Στο ορεινό χωριό Μηλιά που βρίσκεται στα Γρεβενά θα ανακαλύψετε έναν μικρό… θησαυρό και συγκεκριμένα, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, στο οποίο στεγάζονται 2.000 απολιθωμένα ευρήματα.
Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στη Μηλιά Γρεβενών, αποτελεί ένα τουριστικό και εκπαιδευτικό αξιοθέατο, μοναδικό για την Ελλάδα, που αξίζει σίγουρα να επισκεφθείτε αν βρεθείτε στην περιοχή.
Σ’ αυτό το σύγχρονο παλαιοντολογικό μουσείο θα αντικρίσετε μοναδικά προϊστορικά εκθέματα που μαρτυρούν την ιστορία της ευρύτερης περιοχής εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Τότε που σ’ αυτόν τον τόπο πυκνά τροπικά δάση αλλά και μεγάλες λίμνες και ποτάμια συνέθεταν ένα σκηνικό πολύ διαφορετικό από αυτό που αντικρίζει κανείς σήμερα.
Στην περιοχή περιπλανιόνταν μεγάλα σαρκοφάγα αιλουροειδή με τεράστιους πριονωτούς κυνόδοντες (μαχαιρόδοντες), γίγαντες ελέφαντες, αρκούδες και λύγκες, που κυνηγούσαν τα φυτοφάγα, μεταξύ των οποίων ρινόκεροι, ιππάρια (μικρόσωμα άλογα με τρία δάκτυλα στα πόδια τους, ενώ τα σημερινά έχουν ένα δάκτυλο), τάπιροι (συγγενείς των ρινόκερων με κολοβή προβοσκίδα), βοοειδή, ελαφοειδή και αγριόχοιροι. Στην έκθεση του μουσείου ο επισκέπτης μπορεί να γνωρίσει το περιβάλλον αυτό και να δει τα απολιθωμένα οστά.
Το πιο σημαντικό έκθεση στο Μουσείο Φυσικής ιστορίας στη Μηλιά
Το πιο σημαντικό αλλά και εντυπωσιακό έκθεμα που θα δει κανείς στο Μουσείο είναι οι μεγαλύτεροι γνωστοί χαυλιόδοντες στον κόσμο, που έχουν καταγραφεί στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες, και ανήκαν σε ζώο που έζησε πριν από 2,5-3 εκατομμύρια χρόνια.
Συγκεκριμένα, πρόκειται για τον μαστόδοντα των Γρεβενών, με ύψος περίπου 3,5 μέτρα και βάρος περίπου 6,5 τόνους, που ανακαλύφθηκε το 2007 μετά από ανασκαφές που έγιναν από το τμήμα Γεωλογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Ο «Γίγαντας του Μπόρσον», όπως ονομάζεται, (πρόγονος των σημερινών ελεφάντων) έφερε τους μεγαλύτερους χαυλιόδοντες που έχουν βρεθεί στον κόσμο και που κατέχουν το παγκόσμιο ρεκόρ Γκίνες, με μήκος 5,02 μέτρα. Το γιγάντιο αυτό ζώο υπολογίζεται ότι χρειαζόταν τουλάχιστον 300 κιλά τροφής την ημέρα και 200 λίτρα νερό, τα οποία η πλούσια σε βλάστηση και νερά περιοχή μπορούσε να του τα παρέχει. Ακόμη βρέθηκαν και οι μικροί χαυλιόδοντες που υπήρχαν στην κάτω σιαγόνα, οι οποίοι προφανώς με την πορεία της εξέλιξης εξαφανίστηκαν.
Αυτό που επίσης διαφοροποιεί τον μαστόδοντα από τους ελέφαντες και τα μαμούθ είναι οι χαυλιόδοντές του που είναι ευθείς και δεν είναι κυρτοί. Η εύρεση της σιαγόνας μαρτυρά ότι το ζώο είναι μαστόδοντας, καθώς στα δόντια του υπάρχουν διάσπαρτα φύματα που μοιάζουν με μαστάρια για να αλέθει την τροφή του, ενώ στα δόντια των συγγενικών του μαμούθ και ελεφάντων υπάρχουν πλατιά ελάσματα. Ο σκελετός του ζώου αλλά και οι μεγάλοι χαυλιόδοντες αποκαλύπτουν ότι πρόκειται για αρσενικό μαστόδοντα με ηλικία 25-30 ετών.
Ενας μικρότερος μαστόδοντας που είχε ανακαλυφθεί το 1997 αποτελεί επίσης ένα πολύ σημαντικό έκθεμα. Οι χαυλιόδοντές του είναι μικρότεροι, με το μήκος τους να φτάνει τα 4,39 μέτρα. Βρέθηκαν επιπλέον η κάτω γνάθος του καθώς και πολλά οστά από τον σκελετό του.
Από το 1993 μέχρι σήμερα η παλαιοντολογική έρευνα πραγματοποιείται με τη χρηματοδότηση της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Γρεβενών.
Περισσότερα στοιχεία για την ιστορία των ανασκαφών και τα ευρήματα μπορείτε να διαβάσετε στην ιστοσελίδα του μουσείου: www.mfi-miliasgrevenon.gr
Στην ίδια σελίδα μπορείτε να ενημερωθείτε και για το ωράριο επίσκεψης καθώς επίσης και να δείτε φωτογραφίες από τις ανασκαφές.
Λίγα λόγια για την Μηλιά Γρεβενών
Η Μηλιά, που είναι χτισμένη σε υψόμετρο 605 μέτρων, βρίσκεται προς τα βόρεια της περιφερειακής ενότητας, στα όρια με την Περιφερειακή Ενότητα Κοζάνης και δυτικά του ποταμού Αλιάκμονα. Απέχει 16 χλμ. Β.-ΒΑ. από τα Γρεβενά, 16 χλμ. ΝΔ. από τη Σιάτιστα και είναι ανάμεσα στα χωριά Βατόλακκος (Ν.), Ταξιάρχης (Α.), Κοκκινιά (Β.) και Κιβωτός (ΒΔ.). Ανατολικά και δίπλα από το χωριό περνάει η ΕΟ Γρεβενών – Καστοριάς και πιο ανατολικά η Εγνατία Οδός.
Το χωριό ήταν αρχικά κτισμένο νοτιότερα αλλά λόγω συνεχών κατολισθήσεων οι κάτοικοί του μετακινήθηκαν τη δεκαετία του 1960 στη σημερινή τοποθεσία. Από την Παλιά Μηλιά έχουν μείνει μόνο ο ναός του Αγίου Δημητρίου (κτισμένος το 1900), ο οποίος είναι εκκλησία τρίκλιτη ξυλόστεγη βασιλική με χαγιάτι και πέτρινο καμπαναριό και του Αγίου Κωνσταντίνου, στο υπόγειο της οποίας υπάρχει νερό που οι ντόπιοι πιστεύουν πως είναι αγιασμένο και θαυματουργό.
