Σε μια ανηφορική διαδρομή στη Νέα Πέλλα -από τα κοιμητήρια προς το χωριό- οι ηλικιωμένοι περπατούν αργά, στηριζόμενοι ο καθένας στο μπαστούνι του και μαζί με το βάρος της μνήμης, κουβαλούν και την κούραση.
Στέκομαι στο σημείο όπου κάποτε υπήρχε ένα καινούργιο παγκάκι. Ήταν ένα μέρος ανάπαυσης μετά τη δύσκολη ανάβαση. Σήμερα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα απομεινάρι εγκατάλειψης. Τα ξύλα σάπια, οι σανίδες ξεχαρβαλωμένες. Το μέταλλο σκουριασμένο. Ένα παγκάκι που δεν προσφέρει πια ανάπαυση, αλλά απογοήτευση.
Μια 87χρονη πασχίζει να ανέβει την ανηφόρα. Κρατάει το μπαστούνι της, και σταματά για να πάρει ανάσα. Δεν υπάρχει όμως πουθενά χώρος για να καθίσει. Η εικόνα σοκαριστική.
Εδώ και δέκα χρόνια, κανείς δεν σκέφτηκε να αντικαταστήσει το παγκάκι. Κανείς δεν φρόντισε να προσθέσει ένα ακόμα, στα μισά της διαδρομής. Οι ηλικιωμένοι ωστόσο συνεχίζουν αδιαμαρτύρητα να περπατούν, γιατί έτσι έμαθαν, να είναι υπερήφανοί, να υποφέρουν και να μη μιλούν.
Δεν είναι λοιπόν μόνο η έλλειψη φροντίδας. Είναι κυρίως η έλλειψη σεβασμού από τους νεότερους που δεν έχουν την εν συναίσθηση για να αντιληφθούν, πως οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν στα κοιμητήρια για περίπατο. Πηγαίνουν για να ανάψουν ένα κερί, να αφήσουν ένα λουλούδι. Να θυμηθούν. Και όμως εγκαταλείπονται, για ένα παγκάκι που δεν κοστίζει μια περιουσία.
Τα άτομα της τρίτης ηλικίας δεν ζητούν πολλά. Ζουν απλά, εκτιμούν τα μικρά πράγματα και αρκούνται σε όσα τους προσφέρει η ζωή. Ένα χαμόγελο, λίγη καλοσύνη, μια κουβέντα γεμάτη ενδιαφέρον. Μια απλή πράξη μπορεί να τους κάνει να νιώσουν ότι δεν είναι αόρατοι, ότι η κοινωνία τους θυμάται και τους σέβεται. Δεν χρειάζονται πολυτέλειες, μόνο λίγη φροντίδα, μια θέση να ξεκουραστούν, μια χειρονομία που δείχνει ότι ακόμα έχουν θέση σε αυτόν τον κόσμο. Και η εικόνα αυτή, της 87χρονης, είναι ντροπή για όλους γιατί δεν μπορεί να κινηθεί με αξιοπρέπεια στον ίδιο της τον τόπο.
Η δημοτική αρχή μοιάζει ότι βρίσκεται στον ίδιο δρόμο με την προηγούμενη. Σε ένα τόσο απλό θέμα δεν χρειάζονται μελέτες, εγκρίσεις, καθυστερήσεις. Χρειάζεται μόνο λίγη θέληση. Λίγο ενδιαφέρον. Αλλά φαίνεται, πως το ενδιαφέρον κάπου σκοντάφτει. Ωστόσο οι πολίτες πληρώνουν δημοτικά τέλη, χωρίς να βλέπουν ανταπόδοση.
Άραγες θα συνεχίσουμε να βιώνουμε αυτή την εικόνα ντροπής; Θα συνεχίσουν ορισμένοι να μην αντιλαμβάνονται ότι δυο παγκάκια σε μια διαδρομή 150 μέτρων για τα άτομα της τρίτης ηλικίας είναι κάτι αναγκαίο;
Το πραγματικό μέτρο μιας κοινωνίας δεν είναι οι δρόμοι της, οι πλατείες ή τα μεγάλα έργα της, αλλά ο τρόπος που φροντίζει τους πιο ευάλωτους. Ένα παγκάκι μπορεί να φαίνεται μικρό και ασήμαντο, όμως για έναν ηλικιωμένο είναι ανάσα, είναι αξιοπρέπεια, είναι σεβασμός. Αν δεν μπορούμε να προσφέρουμε ούτε αυτά τα αυτονόητα, τότε το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη πόρων, αλλά η έλλειψη ανθρωπιάς.
