Συνειδητοποίησα πως τελικά όλοι μας φοράμε μια μάσκα, όχι την COVID-19… Την άλλη, αυτή που δημιουργεί μια ουτοπική κοινωνία, απ´ότι φαίνεται… Αυτή που θεωρείται ιδανική για κάποιους.
Η μάσκα λοιπόν αυτή έχει πολλές μορφές. Κάποιοι την φοράνε για να πετύχουν έναν συμφεροντολογικό προσωπικό σκοπό, άλλοι για να αμυνθούν, άλλοι για να εκδικηθούν και κάποιοι άλλοι απλά για να φαίνονται τέλειοι, σε ποιούς ; στους υπολοίπους «μασκοφόρους».
Το θέμα όμως είναι πως κάποιοι την φοράνε άθελα τους και καταλήγουν να την υιοθετούν, ενώ κάποιοι άλλοι την φοράνε για να συμβιβαστούν με τον υπόλοιπο κόσμο ή για να κρύψουν την αλήθεια, για να μην δίνουν αφορμές σχολιασμού-χλευασμού από τον τριγύρω κόσμο. Τι γίνεται όμως και σε αυτούς που δεν φοράνε την μάσκα; Η απάντηση είναι σύντομη και λέγεται αποξένωση, ο πρώτος ύποπτος στην υπόθεση αυτού του θεάτρου.
Όλοι φοράνε την μάσκα τους και κάποιοι δεν την βγάζουν ποτέ και ας μην το λένε. Ποιός τολμηρός και πότε θα βγάλει την μάσκα την ώρα της παράστασης;
Δυστυχώς σπάνια γιατί ή τόλμη και το θάρρος μετατράπηκαν σε φόβο και θράσος. Μια κοινωνία, που κάποιος ονειροπόλος ψάχνει την αυθεντικότητα στην μιζέρια της τοξικής κοινωνίας του σήμερα, καθώς το «φαίνεσθαι» αποτελεί την πλέον εύκολη και αποδεχτή λύση των καθημερινών προβλημάτων της ρουτίνας.
Πού χάθηκαν οι φωνές των ανέμελων και χαρούμενων παιδιών στις γειτονίες και στις αλάνες των τρομακτικών σχολείων ; Πού είναι; Επισκιάστηκαν από τις τεχνητές μουσικές, την βαβούρα και την αρνητικότητα του κόσμου. Το ψέμα κυριαρχεί και κανείς δεν το έχει πάρει χαμπάρι ή μάλλον το γνωρίζει αλλά γιατί να προσπαθήσει να αλλάξει καταστάσεις που τον βολεύουν; Τα παιδιά που αποτελούν την «ελπίδα» του μέλλοντος και είναι η σπίθα της θέλησης για να αλλάξουν αυτόν τον κόσμο, βυθίζονται σε μια οθόνη, ώσπου ξαφνικά σηκώνουν το κεφάλι και βλέπουν πως το ρολόι δεν έχει πλέον δείκτες.
Η κοινωνικοποίηση της νεολαίας πραγματοποιείται ως επί το πλείστον μέσω ηλεκτρονικών συσκευών, έχοντας την εντύπωση πως όλα αυτά τα εικονίδια αποτελούν και συνθέτουν τον όρο φιλία. Όλη αυτή η κατάσταση δημιουργεί και λανθασμένα ερεθίσματα όπως για παράδειγμα αν κάποιος κάνει ένα λάθος ο νέος θα τον διαγράψει από την ζωή του σαν να πατάει ένα απλό κουμπί. Δεύτερες ευκαιρίες υπάρχουν άραγε σήμερα; Να μια καλή ερώτηση.
Το θέμα είναι όμως πως όταν όλοι κοιμούνται και έξω επικρατεί ησυχία δεν είναι περίεργο που κάτι τέτοιες σκέψεις έρχονται για να κάνουν φασαρία στο μυαλό και μας βασανίζουν σαν δαίμονες;
Έξω επικρατεί νεκρική σιγή και μέσα στο μυαλό γίνεται πανζουρλισμός από σκέψεις. Η σπάνια αλήθεια είναι πως άλλοι αδιαφορούν και άλλοι συμβιβάζονται στο τέλος όμως θα αναρωτηθείς ένα πράγμα, έζησες ή συμβιβάστηκες; Έτσι και ξαναφόρεσα την μάσκα μου και έπεσα για ύπνο… ας πούμε ότι ήταν ένα όνειρο, που το άλλο πρωί το ξεχνάς. Καλό ξημέρωμα με ή χωρίς μάσκα.
