουρα όμως απαιτείται ο απαραίτητος εξοπλισμός, όπως καλά παπούτσια πεζοπορίας, λόγω της πέτρας και των βράχων, μπαστούνια πεζοπορίας (οπωσδήποτε, κυρίως στο δεύτερο μισό) και φυσικά, νερό, σνακ (μπανάνες, ξηροί καρποί κτλ) καθώς και τα ανάλογα ρούχα σύμφωνα με την εποχή. Αυτό που επίσης πρέπει να γνωρίζεται είναι πως, ναι μεν κάνετε κατάβαση από τα Πριόνια προς το Λιτόχωρο, ωστόσο, όλη η διαδρομή δεν είναι κατηφορική.
Προσωπικά, χωρίζω τη διαδρομή σε δύο κομμάτια. Στο κομμάτι μέχρι και το Σπήλαιο, που είναι σχετικά εύκολο, και στο κομμάτι, που αρχίζεις σιγά σιγά να απομακρύνεσαι από τον ήχο του νερού και είναι το πιο δύσκολο, με ανηφόρες και απότομες (κάποιες φορές) κατηφόρες που εναλλάσσονται.
Συμβουλή: Οσοι δεν έχετε πολύ καλή φυσική κατάσταση, προτιμήστε να κάνετε το πρώτο κομμάτι και επιστρέψετε πίσω από το Μοναστήρι, από το οποίο μπορείτε να ξεκινήσετε κιόλας, αφήνοντας το αυτοκίνητό σας στο πάρκινγκ. Ειδάλλως, να είστε καλά προετοιμασμένοι, να έχετε καλά παπούτσια, σίγουρα νερό και οπωσδήποτε μπαστούνια πεζοπορίας (θα με θυμηθείτε). Αν πάλι, συνηθίζεται να κάνετε πεζοπορία στα ελληνικά βουνά και φυσικά η κατάστασή σας είναι η ανάλογη, τότε δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα.
Φαράγγι Ενιπέα: Το ταξίδι στη μαγεία αρχίζει
Αποφασίσαμε να διασχίσουμε το Φαράγγι του Ενιπέα, με αφετηρία τη θέση Πριόνια, σε υψόμετρο 1100 μέτρων. Πήγαμε στο Λιτόχωρο με το αυτοκίνητο, το οποίο αφήσαμε στην περιοχή «Μύλος», που είναι και το τέλος της διαδρομής μας, και από εκεί με ταξί ανεβήκαμε στα Πριόνια (18 χιλιόμετρα).
Από εδώ ξεκινάει το σημαδεμένο μονοπάτι, τμήμα του διεθνούς μονοπατιού Ε4, το οποίο καταλήγει στην περιοχή «Μύλος», στην είσοδο του Λιτοχώρου, χτισμένο σε υψόμετρο 300 μέτρων από τους πρόποδες του Ολύμπου.
Το μονοπάτι στην αρχή ακολουθεί το φαράγγι του Ενιπέα, από τα αριστερά της κοίτης, ενώ μετά τη μέση περίπου της διαδρομής διασχίζει τον Ενιπέα επτά φορές – με πανέμορφες ξύλινες γεφυρούλες – έχοντας την κοίτη του πότε από τα δεξιά και πότε από τα αριστερά.
Ολη η διαδρομή χαρακτηρίζεται από πυκνή βλάστηση και κατά συνέπεια τη διανύουμε υπό τον ίσκιο των δέντρων, ενώ στα περισσότερα σημεία της, μας συνοδεύει ο ήχος από τα τρεχούμενα νερά.
Η βουή του ρέματος του Παλαβού, κύριου τροφοδότη του Ενιπέα, σημαδεύει την αρχή της πορείας μας. Δευτερεύοντα ρέματα είναι αυτά του Μαυρόλογγου και του Καραγιάννη. Περνάμε το ξύλινο γεφυράκι, το πρώτο από τα επτά που θα συναντήσουμε συνολικά στη διαδρομή μας. Ολα είναι καλοφτιαγμένα για να αντέχουν τις καιρικές συνθήκες και πλήρως εναρμονισμένα με το φυσικό περιβάλλον.
Εντυπωσιακές ορθοπλαγιές, χαράδρες και ρεματιές, γραφικές ξύλινες γέφυρες, μικροί καταρράκτες και κολυμπήθρες συνθέτουν ένα υπέροχο φυσικό περιβάλλον και ένα μυθικό σκηνικό, που γοητεύει τους λάτρεις των ορεινών διαδρομών και μοιάζει… θεοβάδιστο!
Ανάλογα με την εποχή που θα επιλέξετε (εμείς πήγαμε Φθινόπωρο), θα συναντήσετε και την ανάλογη χλωρίδα. Μεταξύ αυτών, αγριοβότανα του Ολύμπου, κρανιές, οξιές, αγριοτριανταφυλλιές, μαύρη πεύκη και φυσικά καρυδιές.
Κάποια στιγμή, μετά το πρώτο χιλιόμετρο θα συναντήσετε έναν αγροτικό δρόμο, στον οποίο θα στρίψετε δεξιά και μετά αριστερά, θα ξαναβρείτε το μονοπάτι. Υπάρχει καλή σηματοδότηση, οπότε αν είστε λίγο προσεκτικοί δεν υπάρχει περίπτωση να μπερδευτείτε.
Ακολουθώντας το πανέμορφο μονοπάτι ανάμεσα σε πεύκα, οξιές και φράξους, ο Ενιπέας μας αποκαλύπτει τα μυστικά του.
Ο ήχος του νερού σ’ αυτό το σημείο γίνεται πιο έντονος και χωρίς πολλή σκέψη τον ακολουθούμε καθώς όλοι φανταζόμαστε ότι κάπου εδώ βρίσκεται ο καταρράκτης του Ενιπέα. Η διαίσθησή μας βγήκε αληθινή… Λίγα μόλις μέτρα από το μονοπάτι, ανακαλύψαμε την πάνω πλευρά τον καταρράκτη, που πέφτει από ύψος 38 μέτρων.
Επιστρέφουμε στο αρχικό μονοπάτι και λίγο πιο κάτω, ξαναβγαίνουμε απ’ αυτό, για να επισκεφθούμε τον υπέροχο καταρράκτη από την κάτω πλευρά. Η εικόνα είναι εντυπωσιακή και η ικανοποίηση που επιλέξαμε να διασχίσουμε το Φαράγγι του Ενιπέα μεγάλη. Τα παγωμένα κρυστάλλινα νερά, πέφτουν με δύναμη και δημιουργούν μία πανέμορφη γαλαζοπράσινη πισίνα, η οποία είναι ιδιαίτερα δημοφιλής για βουτιές, φυσικά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Αξίζει να αναφέρουμε πως το νερό του ποταμού είναι πόσιμο σε όλα, σχεδόν, τα σημεία του και υδρεύει το Λιτόχωρο ενώ η θερμοκρασία του είναι κοντά στους 0 βαθμούς.
Φεύγοντας από τον καταρράκτη του Ενιπέα, συναντήσαμε μία πινακίδα που οδηγεί στον Αγιο Διονύσιο εν Ολύμπω, που χτίστηκε το 1540 σε υψόμετρο 800 μέτρων. Εδώ θα κάνουμε ακόμη μία παράκαμψη για να επισκεφθούμε το Μοναστήρι. Πολλοί μάλιστα, το επιλέγουν για αφετηρία, ειδικά για να επισκεφθούν τον Καταρράκτη και το Σπήλαιο, ειδικά όταν είναι με παιδιά.
Κάντε λοιπόν μία στάση και δείτε το ανακαινισμένο καθολικό που περιβάλλεται από τα παλιά γκρεμισμένα τείχη και τα κελιά των μοναχών.
Στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας διετέλεσε καταφύγιο και χώρος συσκέψεως των Μακεδονομάχων ενώ ανατινάχθηκε από τα γερμανικά στρατεύματα. Αν είστε τυχεροί, όπως ήμασταν εμείς, στο χώρο υπήρχαν και διάφορες χειροποίητες λιχουδιές, οι οποίες μας τόνωσαν για τη δύσκολη συνέχεια.
Επιστρέψαμε και πάλι στο μονοπάτι μας (Ε4) και μετά περίπου από μισή ώρα, συναντήσαμε το σπήλαιο όπου ασκήτεψε ο Αγιος. Η εικόνα που αντικρίζεις κατεβαίνοντας από τα σκαλοπάτια είναι φανταστική… Ενα μικρό εκκλησάκι “κουρνιάζει” στην αγκαλιά της σπηλιάς! Πρόκειται για το Αγιο Σπήλαιο, όπως το ονομάζουν.
Στο εσωτερικό του σπηλαίου αναβλύζει αγίασμα.
Η περιοχή αποτέλεσε τόπο καταφυγής τόσο κατά την τουρκοκρατία όσο και στα χρόνια της γερμανικής κατοχής.
Συνεχίζουμε την πορεία μας προς το Λιτόχωρο. Σ’ αυτό το σημείο ο δρόμος για λίγα μέτρα είναι πολύ κατηφορικός και φτάνει μέχρι την κοίτη του ποταμού, όπου θα περάσουμε ακόμη ένα γεφυράκι. Κατεβείτε τον με προσοχή και ξεκουραστείτε καθώς βρισκόμαστε σχεδόν στο μέσο της διαδρομής και μπροστά μας έχουμε το πιο δύσκολο κομμάτι.
Συνεχίζουμε να απολαμβάνουμε το τοπίο, αλλά λόγω των πολλών ανεβοκατεβασμάτων η πορεία γίνεται σιγά σιγά κουραστική. Τα τρεχούμενα νερά, τα ξύλινα γεφυράκια και η Ολύμπια ομορφιά όμως μας αποζημιώνει.
Αφού περάσαμε και το 7ο γεφυράκι (καλό είναι να γεμίσετε τα μπουκάλια σας με νερό), οπλιστήκαμε με δύναμη για να ολοκληρώσουμε τη διαδρομή μας. Σιγά σιγά απομακρυνόμαστε από τον ήχο του νερού και οι εναλλαγές ανηφόρας – κατηφόρας αρχίζουν να είναι κουραστικές.
Κάποια στιγμή αντικρίζουμε το Αιγαίο ενώ απέναντί μας ορθώνεται η Ζηλνιά, ένα μεγάλο αναρριχητικό πεδίο της περιοχής.
Επειτα από μία συναρπαστική διαδρομή αλλά και κοπιαστική πορεία, πλησιάζουμε στον προορισμό μας.
Φτάνουμε στην πανέμορφη τοποθεσία «οι Μύλοι», που αποτελούν και το τέλος της διαδρομής μας.
Παρά την κούραση, αυτό που κρατάμε είναι η μικρή… περιπέτεια, όλα όσα αντικρίσαμε στο διάβα μας και η πραγματική “θεϊκή” μαγεία αυτού του τόπου!
Η διαδρομή φυσικά μπορεί να γίνει και με την αντίθετη φορά, να πάτε δηλαδή από το Λιτόχωρο και τους Μύλους στα Πριόνια. Αφετηρία σας μπορεί ακόμη να είναι, όπως αναφέραμε και παραπάνω, η Ιερά Μονή του Αγίου Διονυσίου.
Ποιος ήταν ο Ενιπέας, τι λέει ο μύθος
Ο Ενιπέας, μια προσωποποίηση του θεού Ποσειδώνα, είναι ο μόνος ποταμός του Ολύμπου που έχει συνεχή ροή, υδρεύοντας από τις κρυστάλλινες πηγές του το Λιτόχωρο. Επτά επιβλητικές ξύλινες γέφυρες ενώνουν τις όχθες του, δημιουργώντας μοναδικής ωραιότητας συνθέσεις με το τοπίο.
Ο μύθος του Ενιπέα είναι συγκινητικός και εξηγεί το παράδοξο τέλος του ποταμού, ο οποίος δεν εκβάλλει κάπου συγκεκριμένα, αλλά παρά την εντυπωσιακή του αρχή, με τρεις διαμαντένιες πηγές, χάνεται στα βάραθρα της Πιερίας. Αυτό υποτίθεται ότι ήταν το τίμημα που του όρισε η Ηρα να πληρώσει, επειδή τόλμησε να αγαπήσει την Αφροδίτη – φαίνεται ότι η πάντα ζηλιάρα ως προς τον Δία Ηρα, μαγεύτηκε από τον νεαρό Ενιπέα. Τον καταδίκασε λοιπόν να είναι ποτάμι, πανέμορφο μεν, αλλά με άδοξο τέλος!
