Κοίτα τον εαυτό σου στον καθρέφτη, άλλωστε αυτό το κάνεις κάθε μέρα έκατσες όμως ποτέ να τον αντικρίσεις κιόλας; Έκατσες ποτέ να σκεφτείς αυτό που είσαι, αυτό που γίνεσαι ή και ακόμη αυτό που ήσουνα;
Η ειλικρίνεια απαιτεί αυτογνωσία, ώστε να εκδηλωθεί και προς τα έξω και αντίστοιχα η αυτογνωσία απαιτεί ειλικρίνεια. Κάθε μέρα πράττεις, σκέφτεσαι και αναρωτιέσαι το σωστό ή το λάθος, το ευχάριστο ή το δυσάρεστο για ποιον όμως; Για εσένα ή για αυτούς; Βλέπεις κάθε μέρα παιδιά, ενήλικες ανθρώπους γενικότερα και δεν ξέρεις ποιον να πρωτοβοηθήσεις , σε ποιον να απλώσεις το χέρι αλλά και ποιος θα το δεχτεί; Πως να γνωρίζει άραγε εάν θα τον βοηθήσεις ή θα τον εκμεταλλευτείς τόσα ακούγονται για εσένα έξω, γιατί να δεχτεί την βοήθεια ενός ανθρώπου, που είναι περιτριγυρισμένος από φήμες; Φήμες που γίνονται πραγματικότητα, φήμες που αποτελούν την αλήθεια για μερικούς.
Ο κόσμος πάντα θα έχει κάτι να λέει, μάλλον αυτός θα είναι ο ρόλος του τελικά, δηλαδή να έχει κάτι να πει είτε αρνητικό είτε κάτι θετικό σπανίως φυσικά. Ο εγωκεντρισμός του κόσμου θα είναι ο πρωταγωνιστής και στα επόμενα έργα και το καλό που θα κάνει κάποιος σίγουρα θα έχει τον ρολό του εχθρού στην παράσταση της καθημερινότητας, γιατί απλώς κάποιος άλλος κατάφερε να πετύχει εκεί που απέτυχες εσύ. Και τι έγινε;
Θα του δώσεις τότε το χέρι σου ή θα παρουσιάσεις τα γεγονότα από την δική σου προσωπική γωνιά για να πιστέψεις την προσωπική σου πραγματικότητα; Ο κάλος είναι ο κακός και ο κακός ο κάλος έτσι δεν είναι; Ποιο ρολό θα διαλέξεις από τους δυο;
Μην το πολύ σκέφτεσαι μην πιστεύεις ότι θα έχει κανένα νόημα η επιλογή αυτή, αφού στα ματιά του κόσμου θα είσαι πάντα το καρκινογόνο κύτταρο, το οποίο αποτελεί κίνδυνο στον οργανισμό της «υγιούς» κοινωνίας. Ο χρόνος κυλάει και ο άλλος εξακολουθεί να περιμένει. Θα του δώσεις το χέρι σου τελικά; Θα γίνεις ο συμπρωταγωνιστής ενός έργου που δεν έχει ταυτότητα; Σαν εσένα δηλαδή που κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη αυτήν την στιγμή και αναρωτιέσαι πόσες ταυτότητες είχες και επρόκειτο να έχεις.
Κάποιες από αυτές ήταν ευχάριστες και έβλεπες ένα χαμόγελο καθημερινά ζωγραφισμένο στον καμβά του προσώπου σου. Άλλες περιόδους η ταυτότητα σου ήταν πιο σκοτεινή και μυστήρια βυθιζόσουνα στην θλίψη και την απελπισία. Έτσι και αυτό το έργο ακόμη δεν έχει συγκεκριμένη ταυτότητα αλλά αναζητεί την χαμένη ταυτότητα του αναμεσά στο κοινό. Πρωτότυπο σωστά; Ο σκηνοθέτης αυτού του έργου δεν ξέρει την ταυτότητα του έργου αλλά θα την παρουσιάσει στον κόσμο και γνωρίζεις για ποιον λόγο;
Γιατί η ελπίδα πλέον αποτελεί είδος προς εξαφάνιση στις μέρες μας και ο σκηνοθέτης δυστυχώς την έχασε και γνωρίζει κατά βάθος πως το κοινό, ο κάθε άνθρωπος δηλαδή, θα δώσει την δική του ταυτότητα. Κάποιοι θα μπορέσουν να πουν πως είναι κωμωδία, καθώς η υποκρισία που επικρατεί στον κόσμο μόνο γέλιο μπορεί να προσφέρει σε κάποιον πλέον, άλλοι θα πουν είναι τραγωδία καθώς κάποιοι νομίζουν ότι είναι σπουδαίοι και άλλοι νομίζουν πως ο κόσμος τους θεωρεί σπουδαίους. Ονειροπόλους θα τους χαρακτήριζα.
Είδες που τελικά δεν έχει νόημα; Τελικά πήρες την απόφαση και το έδωσες το χέρι σου, γιατί γνωρίζεις κατά βάθος και προσπαθείς να είσαι τουλάχιστον ειλικρινής με τον εαυτό σου, πως δεν έχεις να χάσεις τίποτα λάθη θα γίνουν και θα ξανά γίνουν, οπότε τι και εάν σκοντάψεις στην καλοσύνη του αλλού θα γίνει κάτι; Απλώς θα χάσεις κάτι που δεν είχες ή νομίζεις ότι δεν είχες. Και αυτό το κάτι είναι η ελπίδα σου στον κόσμο που περιτριγυρίζεται αναμεσά σου και την εμπιστοσύνη στο καλό, αφού όπως σου είπα ο κάλος είναι ο κακός και ο κακός ο κάλος. Τώρα ξεμπερδεύτηκες; Τώρα κατάλαβες που κοιτάς κάθε μέρα τον εαυτό σου στον καθρέφτη κατάφερες να καταλάβεις ή έκλεισες τα ματιά σου ακόμη και στον ίδιο σου τον εαυτό; Ρίξε λίγο νερό και καθάρισε τον καμβά του προσώπου σου πάρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνα την ημέρα σου. Καλή επιτυχία στην ακρόαση σου.
