Η παράσταση «Εκτός Υλης – Reloaded» ξεκινά εκ νέου περιοδεία, αρχής γενομένης από το θέατρο «ΑΥΛΑΙΑ» Θεσσαλονίκης, στις 8 Νοεμβρίου.
Κριτική του Παύλου Λεμοντζή
Η αποδόμηση του οικοδομήματος ,το οποίο στηρίχτηκε σε θεμέλια υποκρισίας, ιδιοτέλειας, οπορτουνισμού στη νομιμοποιημένη ηθικά εκδοχή του, ξεκίνησε από το φιλμάκι της έναρξης της παράστασης, που έστησε με ευρηματικότητα η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη. Ένας απρόσωπος άνθρωπος με κοστούμι σε νοσοκομειακό θάλαμο. Μια όψιμη απολογία πατέρα για την τόσο μακρινή απουσία του, χωρίς ξεκάθαρο συγνώμη κι ένα στοργικό χέρι, φοβισμένο θαρρείς, τρεμάμενο, που θέλει ν’ αγγίξει στοργικά το κεφάλι της κόρης του αλλά δεν το τολμά. Μονολογεί δυο κουβέντες, αρπάζει τη σιωπή του παιδιού και φεύγει.
Και τότε ανάβουν τα φώτα στη σκηνή, το «βήμα» του κοινοβουλίου είναι το σκηνικό κι ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης ανεβαίνει για να υποκριθεί τον υπό παραίτηση υπουργό. Αυτόν που δεν υπάρχει στη real σκηνή και τον έπλασε η πένα του νεαρού αξιόλογου συγγραφέα Κώστα Λεϊμονή, αρχικά για να χαϊδέψει την προσωπική του απογοήτευση κι , ευτυχώς, για να ταρακουνήσει μετέπειτα κοιμισμένες συνειδήσεις, μήπως και αφυπνιστεί κάποιος από τους ηνιόχους, κυρίως δε, για να φέρει το κοινό απέναντι στις ευθύνες του.
Το θέατρο μετατρέπεται αυτόματα σε ελληνικό κοινοβούλιο και οι θεατές γίνονται μάρτυρες μιας πρωτοφανούς απολογίας ενός πολιτικού που, σε μια κρίση ηθικής συνείδησης, παραιτείται από το αξίωμά του και εκφωνεί τον τελευταίο λόγο της καριέρας του, ένα ρέκβιεμ στην ανήθικη πολιτική ζωή του τόπου μας.
Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης επιστρατεύει την υποκριτική του δεινότητα και υπηρετεί στο έπακρον το μεστό, εξάλλου βραβευμένο κείμενο του Κωστή Λεϊμονή. Ενσαρκώνει απόλυτα πειστικά έναν πολιτικάντη, που μεταμορφώνεται σε πολιτικό, στο κύκνειο άσμα του και απολογείται για όσα έκανε ή δεν έκανε, ενώ μπορούσε. Παθαίνει κρίση ταυτότητας και αισθάνεται την ανάγκη να ζητήσει συγνώμη από τον εξαπατημένο λαό, την οικογένειά του, τη γυναίκα του, τα παιδιά του και απ’ όλους εκείνους που κορόιδεψε συνειδητά. Παράλληλα, αναπολεί τα παιδικά του όνειρα και τις φιλοδοξίες του για έναν καλύτερο κόσμο. Όμως, ο πολιτικός στίβος αποδείχθηκε πολύ σκληρός για το ρομαντισμό του. Κίβδηλες υποσχέσεις και κούφια λόγια, τα μόνα όπλα του για συνεχή κοινωνική καταξίωση. Ο άνθρωπος και η ηθική σε δεύτερη μοίρα.
Παράσταση που ανακουφίζει τον καταπιεσμένο Έλληνα πολίτη. Παράσταση που «τα χώνει», όπως λέει η νεολαία, σε πολιτικούς-πολιτικάντηδες και πολίτες-ωχαδερφιστές. Παράσταση που λέει αλήθειες, ακουμπά το ανέφικτο κι επειδή το αυτί του φιλόδοξου φιλοτομαριστή πολιτικού δεν ιδρώνει με τέτοια ραντίσματα, αποκτά έναν σουρεαλιστικό χαρακτήρα, όμως δίνει την ευκαιρία στον ηθοποιό ν’ αποδείξει ότι δεν είναι η τηλεοπτική περσόνα, αυτή που ο κόσμος τον έχει ταυτίσει ούτε κάνει καριέρα με όχημα τη μανιέρα του.
Εξαιρετική ερμηνεία, στις δε κορυφώσεις του μονολόγου , συναρπαστική. ΄Όσοι πολιτικοί πήγαν να δουν το έργο, ή όσοι το είδαν μέσα στη Βουλή, που παρουσιάστηκε με πρόσκληση των ιδίων των βουλευτών, δεν πιστεύω ότι «μεταλλάχτηκαν» από τυπικούς πολικάντηδες – ομήρους του κόμματός τους, σε ευσυνείδητους εκπροσώπους του λαού, επειδή δεν υπάρχει περίπτωση στην Ελλάδα να παραιτηθεί από ευθιξία τιτλούχος πολιτικός και, μάλιστα, να ζητήσει και συγνώμη από το «βήμα» της Βουλής. Μέγιστο παράδειγμα η τραγωδία στα Τέμπη, η οποία αναφέρεται στην παράσταση ως γνώση και επίγνωση των ευθυνών ιθυνόντων, χωρίς όμως να αποδοθεί δικαιοσύνη, μέχρι στιγμής.
Οπότε, η παρουσίαση του «Εκτός ‘Ύλης» μέσα στη Βουλή το 2018, χαρακτηρίστηκε εύστοχα «θέατρο εν θεάτρω».
Πάντως, ο απλός θεατής φεύγει από το θέατρο εικονικά δικαιωμένος, μ’ ένα «πες τα Χρυσόστομε», παρά προβληματισμένος.
Η παράσταση παρουσιάστηκε την περίοδο 2016-2018 (Θέατρο Αλκμήνη, Θέατρο Ιλίσια, περιοδεία στην Ελλάδα), στις 27 Μαρτίου 2018 την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου παρουσιάστηκε στον φυσικό της χώρο, μέσα στην Βουλή των Ελλήνων και το 2019 σε Βρυξέλλες και Στουτγκάρδη.
Συγγραφικό σημείωμα
Το «Εκτός ύλης» αποτελεί προϊόν ενός πνιγμού, μιας ανάγκης για την αλήθεια, δεν έχει σχεδόν καμία επαφή με τον ρεαλισμό, διότι μιλά για αυτήν ακριβώς την αλήθεια όσο οξύμωρο κι αν αυτό ακούγεται. Έναυσμα της συγγραφής η αγανάκτηση και η αδήριτη ανάγκη να βρεθεί ένας ή μία πολιτικός επιτέλους, οι οποίοι κάποια στιγμή θα ξεχάσουν τα κομψά ρούχα που τους «τυλίγουν» και θα θυμηθούν τον άνθρωπο που κρύβεται μέσα σε αυτά. Μιλάμε καθημερινά για ανθρώπους και έχουμε ξεχάσει την ανθρωπιά στη γωνία.
Οι γενιές του ’80 και του ’90 έχουν υποθηκευτεί. Όμως μια υποθήκη δεν συνεπάγεται απαραιτήτως και ξεπούλημα, όσο υπάρχουν ακόμη φωνές, όσο υπάρχουν λόγοι που κρατούν την αισιόδοξη φλόγα του «μήπως και…» αναμμένη κι αυτές οι φωνές μπορούν να βρουν τον εκφραστή τους μέσα από τα παιδιά. Τα παιδιά της Ελλάδας, τα οποία αυτή τη στιγμή βλέπουν τη χώρα σαν καιόμενο φοίνικα, που περιμένει με ανεξάντλητη καρτερία κάποια στιγμή να αναγεννηθεί. Μόνο αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα…
Χαίρομαι πολύ που θα δοθεί στο θεατρικό κοινό η ευκαιρία να δει τους κυβερνώντες, όπως θα έπρεπε να είναι. Οφείλεται μία «συγγνώμη» εδώ και χρόνια σε έναν λαό που δοκιμάζεται. Μέσα από αλλεπάλληλες διαπιστώσεις, βρίσκουμε και τις απαντήσεις για το τι θα πρέπει να κάνουμε ή να μην ξανακάνουμε, για να δούμε αυτόν τον τόπο, που ονομάζουμε πατρίδα, να ανθίζει.
Συντελεστές:
Κείμενο: Κώστας Λεϊμονής
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Ερμηνεία: Γεράσιμος Σκιαδαρέσης
Κείμενο: Κώστας Λεϊμονής
Σκηνοθεσία/Κοστούμια/Φωτισμοί: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Σκηνικά: Μαρία Φιλίππου
Πρωτότυπη μουσική: Γιώργος Περού
Creative Agency: GridFox
Στον κεντρικό ρόλο ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης
Μαζί του οι: Πέτρος Ζαφειρίου, Ελένη Θεοχάρη, Δημήτρης Κωνσταντινίδης
