Μεταξύ των θεατών υπήρχαν και άτομα με οπτική αναπηρία καθώς και οι συνοδοί τους
Ντοκιμαντέρ και ήρωες 20 χρόνια μετά, επέστρεψαν στη Θεσσαλονίκη για να αφηγηθούν τις προσωπικές τους ιστορίες. Η χθεσινοβραδινή προβολή του συγκλονιστικού ντοκιμαντέρ «Τα νυχτολούλουδα» του Νίκου Γραμματικού, το οποίο προβλήθηκε στο 1ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης το 1998, ανήκει αναμφισβήτητα στα highlights της φετινής Επετειακής διοργάνωσης (02-11/03).
«Τα νυχτολούλουδα», που είχαν αποσπάσει το 1ο βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσ/νικης (1998) καθώς και το βραβείο του καλύτερου ντοκιμαντέρ στο 40ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1999, παρακολούθησε πλήθος κόσμου, με τη συγκίνηση να είναι έκδηλη και τα μηνύματα πολλαπλά.
Μεταξύ των θεατών ήταν άτομα με οπτική αναπηρία και οι συνοδοί τους, από την Σχολή Τυφλών, τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Τυφλών, το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Τυφλών Θεσσαλονίκης, την Ενωση Τυφλών και το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων της Σχολής Τυφλών. Σ’ αυτά συμπεριλαμβάνονταν άτομα με αναπηρία όρασης από όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης και ηλικίες, εκπαιδευτικοί και γονείς.
Στην κάμερα του Life- Events. gr μίλησαν ο Φώτης Μπίμπασης, μέλος του Δ.Σ. του Κέντρου Εκπαιδεύσεως και Αποκαταστάσεως Τυφλών, καθώς και ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ, Νίκος Γραμματικός, που μας αποκάλυψε πως ανακάλυψε τον τυφλό πρωταγωνιστή, τον δωδεκάχρονο τότε Μανώλη και για την αγάπη που αγκαλιάζει ο κόσμος την ταινία του 20 χρόνια πλέον. .
Η όμορφη ιστορία
Ενα 12χρονο αγόρι και οι φίλοι του είναι οι πρωταγωνιστές της ταινίας «Tα νυχτολούλουδα». Tα παιδιά, τυφλά από τη γέννησή τους, παρασέρνουν τους θεατές σε ένα δικό τους κόσμο, όπου όλες οι αισθήσεις τους κατ’ ανάγκη οξύνονται. Στη διαδρομή δείχνουν πως συλλαμβάνουν και εκτιμούν τις λεπτομέρειες ενός εξωτικού κόσμου που δεν είδαν ποτέ, τον τρόπο με τον οποίο ξεπερνούν τα εμπόδια που τους παρουσιάζονται και πως τελικά με τις αισθήσεις τους σε διαρκή επαγρύπνηση γνωρίζουν τις πλευρές αυτού του κόσμου.
Ο σκηνοθέτης Νίκος Γραμματικός μέσα από το συγκλονιστικό αυτό ντοκιμαντέρ δίνει αρκετές απαντήσεις στα εξής ερωτήματα: Πώς μπορείς να μιλήσεις με εικόνες για τους ανθρώπους που στερούνται την όραση; Πώς μπορείς να το κάνεις αποφεύγοντας τη δημιουργία οίκτου – που είναι μια μορφή ρατσισμού όπως ακούγεται στην ταινία – και χωρίς να δημιουργήσεις μελό καταστάσεις;
Χρησιμοποιώντας τα καλύτερα διδάγματα του είδους, ο σκηνοθέτης εισχωρεί μέσα στο θέμα και δεν το καταγράφει απλά, αλλά «κοιτάζει» πίσω από την εικόνα, κρίνει, έχει άποψη, αποφεύγει την επίπεδη σκηνοθετική γραμμή που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ. Είναι εμφανέστατη η δουλειά που έχει γίνει προηγουμένως με τα παιδιά, πριν ακόμα το συνεργείο αρχίσει τα γυρίσματα.
Η ταινία δεν κρύβει τίποτε, δεν προσπαθεί να αποσπάσει εντυπώσεις, προκαλεί αληθινή συγκίνηση και συχνά διανθίζεται από χιουμοριστικές πινελιές που πηγάζουν μέσα από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές. Και το κυριότερο: η ταινία είναι απλή κι ανθρώπινη, δεν είναι ούτε βαρύγδουπη ούτε διδακτική.
Προβολή της ταινίας στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ-Παύλος Ζάννας
