Μια χαμένη άνοιξη

Κοσμοπούλου

της Ιωάννας Κοσμοπούλου

Δρ. Βιοχημείας, Δημοτικής Συμβούλου, Προέδρου Κοινωφελούς Επιχείρησης Δήμου Θεσσαλονίκης (ΚΕΔΗΘ)

18 Μαρτίου 3.30 το μεσημέρι. Μητροπόλεως και Αγίας Σοφίας. Μια ηλιόλουστη ανοιξιάτικη μέρα σε μια πόλη χωρίς μποτιλιάρισμα, όπου έβρισκες άνετα θέση να παρκάρεις, όπου επικρατούσε πλήρης ευταξία. Μια πόλη, την οποία θα ζήλευε ακόμη και ένας Δυτικοευρωπαίος. Γιατί έτσι θα έπρεπε να είναι όλες οι πόλεις.

Έτσι θα έπρεπε να είναι μόνιμα η πόλη μας. Αλλά η πόλη έχει αυτήν την εικόνα, γιατί από πάνω της πλανάται ένα μικροσκοπικό «ον», που οι επιστήμονες για χρόνια έριζαν αν είναι έμβιο και τελικά χαρακτηρίστηκε ακυτταρική μορφή ζωής.

Στιγμές πρωτόγνωρες. Οι πάντες και τα πάντα δοκιμάζονται. Το σύστημα υγείας, που όλοι τρέμουμε μήπως ανά πάσα στιγμή κρασάρει. Οι κρατικές δομές που προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στις υπηρεσίες που οφείλουν να παρέχουν στους πολίτες κι ανάμεσα στην προστασία των εργαζομένων, που δυνητικά είναι εκτεθειμένοι κάθε στιγμή σε κίνδυνο. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες κι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, που βλέπουν να καταρρέουν οι προσπάθειες και οι στερήσεις τόσων χρόνων μνημονίου. Αλλά και ο καθένας μας χωριστά, που δεν μπορεί να γελάσει, να βγει, να χαρεί την άνοιξη, τον ήλιο, το φως.

Στιγμές παράξενες. Για τη χώρα, την Ευρώπη, την ανθρωπότητα. Εικόνες που μόνο μέσα από ταινίες επιστημονικής φαντασίας γνωρίζαμε. Δυστυχώς όμως για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά. Κι αυτή η πρώτη φορά αλλάζει το ρου της ιστορίας. Όπως έγινε και με την 11η Σεπτεμβρίου.

Ποιος θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα κινδυνεύαμε να μην μπορούμε να συνδράμουμε δικούς μας που νοσούν, ότι δεν θα μπορούσαμε καν να τους αγγίξουμε; Ποιος θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι σύνορα θα ορθώνονταν πάλι απειλητικά ανάμεσα σε μας και τους αγαπημένους μας; Ποιος θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι οι αποστάσεις ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες, που καυχιόμασταν ότι είχαν εκμηδενιστεί, θα μας χώριζαν πάλι σαν ωκεανός; Ποιος θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι οι άνθρωποι μας που είναι μακριά μας, θα γινόταν επ’ αόριστο μια φωνή στο messenger ή μια θολή εικόνα στο Skype;

Άραγε θα γίνει ποτέ ξανά η ζωή όπως την ξέραμε; Μακάρι! Μακάρι αυτό που ζούμε, να είναι μόνο μια χαμένη Άνοιξη.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *