Οκτώ χρόνια συμπληρώθηκαν σήμερα Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι από την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής.
Έτσι, πραγματοποιήθηκε πορεία στη μνήμη του καλλιτέχνη στη Θεσσαλονίκη. Η πορεία ξεκίνησε από την Καμάρα και ολοκληρώθηκε στο ίδιο σημείο.
Στην κινητοποίηση συμμετέχουν μέλη των: ΟΚΔΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ ΜΛ, ΜΛ ΚΚΕ, ΜεΡΑ 25, Λαϊκή Ενότητα και συλλογικότητες.
Νωρίτερα πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στην Καμάρα.
19:18: Ανδρες της αστυνομίας με κλούβες έφραξαν το δρόμο στο ύψος της Τράπεζας της Ελλάδας στην Τσιμισκή. Η πορεία συνεχίζεται στην Ίωνος Δραγούμη.
Ένα από καλέσματα για σήμερα αναφέρει:
“8 χρόνια από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το χέρι του φασίστα Ρουπακιά. 8 χρόνια από την μέρα που το αυγό του φιδιού έσπασε και το φίδι δάγκωσε την κοινωνία. Ακόμα και αν η νεοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή δικάστηκε και καταδικάστηκε μετά από 5,5 χρόνια ώς εγκληματική οργάνωση από τα αστικά δικαστήρια – παρόλο που έπεσαν στα μαλακά – μετά από πιέσεις από όλο το αντιφασιστικό φάσμα της κοινωνίας και μια μεγαλειώδη συγκέντρωση έξω από το εφετείο, πράγμα που αποτελεί μια νίκη του αντιφασιστικού αγώνα, δεν έχουμε αυταπάτες ότι τελειώσαμε με τον φασισμό.
Δεν έχουμε αυταπάτες επίσης ότι ο «θεσμικός αντιφασισμός» όλα αυτά τα χρόνια επεδίωξε να απονοηματοδοτήσει τον αντιφασιστικό αγώνα, να εδραιώσει τη θεωρία των δύο άκρων και να ξεπλύνει τόσο την δράση των νεοναζιστών όσο και του ίδιου του κράτους, βασικού ενορχηστρωτή των φασιστικών/παρακρατικών επιθέσεων. Το χρονικό έχει καταδείξει τις πολιτικές σκοπιμότητες εντονότερα αυτές της Ν.Δ πίσω από την θεσμική καταδίκη της φασιστικής οργάνωσης Χ.Α.. Η κυβέρνηση Σαμαρά χρησιμοποίησε αυτή την επιχείρηση σαν ευκαιρία για να απονομιμοποιήσει κάθε υπέρβαση των ορίων της τυπικής «νομιμότητας» που απορρέει από το γράμμα των νόμων, να αποκαταστήσει το απόλυτο μονοπώλιο της κρατικής βίας και να νομιμοποιήσει την κατάχρηση και την ασυδοσία στην άσκησή της. Επίσης με αυτήν την επιχείρηση η κυβέρνηση της ΝΔ τότε δρώντας προληπτικά σε μια μνημονιακή εποχή που η κρίση όλο και βάθαινε στην ελληνική κοινωνια θέλησε να κλείσει το πονηρά το μάτι σε όποιον άλλον σκεφτεί ότι μπορεί να αμφισβητήσει το μονοπώλιο της κρατικής βίας. Άλλη μία στόχευση της ΝΔ τότε στα πλαίσια της δίωξης της Χ.Α. ήταν η συμπαράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε φτάσει να απειλεί την ΝΔ στις βουλευτικές εκλογές, στο «συνταγματικό τόξο» (και τον «θεσμικό αντιφασισμό») και η ψήφιση της τροπολογίας μαζί με Σαμαρά – Βενιζέλο – Κουβέλη του εκτρώματικού νόμου 187Α περί «τρομοκρατικών ενεργειών» και «τρομοκρατικής οργάνωσης» με βάση της οποίας θα μπορούσε στο μέλλον να αναστέλλει τη χρηματοδότηση ενός κόμματος.
Το κενό αυτό που δημιουργήθηκε μετά την δίωξη και την καταδίκη που αποτυπώθηκε και στην ελληνική βουλή καλύφθηκε από τον ψεκασμένο συντηρητικό και ακροδεξιό Βελόπουλο και κυριότερα από την Ν.Δ. που το χρησιμοποίησε προς όφελος της για την εγκαθίδρυση μιας πιο νομιμοποιημένης φασίζουσας πολίτικης ατζέντας. Πλείστα είναι τα παραδείγματα που υποδεικνύουν την εδραίωση του δόγματος αυτού, του δόγματος “τάξη και ασφάλεια”, με ακραιφνώς αντιμεταναστευτική, φασίζουσα και ρατσιστική ρητορική και δράση. Έτσι πριν λίγες μέρες ο Υπ. Μεταναστευσης και Ασύλου Ν. Μηταράκης έφερε στην βουλή σχέδιο νόμου που τεχνηέντως νομιμοποιεί τις επιχειρήσεις επαναπροωθήσεων, αυστηροποιεί και συντομεύει την διαδικασία απελάσεων και θεσμοθετεί τις (ήδη λόγω κορονοϊού) κλειστές δομές φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών. Όλα αυτά πέρα από την ήδη έντονη αντιμεταναστευτική πολιτική με τον φράχτη στον Έβρο, με τις επαναπροωθήσεις από τις ελληνικές αρχές και την Frontex και τις απελάσεις να είναι γεγονός, και την αντιμεταναστευτική και ρατσιστική ρητορική να ανθίζει στο δημόσιο διάλογο. Όλα αυτά σε μια συγκυρία που εκτός των άλλων βρίσκεται προ των πυλών ένα νέο προσφυγικό κύμα μετά την επικράτηση των ταλιμπάν και την απομάκρυνση των Η.Π.Α από την περιοχή του Αφγανιστάν, 20 χρόνια μετά από αυτόν τον αιματοβαμμένο και κοστοβόρο πόλεμο. Το αυγό του φιδιού λοιπόν είναι εδώ και εκφράζεται και με πρόσωπα με την υπουργοποίηση των «παιδιών του ΛΑ.Ο.Σ» Πλευρη, Βορίδη, Γεωργιάδη. Το αυγό του φιδιού είναι εδώ με τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό που έχει εγκαθιδρυθεί με την μπατσοκρατία και τις υπέρογκες δαπάνες σε αστυνομία και στρατό.
Το φάντασμα του φασισμού όμως δεν κρύβεται μόνο στην κυβέρνηση αλλά και σε φασιστικές γκρούπες που με πρόφαση το μεταναστευτικό, το μακεδονικό στο πρόσφατο παρελθόν και πλέον υπογείως με το αντιεμβολιαστικο κίνημα επιδιώκουν να βγούν μπροστά και να παίξουν κάποιο σημαντικό ρόλο στο δημόσιο διάλογο και την πολιτική σκηνή. Βλέπουμε λοιπόν φασιστικές γκρούπες είτε ακόμα και κόμματα όπως αυτό του Κασιδιάρη να προσπαθούν να λάβουν ρόλο μέσα στο αντιεμβολιαστικό “κίνημα”. Αυτό το “κίνημα” απαρτίζεται από έναν αντικοινωνικό όχλο, αρνητών της πανδημίας και των εμβολίων που στρέφονται ενάντια στις επιστημονικές κατακτήσεις και τα επιτεύγματα της ανθρωπότητας βασισμένο πάνω σε ατομικιστικές λογικές και αναφερόμενο στην αυτοδιάθεση του σώματος. Αρκετά οξύμωρο θα έλεγε κανείς αν αναλογιστεί πως τα ίδια υποκείμενα είναι που τάσσονται κατά των εκτρώσεων και της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος κ.α.. Βασικό να επισημανθεί εδώ είναι πως όλος αυτός ο συρφετός που συντελεί στον κοινωνικό εκφασισμό έχει την ρίζα του στην εγκληματική κρατική διαχείριση της πανδημίας που βασίστηκε στην λογική της ατομικής ευθύνης, της διασφάλισης της καπιταλιστικης αναπαραγωγής και της στρεβλής ενημέρωσης. Όμως ένα “κίνημα” σαν αυτό δεν έρχεται σε αντιπαράθεση με την εξουσία στην ουσία της οπότε και δεν μπορεί να είναι επικίνδυνο, επομένως εργαλειοποιείται ως εξιλαστήριος μηχανισμός από το κράτος ώστε να αποποιηθεί ξανά την ευθύνη του και να προωθήσει ξανά το αφήγημα της ατομικής ευθύνης.
Εμείς από την πλευρά των καταπιεσμένων, από την πλευρά της κοινωνικής βάσης δεν μπορούμε παρα να μαχόμαστε αυτό το κτήνος που λέγεται φασισμός και όλες τις προεκτάσεις του. Ο φασισμός έχει χτίσει την ιδέα του στο αφήγημα της εθνικής συνοχής κάτι που συνεπάγεται εγγενής διαταξική ειρήνη. Αυτό αποδεικνύεται από την διαχρονική αγαστή συνεργασία φασιστών και κεφαλαίου. Εξάλλου είναι γνωστό πως το κεφάλαιο χρησιμοποιεί εργαλειακά τον φασισμό για να καλύψει τις δικές του ανάγκες οπότε τον χρειαστεί. Καθώς όμως ο φασισμός έχει απήχηση κυρίως στα πιό χαμηλά λαϊκά στρώματα δρα διασπαστικα ως προς το ταξικό συνεκτικό στοιχείο. Έτσι αναγάγει σε εχθρούς κομμάτια της κοινωνικής βάσης είτε αυτά προέρχονται από τις πιο αορατοποιημένες και κατατρεγμενες κοινωνικές ομάδες όπως τους μετανάστες είτε αυτα που δίνουν καθημερινά πάλη είτε να επιβιώσουν υλικά είτε να επανακτήσουν τα καταπατημένα δικαιώματα τους (πρόσβαση στην περίθαλψη, στην υγεία, στην μόρφωση) τα οποία με στόμφο ευαγγελίζεται η αστική δημοκρατία ότι προασπίζει. Εν κατακλείδι, ο μαχητικός αντιφασιστικός και ταξικός αγώνας χωρίς αυταπάτες για θεσμικές λυτρώσεις είναι μονόδρομος ώστε να μπορέσουμε να αντισταθούμε στο τέρας του φασισμού είτε αυτό προέρχεται από φασιστικά γκρουπούσκουλα είτε από το ίδιο το αστικό κράτος. Η καθημερινή πολιτική παρέμβαση και δράση σε χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές θα βάλει τα αναχώματα για έναν κόσμο που θα χωρά τους κατατρεγμενους αυτου του κόσμου, τους μετανάστες, όλα τα άτομα ανεξαρτήτου καταγωγής, χρώματος, φύλου και σεξουαλικής προτίμησης. Για ένα κόσμο που δεν θα έχουμε άλλον Φύσσα, ούτε άλλον Λουκμαν, για έναν κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας”
