Τίποτα και καμία άλλη περίοδος δε μπορεί να αποτελέσει για το λαό μας καλύτερη απόδειξη ότι δεν έχει να περιμένει το παραμικρό σε σχέση με την κάλυψη ακόμη και των πιο βασικών του αναγκών από ένα δρόμο ανάπτυξης που είναι πλήρως στα χέρια και απολύτως ελεγχόμενος από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα ή αλλιώς προσδιορίζεται από τις ανάγκες της κερδοφορίας μεγάλων μονοπωλιακών επιχειρηματικών ομίλων. Με πολιτική διακυβέρνηση είτε με την παρούσα κυβέρνηση είτε με τις προηγούμενες πλήρως προσηλωμένες στο να υπηρετήσουν αυτό το καθήκον.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο προφανές από το ότι οποιαδήποτε πρόοδος και εξέλιξη στις επιστήμες και στην τεχνολογία η οποία ραγδαία συντελείτε στην εποχή μας, αλλά και οποιαδήποτε όπως η σημερινή εκτίναξη της παραγωγικότητας της εργασίας όχι μόνο δεν πρόκειται να συμβάλλει σε καλύτερους όρους εργασίας, ή σε παραγόμενο πλούτο σε προϊόντα και υπηρεσίες που να ανεβάζουν ποιοτικά τη ζωή των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Απεναντίας στα χέρια των εκμεταλλευτών, των παράσιτων όπως λέμε στην οικονομία αποτελούν ένα νέο όπλο για το ξεζούμισμα της εργατικής δύναμης, για την απόσπαση όλο και μεγαλύτερου μέρους από ότι έχει απομείνει από το πενιχρό πλέον εισόδημα για την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
Αυτό όμως που απροκάλυπτα εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του λαού μας την περίοδο της πανδημικής κρίσης είναι ότι αυτή η πολιτική είναι αδίστακτη, δε σταματά να υλοποιείται ακόμη και μπροστά σε μαζικούς θανάτους. Αντίθετα ακόμη όπως και σε περιόδους οποιονδήποτε άλλων κρίσεων όπως και των προηγούμενων οικονομικών, είτε μαζικών καταστροφών ακόμη και πολέμων έτσι και σε αυτή τη υγειονομική κρίση το ζήτημα δεν ήταν δεν είναι και ούτε θα είναι η διασφάλιση της υγείας και της ζωής των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων αλλά το πως θα αξιοποιηθεί και αυτή για την συντριβή εναπομεινάντων εργασιακών δικαιωμάτων κατακτήσεων της ταξικής πάλης και το πώς διάφορα κοράκια που περιμένουν στη γωνιά θα αυξήσουν τα κέρδη τους από τον ανθρώπινο φόβο από τον πόνο, από την ανάγκη τους να σωθούν.
Υπάρχει «οδικός χάρτης» αντιμετώπισης μιας θανατηφόρας πανδημίας, δίχως αυτός να περιλαμβάνει έκτακτα και αυξημένα μέτρα θωράκισης νοσοκομείων και Κέντρων Υγείας; Δίχως επιπλέον ενίσχυση των δομών Υγείας με προσωπικό και μέσα; Γίνεται να «βγούμε από το τούνελ» χωρίς να μπουν όλες οι διαθέσιμες δυνάμεις στη μάχη, χωρίς να επιταχθούν άνευ όρων οι ιδιωτικές δομές, τα μεγαθήρια της ιδιωτικής Υγείας; Υπάρχει περίπτωση να νοσηλευτούν με όρους σωτηρίας της ζωής τους όσοι, βαριά χτυπημένοι από τον κορονοϊό, διασωληνώνονται σε απλούς θαλάμους δίχως εντατική επίβλεψη από εξειδικευμένο προσωπικό;
Οταν κριτήριο αντιμετώπισης της πανδημίας είναι η θωράκιση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων και ο περιορισμός του δημοσιονομικού κόστους, τα παραπάνω μετατρέπονται σε «ψιλά γράμματα».
Εχει κοπεί «μαχαίρι» κάθε συζήτηση γύρω από την κατάσταση του δημόσιου συστήματος Υγείας, γύρω από τα αναγκαία μέτρα πρόληψης της υπερμετάδοσης, όπως στους χώρους δουλειάς, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς κ.α. Τώρα, με το βλέμμα στραμμένο στην πελατεία των τουριστικών ομίλων, κάθε τέτοια συζήτηση θεωρείται παρωχημένη. Τώρα σειρά έχουν πάλι τα «πρωτόκολλα» των αερομεταφορέων, των εφοπλιστών και των μεγαλοξενοδόχων, σε μια θλιβερή επανάληψη του περσινού έργου, με το άνοιγμα χωρίς ουσιαστικά μέτρα και τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα.
«Εμείς ό,τι ήταν να κάνουμε το κάναμε… Τώρα βγάλτε τα πέρα μόνοι σας, με την αυτοδιάγνωση και τα εμβόλια… Αν αρρωστήσετε, εσείς ευθύνεστε…»: Σε αυτά τα λόγια θα μπορούσε να συμπυκνωθεί το μήνυμα της κυβέρνησης στο λαό, που βλέπει ένα δημόσιο σύστημα Υγείας υπό κατάρρευση, που βλέπει τα νοσοκομεία να μετατρέπονται το ένα μετά το άλλο σε «μιας νόσου». Μια απογείωση της «ατομικής ευθύνης», που από μόνη της αποτελεί «βόμβα» στα θεμέλια της ουσιαστικής και ολόπλευρης προστασίας των εργατικών – λαϊκών στρωμάτων.
Αλλωστε, ακόμα και ο εμβολιασμός που η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «πανάκεια» σκοντάφτει σε μια σειρά εμπόδια, που όλα έχουν τον ίδιο παρονομαστή: Αφενός τις ελλείψεις σε εμβόλια, αφού οι ρυθμοί παραγωγής και διανομής του δεν καθορίζονται από τις πραγματικές ανάγκες, αλλά από την εξασφάλιση των κερδών των πολυεθνικών των φαρμάκων, τις δεσμεύσεις της ΕΕ, τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς. Και αφετέρου τη σμπαραλιασμένη Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, που δημιουργεί μια σειρά προσκόμματα στον αποτελεσματικό σχεδιασμό.
Οσο η αγωνία κυβέρνησης, κεφαλαίου και αστικών κομμάτων είναι το πώς θα δουλέψουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι του τουρισμού και πώς θα λειτουργήσει η καπιταλιστική οικονομία με τους όρους που επιβάλλει η μεγαλοεργοδοσία, τόσο πρέπει οι εργαζόμενοι να οργανώνουν την πάλη τους για ουσιαστικά μέτρα προστασίας. Γιατί η «περιπέτεια» δεν τελειώνει όσο η υγεία και η προστασία του λαού αγοράζονται και πουλιούνται, όσο η επιχειρηματική δράση, το ζύγι κόστους – οφέλους στη λειτουργία νοσοκομείων και άλλων δομών καθορίζει το πώς θα λειτουργήσουν, αποδεικνύοντας ότι δεν μπορεί να συνυπάρχει δημόσιος και ιδιωτικός τομέας προς όφελος του λαού.
Αυτή η «περιπέτεια» συνεχίζεται: Και για τους χιλιάδες ασθενείς και τις οικογένειές τους που δοκιμάζονται από τον κορονοϊό. Και για τους πάσχοντες με άλλες νόσους, οι οποίοι είτε αναζητούν την τύχη τους στον ιδιωτικό τομέα βάζοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη, είτε μένουν χωρίς έγκαιρη διάγνωση, χωρίς παρακολούθηση και θεραπεία, αντιμέτωποι με τον σύγχρονο «καιάδα» της εμπορευματοποιημένης Υγείας – Πρόνοιας. Και για τους χιλιάδες εργαζόμενους που βιώνουν την ένταση της εκμετάλλευσης με πρόσχημα την πανδημία, αφού η κυβέρνηση έχει δώσει το «πράσινο φως» στην εργοδοσία να ξεσαλώνει.
Η απεργία στις 6 Μάη, οι κινητοποιήσεις σωματείων εργαζομένων, υγειονομικών που συνεχίζονται, ήταν κρίσιμοι σταθμοί για την κλιμάκωση της διεκδίκησης, για τη σύγκρουση με την εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ, του κεφαλαίου. Γιατί ο λαός πρέπει να χαράξει τον δικό του «οδικό χάρτη» για την υγεία και τα δικαιώματά του, με βάση τις δικές του ανάγκες.
“Ένα χρόνο πριν το ΚΚΕ αναδείκνυε ότι η οικονομία βρίσκονται ήδη σε πορεία επιβράδυνσης και προειδοποιούσε τον ελληνικό λαό για την επερχόμενη κρίση, για τα δύσκολα που είναι μπροστά μας.
Η κρίση προέκυψε από την ίδια την «κανονικότητα» των αντιφάσεων του καπιταλιστικού συστήματος και κανένα μείγμα ή μοντέλο διαχείρισης αυτών των αντιφάσεων του συστήματος δεν μπορεί να αποτρέψει την εκδήλωση της.”
“Η «μεγάλη ευρωπαϊκή συμφωνία» του καλοκαιριού για το περιβόητο Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης είναι χαρακτηριστική.
Μάταια προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους πως πρόκειται για «έκφανση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης»! Η πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης είναι το αποτέλεσμα σκληρών διαπραγματεύσεων μεταξύ των διαφορετικών συμμαχιών των κρατών της ΕΕ. Είναι αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων για την κατανομή κερδών και ζημιών στο στρατόπεδο του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ένα στρατόπεδο δηλαδή εντελώς εχθρικό για όλους τους λαούς της Ευρώπης. Πρόκειται για πολιτική η οποία υπαγορεύτηκε από την ίδια την πρόβλεψή τους για το μεγάλο βάθος της κρίσης και τη δυσκολία γρήγορης ανάκαμψης στην ΕΕ έως το 2021, από τη μια μεριά, και από την άλλη υπαγορεύτηκε από την όξυνση του ανταγωνισμού και των απειλών κυρώσεων, κλιμάκωσης του «οικονομικού πολέμου» της ΕΕ με τις ΗΠΑ, αλλά και την Κίνα. Συντέλεσε σε αυτό και η πορεία μετά το Brexit, η ανισόμετρη εκδήλωση της κρίσης στα κράτη – μέλη της ΕΕ, αλλά και η απαίτηση των υπερχρεωμένων κρατών του Νότου, όπως Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία και άλλες, να διασφαλίσουν φθηνό δανεισμό, με την άμεση στήριξη της ΕΕ.
Όμως η συμφωνία αυτή, όπως και κάθε άλλη κρατική παρέμβαση στα πλαίσια του καπιταλισμού, δεν έχει φιλολαϊκό περιεχόμενο και σίγουρα δεν αποτελεί φιλολαϊκή στροφή της ΕΕ ή ακόμα περισσότερο βήμα προς το μέλλον.“Λεφτά υπάρχουν” για το κεφάλαιο, για να ανακάμψει η κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων, που είναι και οι μόνοι οι οποίοι πρέπει να πανηγυρίζουν. Το νέο πακέτο είναι κομμένο και ραμμένο για τους ομίλους της πράσινης οικονομίας και των ψηφιακών επενδύσεων, που θα βλέπουν ήδη εκτόξευση της κερδοφορίας τους και στους οποίους θα συρρεύσει ποταμός επενδύσεων. Όπως όλοι δεν σταματούν να επισημαίνουν, «δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα» για τους λαούς. Οι θυσίες των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων μικρών επιχειρηματιών, θα συνεχιστούν και θα γίνονται πάνω στο βωμό της επανεκκίνησης της καπιταλιστικής οικονομίας. Οι θυσίες αυτές θα συνεχιστούν για να αποπληρωθεί το χρέος, με το οποίο χρηματοδοτούνται τώρα γαλαντόμικα, οι «πράσινοι» και οι «ψηφιακοί» μονοπωλιακοί όμιλοι.”
“Το λεγόμενο σχέδιο «Πισσαρίδη», η ελληνική “προβολή” των μεταρρυθμίσεων που έρχονται με την τάχα φιλολαϊκή στροφή του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης, που η κυβέρνηση ξεκίνησε να συντάσσει πριν την πανδημία, είναι αποκαλυπτικό για τις θυσίες που καλείται να λουστεί πάλι ο ελληνικός λαός.
Κι αυτές είναι συγκεκριμένες:
– Θα υπάρξει μεγάλη επιτάχυνση της συγκέντρωσης και της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, μεγάλη μείωση του αριθμού των μικρών επιχειρήσεων, αφού τους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες κυρίως θα τους ρουφήξουν, θα τους καταπιούν οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις.
– Θα έχουμε δραστική μείωση του μεριδίου της εργασίας και του μεριδίου αυτοαπασχόλησης στο ΑΕΠ, δηλαδή φθηνότερη εργατική δύναμη, μέσω καθήλωσης και μείωσης μισθών, άλλων κοινωνικών παροχών και περιορισμό δικαιωμάτων.
– Προωθείται η πολιτική της «απελευθέρωσης», δηλαδή της εμπορευματοποίησης όσων τομέων ακόμα βρίσκονται σε κάποιο καθεστώς μερικής προστασίας.
– Θα ολοκληρωθεί η επίθεση στο ασφαλιστικό σύστημα, με μείωση των εργοδοτικών εισφορών και ανάπτυξη της ιδιωτικής ασφάλισης.
– Προωθείται μεγαλύτερη φοροασυλία του κεφαλαίου, με νέες φοροαπαλλαγές και παράλληλα νέα επέκταση της φορολογίας στα λαϊκά στρώματα.
– Διαλύεται με το σχέδιο αυτό η όποια προστασία των ανέργων, με πρόσχημα τις αλλαγές των επιδομάτων, ώστε να μη λειτουργούν δήθεν ως «αντικίνητρο για την εργασία», με την υποχρέωση δηλαδή του άνεργου, να εργάζεται με όποιους μεσαιωνικούς όρους επιθυμεί το κεφάλαιο ως προϋπόθεση για να λαμβάνει τα επιδόματα.
– Προωθούνται νέες αντιδραστικές αλλαγές στην εκπαίδευση, με την «αυτονομία» των σχολικών μονάδων, που θα οδηγήσει στην περαιτέρω ταξική διαφοροποίησή τους, τη συνολική απαξίωσή τους.
– Οπωσδήποτε θα υπάρξει στήριξη επενδύσεων μόνο στους τομείς που προκρίνει το μεγάλο κεφάλαιο, όπως οι λεγόμενες πράσινες επενδύσεις, το ψηφιακό κράτος, ο αλλοδαπός τουρισμός, οι διεθνείς μεταφορές”.
Και την ίδια στιγμή που κλαίγονται ότι δεν έχουν χρήματα να ανακουφιστεί ο λαός, η εξαγγέλλουν το ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα μετά το άλλο.
Αξιοποιεί και η κυβέρνηση της ΝΔ γι’ αυτό την ένταση με την Τουρκία. Προσπαθεί να μας πείσει ότι οι νέοι εξοπλισμοί, που θα πληρώσει ο λαός πανάκριβα, είναι αναγκαίοι δήθεν για την άμυνα, αποκρύβοντας ότι πάντα η συζήτηση για τα εξοπλιστικά κρύβει μεγάλες επιχειρηματικές και γεωπολιτικές στοχεύσεις, ότι συνολικά οι εξοπλισμοί είναι κρίκος στη μεγάλη κι επικίνδυνη αλυσίδα της ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής. Το κυριότερο όμως, μέσα σε όλα αυτά, είναι ότι όλο αυτό το εξοπλιστικό πακέτο δεν έχει ως προτεραιότητα, σε καμιά περίπτωση, την άμυνα του λαού και της χώρας, την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Βασικός και κύριος στόχος του είναι να στηρίξει τον ευρωατλαντικό σχεδιασμό στην περιοχή της Νοτιανατολικής Μεσογείου, των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, όπου και η ελληνική άρχουσα τάξη διεκδικεί να παίξει αναβαθμισμένο ρόλο για την προώθηση των δικών της συμφερόντων, σε βάρος των συμφερόντων του ελληνικού λαού. Τον ίδιο ρόλο δυστυχώς, υπηρετούν συνολικά και η σημερινή δομή και διάταξη των Ενόπλων Δυνάμεων, που ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια γίνονται με αυστηρά ΝΑΤΟικά κριτήρια, σε βάρος των συμφερόντων του λαού.
Η κυβέρνηση της ΝΔ ετοιμάζεται να νομοθετήσει ένα αντεργατικό τερατούργημα που φέρνει τις “ανατροπές του αιώνα” στα εργασιακά δικαιώματα και τη συνδικαλιστική δράση. Μετά τα αντεργατικά μέτρα της περιόδου των μνημονίων, που ψήφισαν και διατήρησαν όλες οι κυβερνήσεις… Μετά τις νέες μορφές εκμετάλλευσης που δοκιμάστηκαν ή γενικεύτηκαν την περίοδο της πανδημίας…
Τώρα η κυβέρνηση καταργεί το 8ωρο, που κατακτήθηκε το 1920, παρουσιάζοντάς το ως “πρόοδο”!
Οι επιχειρήσεις θα μπορούν να απασχολούν τους εργαζόμενους για μια ορισμένη χρονική περίοδο μέχρι 10 ώρες τη μέρα. Βασικό στοιχείο της «διευθέτησης» του χρόνου εργασίας είναι ότι οι επιπλέον ώρες εργασίας δεν αμείβονται, αλλά ανταλλάσσονται με μειωμένες ώρες και ρεπό. Η «διευθέτηση» αυξάνει τον απλήρωτο χρόνο της εργασίας προς όφελος του εργοδότη.
Το νομοσχέδιο βάζει κυριολεκτικά “μπουρλότο” στη ζωή εκατομμυρίων εργαζομένων. Το πόσο δουλεύουν, αμείβονται, ξεκουράζονται θα καθορίζεται από την ατομική συμφωνία κάθε μεμονωμένου εργαζόμενου με την εργοδοσία. Αυτές οι προβλέψεις άλλωστε, που «κουμπώνουν» με τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» έντασης της εκμετάλλευσης, προβλέπονται στα σχέδια «ανάκαμψης και ανθεκτικότητας» της ελληνικής οικονομίας, με βάση τα οποία το κεφάλαιο θα πάρει τον πακτωλό των δισεκατομμυρίων ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης
Για την κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα και το κεφάλαιο “σύγχρονος εργαζόμενος” είναι αυτός που δε θα προστατεύεται από συλλογικές συμβάσεις και που οι όροι εργασίας του θα προκύπτουν από «ατομική διαπραγμάτευση». Θα αμείβεται με ψίχουλα, θα δουλεύει απλήρωτα 10ωρα και Κυριακές. Θα μετατρέπει το σπίτι του σε εργασιακό χώρο και κυρίως δε θα είναι οργανωμένος σε συνδικάτα.
Το αντεργατικό τερατούργημα δεν είναι “κεραυνός εν αιθρία”. Εντάσσεται στο στρατηγικό στόχο του κεφαλαίου για πιο φτηνή κι ευέλικτη εργατική δύναμη. Το κεφάλαιο έχει στραμμένη την προσοχή του στην εργάσιμη μέρα, επειδή η παραγωγή της υπεραξίας συντελείται μέσα σε αυτό το χρονικό πλαίσιο. Γι’ αυτό στοχεύει πάντα στη διεύρυνση των ορίων του εργάσιμου χρόνου. Ταυτόχρονα, “εξοικονομεί” και εργατικά χέρια, επιβάλλοντας σε λιγότερους να κάνουν την ίδια δουλειά που κανονικά θα έκαναν περισσότεροι.
Ουσιαστικά η κυβέρνηση προωθεί και τη μετατροπή της απεργίας σε μια συμβολική πράξη. Προβλέπονται ποινές στα σωματεία και αποζημίωση στην εργοδοσία για «παράνομες» και «καταχρηστικές» απεργίες. Θα παρέχεται η δυνατότητα στον εργοδότη να διεκδικήσει αποζημίωση από τους απεργούς και τα συνδικάτα σε περίπτωση που μια κινητοποίηση κριθεί «παράνομη», «καταχρηστική» ή και τα δύο. Με δεδομένο ότι ήδη 9 στις 10 απεργίες κρίνονται «παράνομες» ή/και «καταχρηστικές» από τα δικαστήρια, η πρόβλεψη αυτή σημαίνει οικονομική εξόντωση των συνδικάτων και μια «δαμόκλειο σπάθη» που θα επικρέμαται μόνιμα πάνω από τα κεφάλια των απεργών.
Αλλά ακόμα και πριν φτάσουμε στην απόφαση για απεργία, η κυβέρνηση θεσπίζει νέα εμπόδια. Ενα απ’ αυτά είναι η εφαρμογή της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για την πραγματοποίηση απεργίας, η οποία θα συνδυάζεται με τη διάταξη για υποχρεωτική συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση που αποφασίζει απεργία από τουλάχιστον το 50%+1 των οικονομικά ενεργών μελών του πρωτοβάθμιου συνδικάτου, όπως είχε ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στη βάση αυτής της στρατηγικής συμφωνίας με τους στόχους του κεφαλαίου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο διατήρησε τον νόμο 3986/2011, αλλά και τον εμπλούτισε με τον νόμο 4498/2017, που αφορά τους νοσοκομειακούς γιατρούς, όπου προβλέπεται «μέχρι δώδεκα (12) ώρες συνεχής εργασία με παρουσία στον χώρο εργασίας». Κύρωσε Συλλογικές Συμβάσεις που υπέγραψαν συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και προβλέπουν αυτό ακριβώς που τώρα θεσμοθετεί η ΝΔ σε ατομική βάση. Έθεσε τα θεμέλια του χτυπήματος στο συνδικαλιστικό κίνημα, με τον απεργοκτόνο νόμο της Αχτσιόγλου.
Τώρα, σύμφωνα με την πάγια τακτική του, εμφανίζεται αντίθετος προκειμένου να “ψαρέψει στα θολά νερά” του τυχοδιωκτισμού.
Οι ψευτοκαβγάδες τους λοιπόν, γύρω από το ποιος ευθύνεται περισσότερο ή λιγότερο για τη ζούγκλα στην αγορά εργασίας, είναι πρόκληση για τους εργαζόμενους και το λαό, που βρίσκονται διαχρονικά αντιμέτωποι με την ενιαία αντιλαϊκή στρατηγική του κεφαλαίου, και όχι με την «κακή» επιλογή μιας κυβέρνησης, που μπορεί τάχα να διορθωθεί από μια επόμενη. Τέτοια παραμύθια τα πλήρωσε ακριβά ο λαός. Οπως πλήρωσε τη λογική του «μικρότερου κακού» και τις αυταπάτες ότι τα δικά του συμφέροντα και οι ανάγκες μπορούν να συνυπάρξουν με τα κέρδη και την ανάπτυξη για το κεφάλαιο.
Τώρα, μπροστά στις «ανατροπές του αιώνα», η ευθύνη μεγαλώνει για όλους και για τον καθέναν ξεχωριστά. Οι αντεργατικοί σχεδιασμοί της κυβέρνησης διαμορφώνουν μια ακόμα χειρότερη αγορά εργασίας, κυρίως για τους νέους, και αυτό δεν μπορεί να μείνει αναπάντητο. Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ με αντιδεξιές κορόνες να ξεπλύνει τις δικές του ευθύνες για τη σημερινή εξέλιξη δεν πρέπει να βρει ακροατές.
Σε αυτή τη συγκυρία επίσης μόνο τυχαίο δεν είναι ότι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ ανέλαβε δράση για να ευτελίσει το νόημα της Εργατικής Πρωτομαγιάς, κάνοντας πλάτες στο Υπουργείο Εργασίας με τον ορισμό της Τρίτης του Πάσχα, ως μέρα αργίας-γιορτής. Στην ίδια ρότα και η πλειοψηφία του ΕΚΘ αλλά και του ΕΚΚ, στηρίζουν την Πρωτομαγιά-αργία της κυβέρνησης.
Η απεργία στις 6 Μάη, η συμμετοχή στον αγωνιστικό γιορτασμό της φετινής Πρωτομαγιάς με τα συνθήματα και τις διεκδικήσεις για την προστασία της υγείας και της ζωής, για σύγχρονα δικαιώματα και μείωση του χρόνου εργασίας, ήταν η πιο ηχηρή απάντηση και το καλύτερο εφαλτήριο για να κλιμακωθεί η μάχη απέναντι στους αντεργατικούς σχεδιασμούς του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κομμάτων τους.
Και η νέα διεθνής κρίση του καπιταλισμού αποδεικνύει πως το καπιταλιστικό σύστημα σαπίζει. Όλες οι εξελίξεις σήμερα αναδεικνύουν την αναγκαιότητα και τη δυνατότητα να σπάσει ο φαύλος κύκλος των αντιφάσεων ενός συστήματος, που εμποδίζει την ικανοποίηση ζωτικών δικαιωμάτων και αναγκών για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, την ίδια ακριβώς στιγμή που η άνοδος της παραγωγικότητας, η ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης, διαμορφώνουν προϋποθέσεις για άλματα στη ριζική βελτίωση και αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων. Αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο και με πιο παραστατικό τρόπο το πώς η οργάνωση της οικονομίας με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος, η εξουσία στα χέρια μιας κοινωνικής μειοψηφίας, των εκπροσώπων των μονοπωλιακών ομίλων, γίνεται εμπόδιο για την κοινωνική πρόοδο και ευημερία. Συσσωρεύονται στοιχεία που φανερώνουν την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού – κομμουνισμού, δηλαδή της εργατικής εξουσίας, για τη θεμελίωση της κοινωνικής ιδιοκτησίας, του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού της οικονομίας, με κριτήριο την διευρυνόμενη ικανοποίηση όλων των κοινωνικών αναγκών.
