Πέθανε, σε ηλικία 70 ετών, από κορονοϊό ο διάσημος Χιλιανός συγγραφέας, Λουίς Σεπούλβεδα.
Ο Λουίς Σεπούλβεδα είχε εξορισθεί από τη δικτατορία του Αουγκούστο Πινοτσέτ.
Το θάνατό του, στην Ισπανία, ανακοίνωσε την Πέμπτη 16 Απριλίου, ο εκδοτικός οίκος του.
«Ο συγγραφέας Λουίς Σεπούλβεδα πέθανε στο Οβιέδο. Η ομάδα του Tusquets Editores εκφράζει τη βαθιά θλίψη της για την απώλειά του», γράφει ο ισπανικός εκδοτικός όμιλος στην ανακοίνωση που εξέδωσε.
Στα τέλη Φεβρουαρίου είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο μετά την εμφάνιση συμπτωμάτων κορονοϊού, ύστερα από ταξίδι σε φεστιβάλ βιβλίου, στην Πορτογαλία.
Στις 10 Μαρτίου τα ισπανικά ΜΜΕ μετέδωσαν ότι η κατάσταση της υγείας του ήταν κρίσιμη, αλλά μετά από παράκληση της οικογένειας του δεν δόθηκε στην πορεία κανένα νέο όσον αφορά την κατάσταση της υγείας του.
Ποιος ήταν ο Λουίς Σεπούλβεδα
Ο Λουίς Σεπούλβεδα γεννήθηκε το 1949 στο Oβάγιε, στο βορρά της Χιλής. Στα 15 του χρόνια έγινε μέλος της κομμουνιστικής νεολαίας. Σπούδασε σκηνοθεσία θεάτρου στο Σαντιάγο. Το 1969 πήρε πενταετή υποτροφία για το Πανεπιστήμιο της Μόσχας, αλλά πέντε μήνες αργότερα εκδιώχθηκε από τη Σοβιετική Ένωση λόγω «κακής διαγωγής», καθώς έκανε παρέα με αντιφρονούντες. Ένθερμος υποστηρικτής του Σαλβατόρ Αλιέντε, μπήκε στην προσωπική του φρουρά το 1973. Μετά το πραξικόπημα του Πινοτσέτ φυλακίστηκε, βασανίστηκε, κατηγορήθηκε για προδοσία και καταδικάστηκε σε ποινή είκοσι οκτώ ετών.
Το 1977, μετά από δυόμισι χρόνια εγκλεισμού του αποφυλακίστηκε με παρέμβαση της Διεθνούς Αμνηστίας και εξορίστηκε από τη Χιλή. Κατέφυγε στο Εκουαδόρ, όπου δημιούργησε θεατρικό θίασο.
Έγραψε ποιήματα, θεατρικά έργα, διηγήματα και δημιούργησε θεατρικές ομάδες στο Περού, το Εκουαδόρ και την Κολομβία.
Έζησε έξι μήνες στον Αμαζόνιο με τους ινδιάνους Σουάρ, στο πλαίσιο αποστολής της Unesco, και αποκόμισε εμπειρίες που άλλαξαν την αντίληψή του για τον κόσμο και του πρόσφεραν, αργότερα, το υλικό για το πρώτο του μυθιστόρημα:
«Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης» (1989).
Το 1979 κατατάχθηκε στη Διεθνή Ταξιαρχία Σιμόν Μπολιβάρ και συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα της Νικαράγουας, στην οποία, μετά την επικράτηση της επανάστασης, εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Την επόμενη χρονιά (1980) εγκαταστάθηκε στην Ευρώπη και έγινε ακτιβιστής της Greenpeace.
Ταξίδεψε σ′ όλον τον κόσμο και του απονεμήθηκαν τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά βραβεία.
Τα πιο γνωστά βιβλία του είναι:
«Ο κόσμος του τέλους του κόσμου» (1989), «Όνομα ταυρομάχου» (1994), «Patagonia express» (1995), «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ′ ένα γλάρο να πετάει» (1996), «Το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου killer» (1996), «Hot Line, Γιακαρέ» (1997), «Η τρέλα του Πινοτσέτ» (2002), «Τα χειρότερα παραμύθια των αδελφών Γκριμ» (2004), «Η δύναμη των ονείρων» (2006), «Η ιστορία ενός σαλιγκαριού που ανακάλυψε τη σημασία της βραδύτητας», «Η ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν Πιστό», «Το τέλος της ιστορίας».
