Τα θέατρα κλείσανε για να ανοίξουνε τα στόματα. Ν’ανοίξουν τα μάτια, ορθάνοιχτα ν’ αντικρίσουν την αλήθεια.
Όπως ο τυφλός όταν ξανά βρίσκει το φως του. Πονάει στη αρχή από τη δύναμη του εκτυφλωτικού φωτός αλλά σταδιακά αφήνεται στην μετάμορφωτική του ιδιότητα. Στην αναγέννηση.
Τα θέατρα κλείσανε για να ανοίξουνε τα αυτιά μας, διάπλατα να αφουγκραστούν τις κραυγές του πόνου. Για να ανοίξουν τα σκουριασμένα αισθητήρια της ανθρωπιάς μας, να μας θυμίσουν την αρετή της συμπόνιας. Για να ανοίξουν τα πνευμόνια μας, ν’ αναπνεύσουν καθαρό αέρα.
Στον Οιδίποδα Τύραννο του ΣΟΦΟΚΛΗ φώναζε ο Χορός: ΠΟΙΟΣ είναι αυτός που τέλεσε τ᾽ ανείπωτα, τ᾽ ανομολόγητα με χέρι ματωμένο; Είναι καιρός να πάρει της εξορίας την οδό γοργά, όπως γοργά της θύελλας τ᾽ αλόγατα καλπάζουν.
Ποιος είναι αυτός λοιπόν που με περίσσια αλαζονεία, μαγαρίζοντας κάθε θεατρική αξία, πατώντας με την μπότα της βίας το λαρύγγι της αναπνοής, πνίγει την φωνή της δικαιοσύνης; Ποιος είναι αυτός που καταχράστηκε το σοφό λόγο του ΣΟΦΟΚΛΗ;
Είναι η Ύβρις. Οπως ο χορός λοιπόν, ΥΨΩΣΤΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ενάντια σε κάθε ύβρι. Το θέατρο είναι οξυγόνο, φωνή, ψυχή, είναι παλμός, κύτταρο ζωής, είναι η ΖΩΗ.
Τα θέατρα κλείσανε για να αναδείξουμε την ζωή. Για να επιστρέψουμε καθάριοι και υγιείς στο σανίδι, ώστε να ποιήσουμε, άξιοι και πάλι το κοινωνικό λειτούργημα που χιλιάδες χρόνια αυτό υπηρετεί.
Ωστε όταν ξανά ανοίξουν και περάσουμε το κατώφλι τους να είμαστε πλέον αντάξιοι τους. Όπως οφείλουμε, χωρίς εκπτώσεις. Καθαροί.
