Το «Καλιφόρνια Ντρίμιν -20 χρόνια μετά» του Βασίλη Κατσικονούρη, είναι το σίκουελ του εμβληματικού έργου.
Κριτική: Παύλος Λεμοντζής
Δύο δεκαετίες μετά, συναντάμε ξανά τους τέσσερις αγαπημένους -τότε – εικοσάρηδες: Ντίνο, Άρη, Βουβού και Κική που, πλέον, έχουν σαρανταρίσει.
Πόσο έχουν αλλάξει οι ίδιοι και πόσο έχει αλλάξει η ζωή τους;
Εξακολουθούν, άραγε, να ονειρεύονται μια μαγική ευκαιρία να πιάσουν την καλή και να βρεθούν στη δική τους γη της Επαγγελίας; Θα τα καταφέρουν αυτή τη φορά να φτάσουν στην Καλιφόρνια και να ζήσουν το όνειρο;
Το «Καλιφόρνια Ντρίμιν – 20 χρόνια μετά» είναι ένα σαρκαστικό σχόλιο για την κρίση που δεν τελειώνει ποτέ, μια τραγελαφική κωμωδία για μια γενιά, που ακόμα κι αν θεωρείται «χαμένη», δε σταματά να έχει όραμα.
Σημείωμα του συγγραφέα:
«Δεν ξέρω αν οι συγγραφείς σκέφτονται τους ήρωες των έργων τους, όταν αυτά έχουν τελειώσει. Το πιο πιθανό να σκέφτονται τους επόμενους ήρωες ενός καινούργιου έργου. Είναι όμως και κάποιοι από τους προηγούμενους, που, καθώς περνάει ο καιρός, μένουν, θαρρείς, σε μια εκκρεμότητα. Σαν κάποιες παλιές σχέσεις που χαθήκανε σιγά- σιγά κι ένα βράδυ, σε μια ήσυχή σου ώρα, λες τι να ‘γινε αλήθεια εκείνη η ψυχή;
Κάπως έτσι ήρθανε και στη δική μου σκέψη τα παιδιά του Καλιφόρνια ντρίμιν κι αποφάσισα να τους ψάξω ξανά: Τον Ντίνο, τη Βουβού, τον Άρη, την Κική. Σαν ένας συγγραφέας που αναζητάει τέσσερα χαμένα πρόσωπα. Τους βρήκα στα ίδια μέρη, σαραντάρηδες τώρα πια, με τις παλιές τους αφίσες κιτρινισμένες να τις χτυπάει ο άνεμος, μα για τους ίδιους, πάντα απλωμένες σημαίες ονείρων . Ακαταμάχητα χαζοί, σπαραχτικά αστείοι…»
Βασίλης Κατσικονούρης
Σκηνοθετικό Σημείωμα:
Η γνωριμία μου με το έργο και τους ήρωές του ήτανε απρόσμενη και ο δεσμός που αναπτύχθηκε μεταξύ μας, κεραυνοβόλος και αμοιβαίος…
Ήρθαν και μου μίλησαν ένα βράδυ ο Ντίνος, ο Αρούλης, η Βουβού και η Κική. Ως φιγούρες γνώριμες και οικείες, ήρθαν σαν τα νιάτα και του δικού μου παρελθοντικού χρόνου, ήρθαν στο σαρανταπάτητο παρόν μου και ως όνειρα του μέλλοντός μου.
Το «Όνειρο της Καλιφόρνια» είναι το απωθημένο μας να ζήσουμε με τα πολλά, με τα λίγα, με το τίποτα, με ό,τι θέλει και μπορεί ο καθένας μας.
Κι αν εσύ ή εγώ δεν επιλέξουμε τον τρόπο των ηρώων, ας ενδοσκοπήσουμε στα δικά μας θέλω κι ας βρούμε τον μοναδικό μας τρόπο να τα κατακτήσουμε, δημιουργώντας το προσωπικό μας αποτύπωμα.
Αρκεί να κρατήσουμε και κάτι που να θυμίζει τον παλιό ανόθευτο-παιδικό μας εαυτό.
Σταύρος Καραγιάννης
«Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν». Οι τέσσερις αγαπημένοι εικοσάρηδες του πρώτου «Καλιφόρνια» έχουν μεγαλώσει. Για το κοινό που τους έχει ήδη γνωρίσει αλλά και για όσους τους γνωρίσουν για πρώτη φορά, ο Ντίνος, ο Άρης, η Βουβού και η Κική είναι ξανά εδώ.
Πόσο προχώρησαν στη ζωή τους τα 20 χρόνια που μεσολάβησαν; Έχουν πετύχει ή έχουν αποτύχει; Δουλεύουν ή είναι άνεργοι; Είναι influencers ή δεν τους ξέρει η μάνα τους; Έχουν λεφτά ή δεν έχουν στον ήλιο μοίρα; Πόσους φίλους έχουν στα social; Πόσα like παίρνουν; Και τελικά, κατάφεραν να πάνε στην Καλιφόρνια για να ζήσουν επιτέλους το «American dream» ή έφτασαν ως τη Λούτσα, ανεκδιήγητοι και ονειροπόλοι;
Παρά τις διαφορές που μπορεί να υπάρχουν, η είσοδος στη συγκεκριμένη ηλικιακή φάση σηματοδοτεί το κλείσιμο ενός σημαντικού κεφαλαίου στη ζωή κάθε ατόμου και το άνοιγμα ενός νέου. Αυτό που συμβαίνει -θεωρητικά – στην ηλικία των σαραντάρηδων είναι ένας «απολογισμός ζωής» που προκαλεί ποικίλες σκέψεις, συναισθήματα αλλά και συμπεριφορές, καθορίζοντας σε μεγάλο βαθμό την πορεία ζωής στα επόμενα χρόνια.
Σ’ αυτό το σημείο καμπής, ο συγγραφέας κάνει στάση στην ενηλικίωση και χαρίζει στην ομάδα των ηρώων του αλλά και στο κοινό, νότες αισιοδοξίας, φρεσκάδας και, ίσως, εμμονής στο «να μείνουμε πάντα παιδιά», που, ωστόσο, κανείς δεν απαρνιέται να ζήσει άλλη μια φορά την ανεμελιά και τον ωχαδερφισμό των εικοσάρηδων, έστω κι αν είναι όλα αυτά, ουτοπία.
«Τι είναι πολύτιμο, λοιπόν;» Η απάντηση είναι: «Να κυνηγάς τα όνειρα σου, παντοτινά. Να αγαπάς αυτό που έχεις, αυτό που κάνεις, και να τολμάς. Να φτάνει η φωνή σου ίσαμε τα πέρατα του κόσμου και ας νομίζεις πως είναι σιγανή». Η δύναμη της θα σε εκπλήξει… Να κοιτάς γύρω σου, να παρατηρείς τον κόσμο και τους ανθρώπους…
Να μοιράζεσαι, να αγαπάς και να προσφέρεις. Να ξυπνάς κάθε πρωί και να παλεύεις γι’ αυτά. Ακόμα κι αν μοιάζουν δύσκολα και ακατόρθωτα, μη σε νοιάζει. Να αρπάζεις την κάθε ευκαιρία και να την κάνεις δική σου. Να γίνεται κομμάτι σου, να μπαίνει στην καρδιά σου. Να την αγαπάς τη ζωή! Να χαμογελάς και να ζεις! Να χαμογελάς και να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή!!!
«Αγάπα και ζήσε». Αγάπα όλα όσα έχεις, όλα όσα θέλεις. Πάλεψε για τα όνειρα σου!!! Πάλεψε για τη ζωή. Μην το βάζεις κάτω. Μην κουράζεσαι να αγωνίζεσαι. Όλα είναι και θα είναι καλά. Είσαι ικανός να πραγματοποιήσεις κάθε μικρό και μεγάλο σου όνειρο. «Μην ξεχνάς να χαμογελάς, μην ξεχνάς να ζεις. Κι αν κάποτε έρθουν αποτυχίες και βροχές και καταιγίδες, μην νοιάζεσαι. Είναι μέρος του εαυτού σου και τον κάνουν ακόμα πιο μοναδικό».
Στη βροχή μην κρατάς ομπρέλα. Πρέπει να τη νιώθεις κάποτε τη βροχή. Πώς αλλιώς θα εκτιμήσεις τον ήλιο; Πώς αλλιώς θα καταλάβεις πόση ομορφιά κρύβει μέσα του το ουράνιο τόξο;
Να κυνηγάς τα όνειρα σου… να μην συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο!!
Ο σκηνοθέτης Σταύρος Καραγιάννης ευαγγελίζεται τις παραπάνω ιδέες, τους θέτει ως στόχους και τους κυνηγά σε όλη την παράσταση. Οι τέσσερις καλοί ηθοποιοί – πρωταγωνιστές (Λένα Δροσάκη, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Σταύρος Καραγιάννης και Σίλια Μουστάκη), καταθέτουν ταλέντο και μεταδοτική ενέργεια στη σκηνή, έχουν χιούμορ, έχουν και αξεπέραστα στεγανά- δαίμονες, με τους οποίους παλεύουν κατά μόνας ή ομοθυμαδόν και με τα σκηνικά του Ντέιβιντ Νεγρίν ( ένα εργένικο λιτό δωμάτιο), τους φωτισμούς του Απόστολου Κουτσιανικούλη, τα κοστούμια της Νικόλ Παναγιώτου (εντυπωσιακές οι περούκες της Λένας Δροσάκη) και την κίνηση της Γεωργίας Αβασκαντήρα, δημιουργούν μια παρεϊστικη ατμόσφαιρα που γεννά η πολύχρονη σχέση «κολλητών» φίλων, αλλά και ονειρικής ψευδαίσθησης, ότι η ζωή είναι ωραία, αρκεί να μη σταματήσει κανείς να ονειρεύεται.
Πρόκειται για μια ευφρόσυνη κωμωδία καταστάσεων από τον Βασίλη Κατσικονούρη, για τα όνειρα και τις διαψεύσεις τεσσάρων ανθρώπων, που η φιλία τους αποδεικνύεται πολυτιμότερη και από το τελευταίο ρουμπίνι από το τελευταίο ορυχείο της Τανζανίας!
Οι εποχές αλλάζουν, αλλά αυτοί οι ήρωες φωτίζουν και θα συνεχίσουν να φωτίζουν διαχρονικά τα αδιέξοδα της κάθε γενιάς, που συχνά χαρακτηρίζεται από κάποιους ως ανερμάτιστη. Μιας μεταπολιτευτικής γενιάς που αναζητά τη διαφυγή της από μια σκληρή πραγματικότητα που της επιβάλλεται κάποιες φορές άδικα και βίαια.
Η ροή του χρόνου, και γι’ αυτούς, είναι απολύτως συνυφασμένη με την ιδιοσυστασία τους: αργή, παλινδρομική, ενίοτε κυκλική, ως πικρή υπενθύμιση της ανθρώπινης ματαιότητας. Αυτή η τελευταία, μαζί με μια θλίψη για την ανθρώπινη κατάσταση, ελλοχεύει σε όλα τα έργα του συγγραφέα, ακόμα και στις κωμωδίες, αφού τραγικό και κωμικό συνδέονται με την κοινή συνιστώσα της άγνοιας και, συχνά, αναμειγνύονται σε μια λυτρωτική χαρμολύπη.
20 χρόνια μετά την πρώτη επιτυχία, ευτυχώς, ο συγγραφέας δεν ησυχάζει! Με κέφι και κοφτερή γλώσσα παρουσιάζει το νέο του έργο, του οποίου το αιχμηρό χιούμορ, ο καταιγιστικός ρυθμός και οι διαρκείς ανατροπές κρατάνε επί σκηνής αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών, που, στο φινάλε, ανταμείβουν τους συντελεστές με δυνατά χειροκροτήματα.
Συντελεστές:
Συγγραφέας: Βασίλης Κατσικονούρης
Σκηνοθεσία: Σταύρος Καραγιάννης
Σκηνικά: Ντέιβιντ Νεγρίν
Κοστούμια: Νικόλ Παναγιώτου
Φωτισμοί – Φωτογραφίες/ trailer: Απόστολος Κουτσιανικούλης
Επιμέλεια κίνησης: Γεωργία Αβασκαντήρα
Βοηθός σκηνοθέτη: Έλενα Σταύρου
Σχεδιασμός Μακιγιάζ: Μαρία Πλαϊτη
Επικοινωνία/ Γραφείο τύπου παράστασης : Γιώτα Δημητριάδη
Γραφιστικά: Αναστασία Γούναρη
Παίζουν: Λένα Δροσάκη, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Σταύρος Καραγιάννης και Σίλια Μουστάκη
