Η ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα, γιατί μας υπενθυμίζει τι μπορεί να συμβεί όταν το μίσος και η μισαλλοδοξία καθοδηγούν ολόκληρες κοινωνίες.
Η Θεσσαλονίκη είναι μία πόλη που έζησε τη φρίκη του ναζισμού. 50.000 Εβραίοι οδηγήθηκαν από τον Μάρτιο ως τον Αύγουστο του 1943 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς-Μπιρκενάου.
Οφείλουμε να θυμόμαστε επειδή σεβόμαστε την ιστορία της πόλης στην οποία ζούσε η μεγαλύτερη εβραϊκή κοινότητα στην Ελλάδα κι επειδή η λήθη και η άγνοια είναι σύμμαχοι της επανάληψης των μαύρων σελίδων της ιστορίας.
Τιμώντας τις ψυχές που χάθηκαν στο «Μνημείο του Ολοκαυτώματος» στην πλατεία Ελευθερίας από όπου άρχισε το μαρτύριο των Εβραίων της πόλης μας δεσμευόμαστε ότι καταδικάζουμε απερίφραστα τα εγκλήματα του φασισμού και του ναζισμού και τους φράζουμε για πάντα το δρόμο. Ενώνουμε τις φωνές μας σε ένα βροντερό «Ποτέ ξανά» και το εννοούμε αναλαμβάνοντας συγκεκριμένες πρωτοβουλίες.
Σε επίπεδο Ε.Ε να υιοθετηθούν άμεσα πολιτικές καταπολέμησης της ακραίας φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού γιατί το περιθώριο σε συνδυασμό με την έλλειψη παιδείας φτιάχνει μία θλιβερή δεξαμενή τροφοδότησης φασιστικών μορφωμάτων.
Σε εθνικό επίπεδο ο ελληνικός λαός οφείλει να αξιολογήσει την εγκληματική δράση του φασιστικού εκτρώματος στο οποίο άνοιξαν στο παρελθόν οι πύλες του Κοινοβουλίου και να του κλείσει την πόρτα διαπαντός.
Τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου οφείλουν να μην συνδιαλέγονται με καμία αιτία και αφορμή με εγκληματικές οργανώσεις που παριστάνουν τον πολιτικό φορέα.
Το ίδιο και το μιντιακό σύστημα το οποίο δυστυχώς λοξοκοίταξε και έβαλε στη θέση του ισότιμου συνομιλητή εκπροσώπους του φασισμού και του ναζισμού στην Ελλάδα στο πλαίσιο μίας επίπλαστης πολυφωνίας.
Μάθαμε δυστυχώς με τον χειρότερο τρόπο πώς εννοούν το «διάλογο» οι νοσταλγοί των Ναζί…
Και σε επίπεδο Τοπικής Αυτοδιοίκησης όμως, μπορούμε να αναλάβουμε πρωτοβουλίες για να πάψει να εκκολάπτεται το «αυγό του φιδιού».
