Οσοι διαθέτουν το ταλέντο να γράφουν σενάρια για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο παίρνουν έμπνευση από την καθημερινότητα. Η ζωή τους δίνει απλόχερα τα καλύτερα σενάρια.
Την περίπτωση του Φραντσέσκο Ατσέρμπι θα μπορούσε πολύ εύκολα να την είχαμε δει σε κάποια πλατφόρμα ως μια σειρά με ένα πολύ ωραίο μήνυμα που θα γινόταν viral στα κοινωνικά δίκτυα και στα ΜΜΕ. Ομως είναι η ζωή ενός παίκτη που στα 37 του βιώνει τη δόξα.
Χθες το βράδυ, στο Τζουσέπε Μεάτσα του Μιλάνο, ο Ατσέρμπι, αν και αμυντικός, προωθήθηκε στην επίθεση και στις καθυστερήσεις με άψογο πλασέ ισοφάρισε σε 3-3 για την Ιντερ στον ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα και έστειλε το ζευγάρι στην παράταση. Εκεί, οι Ιταλοί κατόρθωσαν να πάρουν επική πρόκριση στον τελικό του Champions League.
Ο Ιταλός αμυντικός έβγαλε την φανέλα του αποκαλύπτοντας το γεμάτο τατουάζ σώμα του. Αν και για πολλούς, τα τατουάζ δε σημαίνουν τίποτα, για τον 37χρονο άσο δεν ισχύει αυτό. Είναι μια απόδειξη πως όσα βίωσε στην προσωπική και επαγγελματική του ζωή ήταν ένας ανήφορος που του έδωσαν τη δεύτερη ευκαιρία.
Πόσοι έχουν περάσει τη δοκιμασία να διαγνωστούν με καρκίνο και μάλιστα δύο φορές και να καταφέρουν στα 37 τους να υπερηφανεύονται πως η ζωή τους έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία; Σίγουρα ελάχιστοι. Για τον Ατσέρμπι όμως ισχύει πως οι δοκιμασίες τον έκαναν πιο ισχυρό.
Μέχρι την ηλικία των 22 ετών, ο Ατσέρμπι έπαιζε μόνο στις χαμηλότερες κατηγορίες του ιταλικού ποδοσφαίρου, πριν τον αποκτήσει η Ρετζίνα, όπου καθιερώθηκε ως βασικός αμυντικός. Το 2011, υπέγραψε με την Κιέβο, κάνοντας έτσι το ντεμπούτο του στη Serie A. Παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκε μόνο σποραδικά, ο Ατσέρμπι κατάφερε να τραβήξει την προσοχή της Μίλαν, η οποία τον υπέγραψε το επόμενο καλοκαίρι. Έχοντας αγωνιστεί σε μόλις δέκα αγώνες για τους Ροσονέρι, ο Ατσέρμπι επέστρεψε δανεικός στην Κιέβο για να ολοκληρώσει τη σεζόν. Το 2013, υπέγραψε με τη Σασουόλο, η οποία προβιβάστηκε στη Serie A για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου. Κατά τη διάρκεια της πρώτης του σεζόν για τον σύλλογο διαγνώστηκε με καρκίνο των όρχεων και θεραπεύτηκε με επιτυχία μέχρι το τέλος της σεζόν, γεγονός που άνοιξε το δρόμο για την επιστροφή του στο γήπεδο τον Σεπτέμβριο του 2014.
Λίγο μετά την αφαίρεση του όγκου, επανήλθε στις προπονήσεις με τους νέους συμπαίκτες του. Ο Ατσέρμπι είχε συμμετάσχει σε 13 αγώνες της σεζόν 2013–14 της Serie A πριν αποτύχει να περάσει από έλεγχο ντόπινγκ τον Δεκέμβριο του 2013. Αρνήθηκε ότι έκανε χρήση απαγορευμένων φαρμάκων βελτίωσης της απόδοσης. Τελικά, η αύξηση του ορίου, οφειλόταν σε ακανόνιστα επίπεδα ορμονών που προκλήθηκαν από την επιστροφή του καρκίνου. Υποβλήθηκε σε χημειοθεραπεία από τις 7 Ιανουαρίου έως τις 14 Μαρτίου 2014. Μάλιστα, δεν έχασε την πλειονότητα των προπονήσεων κατά τη διάρκεια της περιόδου θεραπείας του για τον καρκίνο.
Η εξαιρετική του παρουσία με την Λάτσιο, από το 2018 έως το 2022 του έδωσαν θέση στην Εθνική ομάδα της Ιταλίας με την οποία αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης στο Euro της Αγγλίας. Αμέσως μετά, δόθηκε δανεικός στην Ιντερ όπου το 2023 αγωνίστηκε στον τελικό του Champions League κόντρα στην Μάντσεστερ Σίτι. Χάρη και στη δική του προσπάθεια, η Ιντερ θα αγωνιστεί σε έναν ακόμη τελικό, αυτόν που θα φιλοξενηθεί στο Μόναχο, και στόχος είναι να πατήσει στην κορυφή…
Κέρδισε την κατάθλιψη και το αλκοόλ
Ο Ατσέρμπι έμαθε να κερδίζει. Εκτός από τον καρκίνο, κατάφερε να βάλει κάτω δύο ακόμη “θηρία”. Ο ίδιος αποκάλυψε πως όταν ήταν στην Μίλαν “έχασε” τον πατέρα του. Μια απώλεια που τον “βύθισε” αρχικά στην κατάθλιψη και μετά το αλκοόλ. “Μετά τον θάνατό του, ένιωσα ένα κενό και το ποδόσφαιρο έχασε το νόημά του. Από εκείνη τη στιγμή, όλα πήγαν στραβά και έπεσα στον πάτο. Ήταν σαν να ξέχασα πως να παίζω ποδόσφαιρο και γιατί το έκανα. Αρχισα να πίνω και, πιστέψτε με, έπινα τα πάντα. Συχνά πήγαινα στις προπονήσεις μεθυσμένος από το προηγούμενο βράδυ”, δήλωσε στην La Repubblica.
Στα 37 του χρόνια πλέον, παίζει σαν έφηβος “καταπίνοντας” χιλιόμετρα και αντιπάλους. Φωνάζει παρών όποτε τον χρειαστεί η Ιντερ και θέλει να γίνει ο δεύτερος γηραιότερος παίκτης που θα κατακτήσει το Champions League. Η ζωή του είναι έμπνευση για τους σεναριογράφους αλλά κυρίως για τους ανθρώπους που παλεύουν με τις ασθένειες και τους “δαίμονες”.
