Έσκυψε όλος ο πλανήτης πάνω στο σεπτό σκήνωμα του Φραγκίσκου- εξέχοντες τιτλούχοι και κοινοί θνητοί – υποκλίθηκε, προσκύνησε, προσευχήθηκε.
Σεμνά και ταπεινά έζησε ο Άνθρωπος (με κεφαλαίο Α), που υπηρέτησε φορώντας παπική τιάρα, όχι ένα δόγμα, αλλά την αποστολή του. Σημασία και προσοχή στους ανήμπορους, στους κατατρεγμένους, στους διαφορετικούς.
Αυτός ναι, ήταν η επιτομή του ουμανισμού. Ήταν εκλεκτός και ευλογημένος που έκανε την εξουσία του χάρισμα κι όχι σπάθη. Που είχε και αδυναμίες, να, αίφνης, αγαπούσε το ποδόσφαιρο, είχε ,όμως, και την ψυχή του καθαρή. Θα τον μνημονεύει η ανθρωπότητα εις το διηνεκές, έστω μέσα από τις γραφές.
Στο καλό, Φραγκίσκο. Εμείς εδώ, αποχαιρετήσαμε με τον ίδιο πόνο τον σπουδαίο Αναστάσιο της Αλβανίας, Ιεράρχη και ειρηνευτή, πολύ μακριά από μισαλλοδοξίες και αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές που γεννά η αλαζονεία της εξουσίας.
Και ξαναγυρίσαμε στα γνωστά, τα τετριμμένα, τα καθημερινά, τα ομιχλώδη, αυτά που τα σκιάζει το θράσος και η δύναμη. Του χρήματος, της καρέκλας, του τίτλου. Υπάρχει κάτι ανήμερο μέσα στον ισχυρό, που δεν τον αφήνει να πορευτεί στη ζωή με ησυχία. Όταν έχει τον πλούτο, θέλει τη δύναμη. Κι όταν αποκτήσει τη δύναμη, θέλει το στεφάνι της αρετής. Όμως, «Ο Άρχων, επί Ανθρώπων άρχει, διά Νόμων άρχει, Ουκ Αεί άρχει» είχε πει ο αρχαίος ποιητής και φιλόσοφος Αγάθωνας, όπερ σημαίνει: «είμαστε θνητοί, καημένε!»
Πέρα από τις καταστροφές (όλες, ανθρώπων έργα) και πέρα από το ματωμένο χαράτσι στην άσφαλτο, τα ρεπορτάζ εστιάζουν στις μεγαλοστομίες πολιτικών αρχηγών, υπαρχηγών, ουραγών που ονειρεύονται την πρωτιά. Σε κάποιο ιερό βιβλίο διάβασαν ότι «…και οι τελευταίοι έσονται πρώτοι» , αλλά έως εκεί. Όχι παρακάτω. Το έγραψε ο ευαγγελιστής Ματθαίος, αλλά με ποια αφορμή; Δεν είχε κι ούτε έχει σημασία, μέχρι σήμερα.
Έχουμε και πολλά κόμματα. Πολυφωνία, πλουραλισμός! Στην ουσία, ουτοπία! Όλοι τα ίδια λένε. Φράσεις με διαφορετικά κελύφη. Γαλάζια, μπλε, πράσινα, κόκκινα, μαύρα. Ο λαός ακούει, χειροκροτεί, ίσως και να διαφωνεί ανωνύμως κι επωνύμως και, ναι, υπό το κράτος της κραυγής, πολλοί ισχυροί έχουν αναγκαστεί να συμμαζέψουν τις υπερβολές τους. Αλλά αν παρατηρήσεις – εν ευθέτω χρόνω – οι ισχυροί κάνουν, τελικά, ακριβώς αυτό που θέλουν. Είτε με το καλό είτε με το άγριο.
Θρασύδειλοι που κουνάνε το δάχτυλο από βήματος και λουφαδόροι πίσω από τα φώτα. Επαγγελματίας πολιτικός, επαγγελματίας ψεύτης! Κι ένα πράγμα περίεργο. Το ξέρει ο πολίτης, αλλά εκεί, αμετανόητος δουλοπρεπής!
Εφόσον όλα για την «καρέκλα» γίνονται, τι σκοτώνεσαι στο διαδίκτυο με τον απέναντι; Κι εκείνος κι εσύ θα μετράτε χρόνια και ένσημα και θα τρέμετε μην και αλλάξουν τα δεδομένα στα όρια συνταξιοδότησης και στα ποσά τα μηνιαία. Το γουδί, το γουδοχέρι. Ούτε άλλαξε κάτι από τα πριν, μήτε θα αλλάξει στο μετά. Εσύ στον αγώνα για επιβίωση, αυτοί στον αγώνα για την καρέκλα. Για το ερεισίνωτο!
Η καρέκλα είναι εγωιστικό πράγμα. Γενικά. Καλλιεργεί τη φιλαυτία. Είτε είναι θρόνος, καρέκλα εξουσίας, είτε θεσούλα δημοσίου. Και τη θέλει ο άνθρωπος. Τρελαίνεται. Αυτό που δεν έχει καταλάβει είναι ότι οι καρέκλες όσο εξουσιαστικές κι αν είναι, κάποια στιγμή τρίζουν. Και κάποια στιγμή η ζωή τα φέρνει έτσι, που, όχι απλά μπορεί να την μετατρέψει σε ηλεκτρική, αλλά σε κάτι χειρότερο: αναπηρική!
Όμως, τα θρασίμια καθημερινά ανταλλάσσουν κραυγές και κλαγγές λεκτικών όπλων.
Εσύ, στον ύπνο σου. Επειδή, όταν είσαι ξύπνιος τρέχεις στα αλλότρια:
– Κάνεις μαθήματα ιστιοπλοΐας, μήπως καταφέρεις να καταλάβεις τους στίχους του Καββαδία!
-Πηγαίνεις στον προσκοπισμό για να μάθεις να στήνεις σωστά τη σκηνή στο κάμπινγκ και τα ανεμοδαρμένα σου σχέδια στους Εγκρεμνούς της Λευκάδας.
-Γράφτηκες και στη σχολή καταδύσεων, με απώτερο στόχο να αποβάλεις τη φοβία σου, όταν τσαλαβουτάς στα δύσκολα.
-Ανεβαίνεις στο βουνό για σκι, ώστε να γλιστράς ανάμεσα στα εμπόδια της ζωής με slalom κινήσεις και να τα παρακάμπτεις, έστω με παράπλευρες απώλειες: χέρι ή πόδι στον γύψο.
-Μαθαίνεις τένις, για να έχεις ικανότητα να αντικρούεις αυτομάτως και δίχως πολλή σκέψη τα αληθοφανή, αλλά, μάλλον, σαθρά επιχειρήματα των άλλων.
-Καμώνεσαι πως ξέρεις και μπάσκετ, μπας και πετύχεις κανα τρίποντο και ταπώσεις αυτόν που ορθώνει έπαρση, αλλά φευ, άστοχος μονίμως, βρε, παιδί μου!
-Και λιώνεις τα αθλητικά σου παπούτσια στο τρέξιμο για να το βάζεις στα πόδια, όταν σε κυνηγούν οι τύψεις.
-Τελικά, το μόνο που καταφέρνεις , κακομοίρη, είναι να σε θεωρούν οι καρεκλοκένταυροι «θύμα» και έμπροσθέν σου να αραδιάζουν κλούβιες υποσχέσεις.
Έτσι πορεύονται αυτά τα θρασίμια!
