Η αρχοντική έπαυλη που βρίσκεται απέναντι από το δικαστικό μέγαρο, κρύβει μία ξεχωριστή και ιδιαίτερη ιστορία
Διασχίζοντας την οδό Καζαντζάκη και φτάνοντας στη συμβολή της με την οδό Ταντάλου, δεν υπάρχει περίπτωση να μη παρατηρήσεις τη Βίλα Πετρίδη, η επιβλητικότητα της οποίας θα σε αναγκάσει να της αφιερώσεις αρκετά βλέμματα… θαυμασμού!
Καθώς την κοιτάζεις, επίσης, δε μπορεί να μη σου έρχεται στο νου η εικόνα από μία άλλη Θεσσαλονίκη, παλαιότερη και πιο κλασική, ενώ ταυτόχρονα κατακλύζουν το μυαλό σου σκέψεις σχετικά με το λόγο της ύπαρξης της εντυπωσιακής αυτής έπαυλης.
Η ιστορία της Βίλας Πετρίδη «χάνεται» μέσα στο χρονοντούλαπο της Θεσσαλονίκης, με την ανέγερσή της να ξεκινά στις αρχές του 1900 από έναν ευκατάστατο Βούλγαρο, ο οποίος την προόριζε για το προξενείο της πατρίδας του στην πόλη.
Την έχτισε μάλιστα σε σημείο αρκετά κεντρικό, έτσι ώστε να μπορεί να απορροφά κάθε… ακτίνα του ηλίου και ταυτόχρονα να έχει πρόσβαση στη μοναδική θαλάσσια θέα της νύμφης του Θερμαϊκού.
Φρόντισε επίσης η έπαυλη να διαθέτει εκτός από το ισόγειο και τον πρώτο όροφο μία σοφίτα αλλά και ένα υπόγειο.
Το 1912 όμως και μετά την απελευθέρωση της πόλης, ο Βούλγαρος ιδιοκτήτης της αναγκάστηκε να αποχωρήσει, παραδίδοντας το κτήριο σε ελληνικά χέρια.
Το εντυπωσιακό, όμως, με το οίκημα, είναι ότι στο εσωτερικό του υπάρχουν ζωγραφιές που διατηρούνται από την ανέγερσή του και συνδέονται αρμονικά με τις σύγχρονες καλλιτεχνικές πινελιές, «παντρεύοντας» εντυπωσιακά δύο διαφορετικές εποχές.
Οι ζωγραφιές ωστόσο έχουν και συμβολικό χαρακτήρα, καθώς το κτήριο εκπνέει αέρα κλασικής έπαυλης, επηρεασμένη από τους ρυθμούς της σημερινής εποχής.
Η οικογένεια Πετρίδη, η εγκατάλειψη, το καταφύγιο και η… αναγνώριση
Το 1917 η μεγάλη πυρκαγιά που έκαιγε τη Θεσσαλονίκη δε πρόλαβε να φτάσει στο κτήριο, με τη Βίλα Πετρίδη να σώζεται και την ομώνυμη οικογένεια να αγοράζει το ιδιαίτερο αυτό οίκημα το 1924, κατοικώντας εκεί έως το 1969.
Έκτοτε το κτήριο εγκαταλείπεται ολοκληρωτικά από την οικογένεια και για τα επόμενα χρόνια, αποτελεί στέγη και καταφύγιο των κατατρεγμένων και των αστέγων της Θεσσαλονίκης.
Το 1984 όμως, κι έπειτα από την κακή μεταχείριση την οποία υπέστη το οίκημα από τους διαμένοντες των τελευταίων ετών, η Πολιτεία αποφασίζει να τους διώξει.
Το ίδιο έτος, το Υπουργείο Πολιτισμού κρίνει το κτήριο ως «Διατηρητέο» και παράλληλα το παίρνει υπό την προστασία του και 13 χρόνια αργότερα ξεκινούν οι μελέτες για την αποκατάστασή του, η οποία ωστόσο ξεκινά το 2005 από το Δήμο Θεσσαλονίκης, αλλά καθυστερεί αρκετά λόγω οικονομικών προβλημάτων.
Τα έργα ολοκληρώνονται τελικά το 2014, ενώ το κτήριο παίρνει ξανά ζωή από το 2017, όταν και χρησιμοποιείται εκ νέου ανοίγοντας της πύλες του έτσι ώστε να φιλοξενήσει την πολιτιστική εκδήλωση «Βίλα Πετρίδη zefxis».
