Η ώρα πέρασε, έχεις ετοιμάσει τα πράγματα σου; Καταφατικά απαντάς ναι. Τελευταίες αγκαλιές και φιλιά και στα αυτιά σου ακούς “καλό ταξίδι παλικάρι μου”. Κοιτάς πίσω μα ταυτόχρονα το βλέμμα αγναντεύει ήδη μπροστά.
Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και μπαίνεις μέσα και το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις είναι πολλοί δρόμοι με σύνορα αδύναμα. Πού να πρωτοκοιτάξεις και πού να πρωτοπας; Τον δρόμο τον ξέρεις, όμως συνεχίζεις την πορεία σου και παραδίδεις τα πράγματά σου.
Τώρα είσαι πιο χαλαρός και ξανακοιτάς τριγύρω… Άνθρωποι τρέχουν εδώ και εκεί, άλλοι μαζί άλλοι μόνοι, άλλοι κλαίνε, άλλοι χαίρονται, πού πηγαίνουν άραγε αυτοί; Σίγουρα κάπου πηγαίνουν και αυτοί όπως εσύ, όμως ο προορισμός είναι ο σωστός; Είναι σωστά υπολογισμένα όλα; Ποιος ξέρει, αλλά, όπως και να έχει, όλοι κάπου πάνε. Μένεις ακίνητος στην μέση του συνωστισμού σαν ο δείκτης να έχει σταματήσει σε μια ώρα, βλέπεις ανθρώπους ψηλούς, κοντούς, μικρούς, μεγάλους αλλά ανθρώπους, οι οποίοι αναζητούν την είσοδο προς τον προορισμό τους, έστω κι αν οι σκέψεις τους έχουν ήδη φτάσει εκεί.
Η μέρα είναι όμορφη και όλα είναι ιδανικά. Κοιτάς έξω και βλέπεις διάφορα αεροπλάνα, άλλα πολύχρωμα και μεγάλα και αλλά μικρά και μονότονα, όμως όλα κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά. Άραγε θα μπορούσε να μπει κάποιος μέσα σε ένα και απλά να εξαφανιστεί ή να εμφανιστεί έτσι απλά; Συνειδητοποιείς πως τα αεροπλάνα είναι οι επιλογές, οι οποίες τις περισσότερες φορές έχουν και επιστροφή, το ρίσκο δεν χωράει στην εποχή όπου όλα είναι δυνατά. Κάποιοι πάνε να βρουν κάτι ή να γίνουν κάτι και κάποιοι άλλοι απλώς φεύγουν…
Φεύγουν για να εξαφανιστούν ή για σωθούν από τις συνθήκες ή τις περιστάσεις που τους περικυκλώνουν. Μπήκες στο αεροπλάνο και, όπως πάντα, έκατσες στο παράθυρο, το οποίο θα σου προσφέρει φανταστικές εικόνες, εικόνες που καιρό είχες να αντικρίσεις. Ψηλά πάνω από τα σύννεφα κοιτάς από το παράθυρο και ξαφνικά το μυαλό δέχεται πυρά από φιλοσοφικά ερωτήματα, καθώς σου αρέσει να γενικεύεις τα πράγματα για να γλιτώσεις από τα δικά σου, όμως η λογική δεν αργεί και σου υπενθυμίζει τις ανησυχίες που έχεις και τα χιλιάδες φωτάκια που βλέπεις από εκεί πάνω αποτελούν τους θεατές σου περιμένοντας τον ειλικρινή μονόλογο στον ίδιο σου τον εαυτό.
Θες να μην σκέφτεσαι και πολλά, οπότε έβαλες στα αυτιά σου τα ακουστικά σου και χάθηκες ξανά εκεί κάπου στα σύννεφα. Γνώριμες μουσικές που σου θυμίζουν γνώριμα συναισθήματα, άλλοτε όμορφα και άλλοτε άσχημα. Παράλληλα κοιτάς φωτογραφίες με την δικαιολογία απλά για να περάσει η ώρα. Το μυαλό σου βομβαρδίζεται από αναμνήσεις και πρόσωπα περιστασιακά και ασήμαντα και άλλα… και άλλα πρόσωπα.
Ο καιρός ξαφνικά άλλαξε τα σύννεφα άλλαξαν. Από την απόλυτη γαλήνη που είχανε μαύρισαν, άλλαξαν και μεγάλωσαν, σε κοιτάνε απειλητικά πλέον αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ, σωστά; Ο φόβος σε έχει καταβάλλει, αλλά, όσο το σκέφτεσαι, δεν φαίνεται να σε πολυνοιάζει κιόλας. «Σε λίγα λεπτά θα πραγματοποιηθεί η προσγείωση», ακούς και πιάνεις σφιχτά την καρεκλά σαν να αναζητάς ένα χέρι να σε πιάσει εξίσου. Τελικά έφτασες στον προορισμό, παίρνεις τα πράγματα σου και για ένα λεπτό είσαι ο μοναδικός που κάθεται στην βροχή και κοιτάει πίσω , ενώ όλοι κοιτάνε μπροστά… Ποιος ο λόγος; Ό,τι έγινε, έγινε και οι σκέψεις σου καθ’ όλη την διάρκεια της πτήσης χωθήκαν σε μια βαλίτσα, η οποία δε θα βγει ποτέ από κει, ας πούμε πως ξεχάστηκε και αυτή. Οι υπεύθυνοι σου κάνουν νόημα να μπεις στο αεροδρόμιο, ρομποτικά ακολουθείς τον υπόλοιπο κόσμο.
Οι βαλίτσες σου καταφτάνουν, να, εκείνες οι δυο, μια μαύρη και μια πολύχρωμη σαν να λες πώς ήταν η μέρα σου σε έναν γνωστό σου. Βγαίνεις έξω, παίρνεις ένα ταξί και κάθεσαι μέσα, το βλέμμα ουδέτερο, άγνωστο και κενό. Κάθεσαι, βλέπεις τις σταγόνες της βροχής και τα τρομακτικά σύννεφα σε αποχαιρετούν. Ο οδηγός σου πιάνει την τυπική κουβέντα λέγοντας «ήρθες και έφερες την βροχή», δεν απαντάς και σκέφτεσαι πως μάλλον αυτή με ακολουθούσε και εμφανίστηκε μπροστά μου. Η ώρα πέρασε και φτάνεις στο νέο σου σπίτι, στο νέο σου κεφάλαιο ή για κάποιους στον πρόλογο ενός νέου βιβλίου. Αφήνεις τις βαλίτσες, βάζεις ένα ποτό – με διπλό πάγο πάντα- για συντροφιά και κάθεσαι στο μπαλκόνι και αντικρίζεις το φωτεινό φεγγάρι.
Σε έναν ολόκληρο ουρανό υπάρχει μόνο ένα φως ή αλλιώς μια ελπίδα. Το κοιτάς και σε κοιτά σκεπτόμενος ποιοι άλλοι άραγε το φλερτάρουνε μαζί σου αυτό το μοναδικό φεγγάρι; Σε ένα ταξίδι λένε πως σημασία έχει ο προορισμός, να που έφτασες… καλό βραδύ και καλή επιστροφή.
