Η κοινωνία έχει τη δυνατότητα να αυτορυθμίζει τα προβλήματα που την απασχολούν. Αιτία αυτής της λειτουργίας της, είναι ο συλλογικός αυτοσεβασμός και η αποκατάσταση των δικαιωμάτων των πολιτών της.
Όταν ωριμάζουν οι συνθήκες και οι διεκδικήσεις είναι ο μόνος τρόπος για να ξανανιώσει ανάταση, τότε βγαίνει μπροστά μια ομάδα, μια συλλογικότητα και καταφέρνει να ενώσει όλους τους υπόλοιπους στο κοινό ζητούμενο που είναι η επαναφορά της κανονικότητας. Οι εξεγέρσεις κατά κύριο λόγο συμβαίνουν χωρίς σχέδιο. Με βασικό κίνητρο την κοινή λογική, επιδιώκουν, την δικαιοσύνη και απαιτούν σεβασμό των ατομικών τους δικαιωμάτων.
Αυτό ακριβώς είναι το Πολυτεχνείο. Είναι το τελευταίο φωτεινό σημείο αναφοράς, όπου αφυπνίστηκε η κοινή συνείδηση στο πιο απλό σύνθημα των φοιτητών.
Πολυτεχνείο: Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία
Σε αυτές τις τρεις λέξεις εκφράστηκε η πλειοψηφία των Ελλήνων. Ενώθηκαν με τους εμπνευστές και όλοι μαζί οδηγήθηκαν σε έναν αγώνα, έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους. Η απαρχή αυτής της ύστατης λειτουργίας προς τη δημοκρατία, έχει ορισμένα χαρακτηριστικά, τα οποία θα αποδείξουν στη συνέχεια, αν ήταν ώριμες οι συνθήκες για να ενώσουν πραγματικά τους πολίτες και να γραφούν φωτεινές σελίδες ιστορίας. Η εξέγερση των φοιτητών ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς, έμοιαζε αδιανόητο εγχείρημα στα μάτια των πολλών. Nέοι άνθρωποι αμφισβήτησαν το παντοδύναμο κατεστημένο, και δείξαν ένα νέο δρόμο διεκδικήσεων και αγώνων. Με αυτή τους την ενέργεια τόνωσαν την πεποίθηση ότι τα σύννεφα είναι προσωρινά και ο ήλιος πάντα λάμπει πάνω από αυτά.
Από εκείνη την ημέρα δεν δικαιολογείται καμία μίζερη αποδοχή για την καταπάτηση των στοιχειωδών ελευθεριών, τίποτα δε χαρίζεται και όλα κερδίζονται με αγώνες. Κι αν χρειαστεί με μεγάλες θυσίες.
ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: Από αυτό το κινητήριο σύνθημα των φοιτητών ξεκινά η αρχή των διεκδικήσεων. Αποτελεί το διαχρονικό μέτρο των αυτονόητων κόκκινων γραμμών.
Πολυτεχνείο: Τι έμεινε από αυτή την κληρονομιά;
Το ψωμί, δηλαδή ο βιοπορισμός ως βασικό δικαίωμα στην εργασία, το οποίο έχει κατακτηθεί με αγώνες και αίμα, σήμερα δεν είναι αυτονόητο, ότι θα είναι πάντα, πάνω στο τραπέζι. Ημιαπασχόληση, τηλεργασία, αναστολή εργασίας, χαμηλά μεροκάματα, ανεργία, περιορισμός ελεύθερων επαγγελμάτων.
Οσο για την παιδεία, ένα από τα βασικά ζητούμενα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, μοιάζει να μπαίνει σε νέες περιπέτειες. Τηλεκπαίδευση, απαξίωση τίτλων σπουδών, μεγάλο κόστος για την απόκτηση εξειδικευμένης γνώσης, ελάχιστες πιθανότητες επαγγελματικής αποκατάστασης…
Ελευθερία; Αρκεί να ανατρέξουμε στην απόφαση του αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας, περί την γενική αναστολή του δικαιώματος του δημοσίως συνέρχεσθαι για 4 ημέρες.
Αστοχία; Σκοπιμότητα; Ή επιθυμία “να τελειώνουμε με τη φωτεινή μνήμη ανάτασης του λαού και να τον κάνουμε να αποδεχθεί ότι τον μόνο ασφαλή δρόμο, τον εγγυάται η πρόταση της κυβέρνησης”;
Απαγορεύσεις για το καλό όλων μας. “Σταματήστε να ζείτε, για να μην πεθάνετε”.
Ο covid-19 είναι εδώ, είναι επιθετικός και αφαιρεί ζωές!
Μήπως όμως το σύστημα υπερεκμεταλλεύεται αυτή τη συγκυρία για να οδηγήσει τα πράγματα στην καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων, σε αντισυνταγματικούς νόμους, στον περιορισμό των ελευθεριών;
Αξίζει να αναφερθεί πως το άρθρο 11, ανεστάλη άλλες δύο φορές στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας, στις 21-04-1967 και στις 17-11-1973. Το 1967, μια ομάδα στρατιωτικών, οδηγούσε τη ζωή των πολιτών με την ολοκληρωτική της άποψη για τον τρόπο που έπρεπε να κυβερνηθεί η Ελλάδα. Η χώρα, έπρεπε να μπει στο γύψο γιατί ήταν ασθενής. Είχε σπάσει χέρια και πόδια γιατί έπεφτε πάνω σε ανθέλληνες πολίτες που είχαν διαφορετικές απόψεις και έτσι απαγορεύτηκαν οι συγκεντρώσεις άνω των τριών ατόμων. Σήμερα, είναι αδιανόητο να χρησιμοποιούνται παρόμοιες μέθοδοι για να μην ασθενήσουμε.
Η δημοκρατία που χτίστηκε με αγώνες και θυσίες του λαού, σήμερα, μοιάζει να είναι τραυματισμένη… Το σύνθημα των φοιτητών τότε, “ψωμί, παιδεία, ελευθερία” επανέρχεται, προσθέτοντας σήμερα και την “υγεία”.
