«EUROVISION»: Μουσικό ντελίριο, συναπάντημα λαών ή φυλετική και πολιτική προπαγάνδα;

Παύλος Λεμοντζής

του Παύλου Λεμοντζή

Δημοσιογράφου

Όντως, πανηγύρι, αλλά στα πανηγύρια ο κόσμος χαίρεται, διασκεδάζει, τραγουδάει, χορεύει, περνάει ωραία, οπότε, η Eurovision είναι φαινομενικά ένα πανηγύρι. Διότι δεν υπολογίζουμε το παρασκήνιο.

Παρότι γνωρίζουμε τις αδικίες και τις ψηφοφορίες, εδώ και δεκαετίες, αποδεχόμαστε τη διοργάνωση ως έχει, και κάθε χρόνο ελπίζουμε να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του, να στείλουμε ένα τραγούδι της προκοπής και να κερδίζει η χώρα χάρις στο δυνατό της τραγούδι, όπως έγινε το 2005 με το “Number one”.

Ωστόσο, την διαπλοκή την είδαμε το 2018, όταν η Κύπρος έχασε την πρώτη θέση από μια πορδή- τραγούδι του Ισραήλ, το οποίο ανήκει στην Ασία, αλλά ας μην το αναλύσουμε το διότι στο γιατί διαγωνίζεται στην Ευρώπη, εφόσον και η Αυστραλία τα «έσκασε» και μπήκε κι αυτή στον χορό.

Το άλλο φαινόμενο επίθεσης στα ελληνικά μας, είναι ότι καταπίνουμε αδιαμαρτύρητα τις κοροϊδευτικές ιαχές της Ευρώπης, κάθε που ανταλλάσσουμε 12αρια με την Κύπρο (πρόσφατα ντραπήκαμε και το αλλάξαμε), ενώ τα μπλόκα των Σκανδιναβών, των χωρών της Βαλτικής ή των πρώην μελών της Σοβιετικής Ένωσης, το έχουν ξεδιάντροπο σύστημα να αλληλοϋποστηρίζονται, χωρίς να ακουστεί κιχ.

Η ΕΡΤ, η οποία κόβει και ράβει κατά τη συμφωνία που έχουν κάνει οι αρμόδιοι με τις εταιρείες. Φέτος, αναγκάστηκε να ανοίξει γραμμές στο κοινό με 12 τραγούδια της επιλογής της, αλλά όπου ακούς κριτικές επιτροπές, κάτι ύποπτο συμβαίνει. Ευτυχώς, ένα τραγούδι ήταν ξεκάθαρα ωραίο και νίκησε, παρότι ο χορογράφος το χαντάκωσε με μια κάκιστη σκηνική απόδοση. Το έσωσε αυτή η σπουδαία φωνή της Κλαυδίας. Της ευχόμαστε, ολόψυχα να συγκινήσει το ανώνυμο πλήθος και να πάει πολύ καλά.

Αυτός ο διαγωνισμός τραγουδιού έχει χρησιμοποιηθεί κατ’ επανάληψη για προώθηση πολιτικών θέσεων, χωρίς αμφισβήτηση.

Η Eurovision θεωρείται – και δικαίως – μουσικό πανηγύρι, κιτς, campy και όχι ιδιαίτερων απαιτήσεων. Οι διοργανωτές προσπαθούν με κάθε τρόπο να καταστήσουν σαφές ότι το φεστιβάλ δεν είναι πλατφόρμα πολιτικής ή έκφρασης θέσης για οποιοδήποτε ζήτημα, πέρα από τα ανώδυνα τραγουδάκια, πλην εξαιρέσεων.

Παρόλα αυτά, η διοργάνωση έχει χρησιμοποιηθεί κατ’ επανάληψη για προώθηση πολιτικών θέσεων, με τους διοργανωτές (EBU) να κάνουν τα «στραβά μάτια» ή και να ευνοούν ανοιχτά τους μετέχοντες, εφόσον αυτοί είναι οι «ευνοούμενοί» της.

Ας πούμε, όταν έπεσε το «τείχος του αίσχους» και άνοιξε ο διαγωνισμός για τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, πολλές φορές ο διαγωνισμός χρησιμοποιήθηκε ως πολιτική πλατφόρμα για να περάσουν διάφορα μηνύματα.

Η Ουκρανία διακρίθηκε ιδιαίτερα σ’ αυτόν τον τομέα, τόσο «απαλλοτριώνοντας» την κληρονομιά των Σκυθών με την περίφημη Ρουσλάνα, όσο και κάνοντας ένα αντιρωσικό μανιφέστο, που προκατέβαλλε την υποκινούμενη από τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες «πορτοκαλί επανάσταση». Όπως διακρίθηκε και το Ισραήλ, που θέλησε διά της συμμετοχής στην Eurovision να αναπτύξει το προφίλ του ως «ευρωπαϊκή» χώρα και να αναδείξει πλευρές της «προοδευτικότητάς» του, ξεπλένοντας και την ιδιότητά του ως κράτους με apartheid.

Το Ισραήλ προσπάθησε και πέρυσι να κάνει το ίδιο, στέλνοντας ένα τραγούδι- αναφορά στα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου, της επίθεσης της Χαμάς. Η EBU μπορεί να έχει το Ισραήλ ως αγαπημένο παιδί και να το κανακεύει, αλλά δεν μπορούσε να το δεχτεί αυτό, παραήταν κραυγαλέο. Ιδιαίτερα όταν κατέστησε σαφές ότι οποιαδήποτε φιλοπαλαιστινιακή εκδήλωση στη διοργάνωση θα παταχτεί. Οπότε, οι Ισραηλινοί άλλαξαν τους στίχους και τον τίτλο (που ήταν ο πολύ εύγλωττος “October rain”) και έτσι η αναφορά ήταν έμμεση και όχι άμεση.

Πέρα από τα παραπάνω που συζητήθηκαν και ήπια και με ακραίες εκδηλώσεις, έχω διαβάσει και πολλές ανοησίες από ομοφοβικούς, ακροδεξιούς, ακροαριστερούς και ρατσιστές που τρέμουν μήπως υπόγειες Δυτικές δυνάμεις αλλάξουν τα φύλα, λες και είναι τραπουλόχαρτα και μήπως η μουσική σκηνή μετατραπεί, οσονούπω, σε πολιτική αρένα, σε προπαγάνδα υπέρ μειονοτήτων, σε επικράτηση της woke κουλτούρας και χάσει ο άνδρας το σώβρακό του και η γυναίκα το στριγκάκι της.

Αστεία πράγματα, επειδή ο ευρωπαϊκός μουσικός διαγωνισμός έχει αγαπηθεί από ένα ευρύτατο κοινό, επειδή η χώρα που κερδίζει προβάλλεται σε όλον τον πλανήτη κι επειδή οι συμμετέχουσες χώρες έχουν τη δική τους προβολή, έστω μικρής έκτασης.

Με την ευχή η «Αστερομάτα» να σηκώσει το τρόπαιο. Της αξίζει.