Δίχως τέλος η ταλαιπωρία
Στη Θεσσαλονίκη του ενός και πλέον εκατομμυρίου κόσμου η μεγαλύτερη πρόκληση που καλείται να αντιμετωπίσει κανείς είναι η μετακίνηση. Ναι, εκεί έχει φτάσει το ζήτημα με τον ΟΑΣΘ, δεν αποτελεί πλέον ένα πρόβλημα, αλλά ένα καθημερινό άγχος.
Σε μια πόλη όπου οι μεγάλες οδικές αρτηρίες είναι λίγες και φρακάρουν καθημερινά, η χρήση μέσων μαζικής μεταφοράς θα ήταν λύση.
Οταν όμως η Θεσσαλονίκη έχει μόνο ένα τέτοιο μέσο, κι αυτό είναι ο ΟΑΣΘ, τότε μια απλή διαδρομή από το σπίτι στη δουλειά μετατρέπεται σε “Γολγοθά” ή σε εφιάλτη…
Θέλετε η αναμονή που ακόμη και σε μεγάλες γραμμές μπορεί να φτάσει τη μισή ώρα, θέλετε οι στάσεις που οι περισσότερες είναι σχεδόν κατεστραμμένες, θέλετε τα λεωφορεία που είναι σε κάκιστη κατάσταση, ο ΟΑΣΘ είναι ένας Οργανισμός που τα τελευταία χρόνια όχι απλά δεν εξυπηρετεί τον πολίτη, αλλά προσθέτει στους Θεσσαλονικείς ακόμη μεγαλύτερη ταλαιπωρία.
Οταν έρχεται το λεωφορείο, τότε αρχίζει μια άλλη μάχη. Αυτή του να μπεις στο όχημα, αφού στην αντίθετη περίπτωση θα χρειαστεί να περιμένεις άλλο ένα μισάωρο. Ειδικά τις ώρες αιχμής, αυτό το σκηνικό είναι επαναλαμβανόμενο.
Η Θεσσαλονίκη του 2020 είναι μια (μεγαλου)πόλη που το μοναδικό μέσο μαζικής μεταφοράς βρίσκεται υπό κατάρρευση. Και όσο κι αν οι εκάστοτε υπεύθυνοι ζητούν συγνώμη, αναγνωρίζουν τα προβλήματα και υπόσχονται λύσεις, τόσο οι εικόνες ντροπής στις στάσεις παραμένουν και η οργή του κόσμου ξεχειλίζει…
