Oλη μου η ζωή ζυμώθηκε με την αναπηρία. Ο αδελφός μου ο Σωτήρης, από νεογέννητος, έχει πολλαπλές αναπηρίες στην κίνηση, στην ακοή και στην ομιλία.
Επρεπε με πολύ κόπο να διδαχθεί και να καταφέρει να περπατήσει, να χρησιμοποιεί τα χέρια του, να μιλάει, να ακούει με ακουστικά, να γράφει σε γραφομηχανή και αργότερα σε υπολογιστή.
Στο πλευρό του αγωνίστηκαν οι γονείς μας. Δεν τον ξεχώρισαν, δεν τον έβαλαν στο περιθώριο. Και όλες αυτές οι προσπάθειες ανταμείφθηκαν. Ο αδερφός μου σπούδασε, εργάστηκε, έγραψε βιβλία και, το σημαντικότερο, ζει μια ζωή γεμάτη δράση, με πολλούς φίλους, αγαπητός όπου κι αν βρεθεί, και με ποικίλα ενδιαφέροντα.
Η αναπηρία του έγινε αφορμή οι γονείς μας, μαζί και με άλλους γονείς, να ιδρύσουν την Εταιρεία Σπαστικών Βορείου Ελλάδος, την ΕΣΒΕ, το ίδρυμα που για περισσότερα από σαράντα χρόνια προσφέρει υπηρεσίες σε άτομα με πολλαπλές και βαριές αναπηρίες στα Ημερήσια Προγράμματά του και στις Στέγες
Υποστηριζόμενης Διαβίωσης, όπου σήμερα ζουν διά βίου τριάντα δύο άτομα με αναπηρίες. Στην ΕΣΒΕ είμαστε μέλη και έχουμε συνεισφέρει στην πρόοδό της με όλες μας τις δυνάμεις.
Πιστεύω πως αυτή η σοβαρή αντιξοότητα που αντιμετώπισε η οικογένειά μου μας έκανε πιο ευαίσθητους μπροστά στα κοινωνικά προβλήματα, πιο μαχητικούς, μας δίδαξε την αλληλεγγύη και την κοινωνική προσφορά. Η περίπτωση του αδερφού μου υπήρξε ένα παράδειγμα αγωνιστικότητας για πολλούς άλλους ανθρώπους. Και η συνεισφορά μας στην ΕΣΒΕ θεωρώ πως ήταν και είναι χρήσιμη. Ίσως, λοιπόν, με αισιοδοξία και πίστη στη ζωή, μια αντιξοότητα μπορεί να μετατραπεί σε ευκαιρία.
