Η συμπεριφορά των αθλητών, ιδιαίτερα αυτών που φέρουν τον τίτλο του Ολυμπιονίκη, αποτελεί πάντα αντικείμενο δημόσιου ενδιαφέροντος και προβληματισμού. Οι επιτυχίες και οι αποτυχίες τους δεν ανήκουν μόνο στους ίδιους αλλά έχουν έναν ευρύτερο αντίκτυπο στην κοινωνία, αποτελώντας πρότυπα για τις επόμενες γενιές.
Σε αυτό το πλαίσιο, η πρόσφατη συμπεριφορά του έλληνα Ολυμπιονίκη κωπηλασίας Στέφανου Ντούσκου κατά τη διάρκεια των αγώνων στο Παρίσι, που επικαλείται την επιρροή της συντρόφου του και την αϋπνία ως αιτίες της απόδοσής του, εγείρει σημαντικά ζητήματα αναφορικά με τη ζήλια μεταξύ αθλητών και την απρεπή στάση που αυτή μπορεί να προκαλέσει. Η ζήλια, όπως όλοι μας ξέρουμε, αποτελεί ένα έντονο συναίσθημα που συχνά πυροδοτείται σε ανταγωνιστικά περιβάλλοντα. ωστόσο, όταν εκδηλώνεται μεταξύ αθλητών, ιδιαίτερα σε τόσο υψηλό επίπεδο, μπορεί να γίνει καταστροφική.
Η περίπτωση της συντρόφου του κωπηλάτη η οποία φέρεται να ζήλεψε το μετάλλιο συναδέλφων της (Κόντου-Φίτσιου χάλκινο), δεν είναι απλώς μια προσωπική υπόθεση. Είναι μια Εθνική υπόθεση γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση η ζήλια γίνεται ο λόγος για την μειωμένη απόδοση ενός Ολυμπιονίκη, και το πρόβλημα μεταφέρεται σε ολόκληρη την Εθνική κοινότητα και εννοώ σε ολόκληρη την Ελλάδα και συνεπώς αφορά κάθε Έλληνα. Οι αθλητές που ανέρχονται σε τόσο υψηλά επίπεδα οφείλουν να επιδεικνύουν πνεύμα αλληλεγγύης και ευγενούς άμιλλας. Συνεπώς η ζήλια και ο φθόνος δεν έχουν θέση στον χώρο του αθλητισμού, ιδίως όταν πρόκειται για άτομα που εκπροσωπούν ένα έθνος στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ο συγκεκριμένος κωπηλάτης μετά τις δηλώσεις του δεν αποκλείεται να μεταβαπτιστεί σε Ολυμπιονίκη της αϋπνίας ενώ με τα όσα είπε, μετά την αποτυχία του, δείχνει να μεταφέρει το βάρος της κατάστασης του σε άλλους παράγοντες, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τα Ολυμπιακά ιδεώδη. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι απλώς ένας χώρος όπου κερδίζονται μετάλλια· είναι μια αρένα όπου αναδεικνύονται οι αρετές της αυτοπειθαρχίας, του σεβασμού και της ευγενούς άμιλλας. Όταν ένας Ολυμπιονίκης, αντί να αναλάβει την ευθύνη της δικής του απόδοσης, κατηγορεί άλλους για την αποτυχία του, τότε αυτό λειτουργεί ως κακό παράδειγμα για τους νεότερους αθλητές. Η συμπεριφορά του λοιπόν δεν είναι πλέον ατομική υπόθεση αλλά ανήκει στο Έθνος και έχει την ευθύνη να αντικατοπτρίζει τις αξίες και τα ιδανικά που συνδέονται με την Ελλάδα και τον αθλητισμό της. Η ζήλια και οι δικαιολογίες δεν έχουν θέση στον δρόμο προς την επιτυχία και πρέπει να απομακρύνονται από τους Ολυμπιακούς κύκλους. Ο συγκεκριμένος κωπηλάτης όπως και κάθε Ολυμπιονίκης, έχει την ευθύνη να δείχνει σεβασμό και αξιοπρέπεια, συμβάλλοντας στην οικοδόμηση ενός αθλητισμού που βασίζεται σε αληθινές αξίες.
Η συμπεριφορά του Στέφανου Ντούσκου κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι, καθώς και οι δηλώσεις που ακολούθησαν, πρέπει να απασχολήσουν σοβαρά την Ομοσπονδία Κωπηλασίας. Είναι περίεργο ωστόσο πως, στην Ολυμπιάδα του Τόκυο τάσσοντας φανατικά υπέρ του Τζιάνι Ποστιλιόνε και στο Παρίσι μόνο που δεν τον «δολοφόνησε» και μάλιστα με ευκολία. Επίσης ένα μεγάλο ερώτημα αφορά γιατί όλα αυτά δεν τα έλεγε ο Ντούσκος λίγες μέρες νωρίτερα στο Παρίσι. Μια τέτοια συμπεριφορά λοιπόν εγείρει σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκονταν αλλά κυρίως από τους παράγοντες από τους οποίους επηρεάζονταν. Εν προκειμένω κάτι που αποτελεί κοινό μυστικό σε ολόκληρο το χώρο της κωπηλασίας είναι, ότι ο Ολυμπιονίκης επηρεάστηκε από τη σύντροφο του κωπηλάτρια και αντί να κοιτάει την δική του επιτυχία μπλέχτηκε στον κυκεώνα της γκρίνιας την οποία και πλήρωσε πολύ ακριβά. Άρα λοιπόν ας μη τα βάζει με τον Ομοσπονδιακό προπονητή και ας αναζητήσει ευθύνες στον εσωτερικό του ψυχισμό.
Στα μάτια τα δικά μας όμως που παρακολουθούσαμε με αγωνία και χαιρόμασταν με τις επιτυχίες των: Μιλένα Κόντου, Ζωής Φίτσιου, Πέτρου Γκαιδατζή Αντώνη Παπακωσταντίνου και μπροστά σε αυτή την Εθνική χαρά που είχαμε, οι δηλώσεις Ντούσκου φάνηκαν ποταπές και έδειξαν ότι είναι μια προβληματική προσωπικότητα η οποία προφανώς χρειάζεται φροντιστήριο διαχείρισης ήττας. Οι δηλώσεις με τον τρόπο που έγιναν αφήνουν επίσης να εννοηθεί ότι ένας Ολυμπιονίκης μπορεί και να επηρεάζει τη σύνθεση των πληρωμάτων και να προωθεί πρόσωπα της αρεσκείας του. Αυτό ήταν το πλέον εξευτελιστικό από μέρους του για την Ομοσπονδία κωπηλασίας κάτι που αντιλήφθηκαν όλοι οι Έλληνες. Εάν αυτό επιτραπεί σε έναν αθλητή, να διαμορφώνει δηλαδή τα πληρώματα κατά βούληση, τότε τίθεται υπό αμφισβήτηση η ακεραιότητα του αθλήματος και η αξιοπιστία των επιλογών της ομοσπονδίας. Η διαφάνεια και η δικαιοσύνη είναι θεμελιώδεις αξίες στον αθλητισμό, και η πιθανή ύπαρξη προσωπικών «συμφερόντων» στη διαμόρφωση των πληρωμάτων υπονομεύει αυτές τις αξίες. Επιπλέον, δημιουργεί ένα επικίνδυνο προηγούμενο που μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις στην ανάπτυξη του αθλήματος και στην εμπιστοσύνη των αθλητών προς τους θεσμούς.
Τα στελέχη της Ομοσπονδίας Κωπηλασίας έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν για την επιτυχία τους στην Ολυμπιάδα της Γαλλίας, πρέπει όμως να λάβουν άμεσα μέτρα για να διασφαλίσουν ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν θα επαναληφθούν. Αξίζει να σημειωθεί ότι ουδέποτε στα χρονικά της ελληνικής κωπηλασίας δεν είδαμε αλαζονικές συμπεριφορές τέτοιου επιπέδου. Αθλητές όπως οι Βασίλης Πολύμερος, Δημήτρης Μούγιος, Νίκος Σκιαθίτης, Χριστίνα Γιαζιτζίδου, Αλεξάνδρα Τσιάβου, Σοφία Ασουμανάκη, Κατερίνα Νικολαίδου, Γιάννης Τσίλης, Γιώργος Τζιάλας, Διονύσης Αγγελόπουλος, Γιάννης Χρήστου, Παναγιώτης Μαγδανής, Σπυρος Γιάνναρος, Γιάννης Πέτρου όπως και άλλοι, ποτέ δεν επέδειξαν απρεπή συμπεριφορά σε δημόσια εμφάνιση που να θίγει τους Έλληνες. Ο Ντούσκος όμως ξέφυγε κατά πολλή και έδειξε πολύ μικρός ως προσωπικότητα για προσβάλει ένα ολόκληρο άθλημα και περισσότερο να προσβάλλει όλους εμάς που το αγαπάμε. Του προτείνουμε λοιπόν από δω και στο εξής να ασχοληθεί με κάτι άλλο, ίσως με την ιατρική, γιατί πλέον αποτελεί ένα κακό παράδειγμα Ολυμπιονίκη. Οι συγγνώμες που ζητάει αφορούν και τους χορηγούς του οποίους εξέθεσε ανεπανόρθωτα. Βέβαια η περίπτωση του αποτελεί ένα ηχηρό καμπανάκι για την Ομοσπονδία Κωπηλασίας, που καλείται να διαφυλάξει τις αρχές του αθλήματος και να διασφαλίσει ότι οι Ολυμπιονίκες της χώρας εκπροσωπούν με ήθος και διαφάνεια την Ελλάδα. Η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στον αθλητισμό απαιτεί άμεση δράση και ουσιαστική παρέμβαση. Και αναφορικά με τους αθλητές που εκπροσωπούν την Ελλάδα σε διεθνείς διοργανώσεις πρέπει να είναι υπόδειγμα όχι μόνο για τις επιδόσεις τους, αλλά και για τον χαρακτήρα τους.
