Κόντρα και διαδικτυακός διάλογος έχει ξεκινήσει μεταξύ των Αντώνη Καφετζόπουλου και Χρήστου Χωμενίδη.
Ο ηθοποιός τα έβαλε τόσο με τον συγγραφέα όσο και με τον Κώστα Γεωργουσόπουλο κάνοντας λόγο για “πλυντήρια” για το ζήτημα των καταγγελιών στο χώρο της υποκριτικής
Ο Αντώνης Καφετζόπουλος μέσω facebook ο Αντώνης Καφετζόπουλος έγραψε:
«Το πλυντήριο ξαναχτυπά με δύναμη
Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται. Ο Γεωργουσόπουλος αναπολεί τις ρομαντικές εποχές που οι μπουλουκτσήδες πέρναγαν από το λεπίδι της ταπείνωσης τους ψάρακλες ηθοποιούς, τις ωραίες εποχές που ο βιασμός δεν ήταν και κάτι ακατονόμαστο δα…
Ο Χρήστος Α. Χωμενίδης ανησυχεί τώρα μήπως – άξαφνα – γίνουμε ζούγκλα επειδή κάποιοι καταγγέλλουν τις ύβρεις που διέπραξαν ταλαντούχοι [και μη ταλαντούχοι]. Συγχέει το κουτσομπολιό με την αδικοπραξία. Θα έλεγα ότι πλανάται πλάνην οικτράν αν δεν γνώριζα ότι τόσο [δα] νιονιό το διαθέτει.
Οι πάνω όροφοι των καναλιών επιχειρούν έφοδο για να καταλάβουν το χώρο που κάλυπταν μέχρι προχτές τα υπόγεια [τους] της φτηνής ψυχαγωγίας. [Σε κάποιες περιπτώσεις με αξιοθαύμαστη ανθρωπιά, τα υπόγεια,
Μη φοβάστε, μιλάτε. Μιλάτε εκεί που νομίζετε ότι θα βρείτε ανοιχτά αυτιά και ψυχική υποστήριξη.
Μιλάτε στα μέσα που σας είναι διαθέσιμα. Μιλάτε τώρα ή αύριο ή όποτε νομίσετε ότι μπορείτε και αντέχετε να μιλήσετε. Μιλάτε στα σωματεία σας και τις ενώσεις σας, ξυπνήστε τους [το ΣΕΗ φαίνεται σα να βγήκε επιτέλους από το λήθαργο δεκαετιών].
Θα υπάρξει και θόρυβος και κακοφωνία και σαχλαμάρες και κουτσομπολιό και άσχημες στιγμές. Θα υπάρξει και η γάγγραινα της πολιτικής εκμετάλλευσης, η ασχήμια της κατάποσης της καμήλου όταν θίγεται κάποιος “δικός μας”.
Τίποτα δεν είναι πιο άσχημο από αυτά που σε κάποιες περιπτώσεις έγιναν σε βάρος ανθρώπων που ήταν ευάλωτοι. Τίποτα δεν συγχωρεί και τίποτα δε σβήνει την ασχήμια αυτών που πολιτεύτηκαν με την ψευδαίσθηση ότι είχαν Το Προνόμιο και την Αυταπάτη ότι ο κόσμος τους ανήκει μαζί με όποιο ανθρώπινο ή άλλο ον έτυχε να βρεθεί στο δρόμο τους
Ο νόμος είναι νόμος και η κοινωνία είναι κοινωνία. Ο πρώτος υπάρχει για να παρακολουθεί και να ρυθμίζει τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της δεύτερης. Η παραγραφή είναι δίκαιο μέτρο αλλά υπάρχει η ηθική απαξίωση που επιφυλάσσει η κοινωνία σε αυτούς που από τύχη ή χειρισμό ή το φόβο των θυμάτων γλύτωσαν την τιμωρία.
Ακούστε κι εμένα υπήρχε και υπάρχει πάντα ο άλλος δρόμος που ακολούθησαν οι πολλοί».
Από την πλευρά του, ο Χρήστος Χωμενίδης έγραψε:
«Η παντελώς ανοίκεια και κατάφωρα άδικη επίθεση του Αντώνη Καφετζόπουλου εναντίον μου (και εναντίον του Κώστα Γεωργουσόπουλου, ο οποίος δεν είναι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να τού απαντήσει), επιβεβαιώνει το ήδη γνωστό. Και θλιβερό.
Ότι σε εποχές κρίσης, ακόμα και άνθρωποι νουνεχείς και καλοπροαίρετοι -τέτοιον θεωρώ τον Καφετζόπουλο- χάνουν το μέτρο. Σε αναζήτηση ενόχων, διαστρεβλώνουν τις απόψεις σου ή και σού βάζουν στο στόμα φράσεις που δεν είπες -δεν διανοήθηκες να πεις- ποτέ.
Το να αποδίδεις δόλιες προθέσεις σε εκείνους που δεν κρύφτηκαν, που δεν σφύριξαν αδιάφορα, που ανέλαβαν παλαιότερα και θα αναλάβουν ξανά εάν χρειαστεί το κόστος αντιδημοφιλών θέσεων είναι αστείο. Το να τους χαρακτηρίζεις «πλυντήρια» είναι ιταμό.
Συνηθίζεται, καθότι βολικό, να χτυπάει κανείς αντί για το γαϊδούρι το σαμάρι. Εγώ όμως δεν πρόκειται να γίνω το σαμάρι κανενός».
Κάτω από το ποστ του Καφετζόπουλου, άρχισε διάλογος στον οποίον πήρε μέρος ο Χωμενίδης, ενώ παρενέβησαν και άλλοι διαδικτυακοί φίλοι.
Η θέση του Γεωργουσόπουλου
Με άρθρο στα «Νέα Σαββατοκύριακο» και τίτλο «Το εφτάψυχο αλαλούμ», ο συγγραφέας και θεατροκριτικός, Κώστας Γεωργουσόπουλος, γράφει με αφορμή τις φρικτές αποκαλύψεις και καταγγελίες στον καλλιτεχνικό κόσμο.
Στο άρθρο του ο κ. Γεωργουσόπουλος κάνει μια ιστορική αναδρομή, φωτίζοντας «παραδόσεις», περιγράφοντας τρομακτικές «τελετές» υποδοχής των νέων ηθοποιών, και αναλύοντας ένα πλαίσιο σχεδόν «θεσμοθετημένων» βιασμών.
Γράφει χαρακτηριστικά ο κ. Γεωργουσόπουλος:
«Στην ελληνική σκηνή υπήρχε μια “τρομερή” εθιμική τελετή υποδοχής ενός νέου ηθοποιού στη σκηνή από τους έμπειρους συναδέλφους του. Οταν πρωτοανέβαινε στο σανίδι, του σκάρωναν καψώνια (έφευγαν από τη σκηνή, δεν του απαντούσαν στις ατάκες, λέγανε τα λόγια του, αφήνοντάς τον άφωνο και ξεκρέμαστο, του τραβούσαν την καρέκλα, του λύναν τα κορδόνια των παπουτσιών!).
Σκοπός, να δοκιμάσουν, τάχα, την ετοιμότητά του, την ευφυΐα του και την αυτοσχεδιαστική του εφευρετικότητα. Υπάρχουν στην ιστορία του θεάτρου μας νέοι που έπαθαν νευρικό κλονισμό, που εγκατέλειψαν το θέατρο ή αντέδρασαν και ξεπέρασαν την παγίδα, έλαβαν τα διαπιστευτήρια και εντάχθηκαν στη συντεχνία. Απάνθρωπο έθιμο, αλλά παλιότερα ευρέως διαδεδομένο. Ανάλογες πρακτικές ήταν ο έμπειρος ηθοποιός να αλλάζει τα λόγια του και να αποσυντονίζει τον νεαρό συμπαίχτη. Συχνά μιλούσαν ταυτόχρονα ή συνομιλούσαν συνωμοτικά με άλλο πρόσωπο επί σκηνής, αγνοώντας τον συνομιλητή του έργου.
Το “Αλαλούμ” εξαφάνισε ευαίσθητους νέους από το επάγγελμα ή έχρισε πρωταγωνιστές, εκείνους που με θράσος είχαν την ετοιμότητα να αυτοσχεδιάσουν και, συχνά, να αντεπιτεθούν με τα ίδια μέσα στον έμπειρο! Αν σκεφτεί κανείς πως όλα αυτά θυμίζουν ζούγκλα, θα είναι μέσα στα πράγματα. Ηταν, όμως, τραυματικά εγκληματική, όταν η, τάχα μου, μυητική διαδικασία ξεκινούσε από τα καμαρίνια, τις πρόβες και τις περίφημες ακροάσεις. Εκεί νέοι ηθοποιοί, ανεξαρτήτως φύλου, υποχρεούντο σε ταπεινώσεις, εξευτελισμούς και, βεβαίως-βεβαίως, σεξουαλικές προσβολές έως και βιασμούς. Σε αυτή την περίπτωση λειτουργούσε το σύνδρομο της εξουσιαστικής επιβολής, λόγω θέσεως, εργασιακής εξάρτησης, δημοφιλίας και επαγγελματικών προοπτικών, με σύνηθες επακόλουθο ωμούς εκβιασμούς, βιασμούς, ταπεινώσεις.
Παλιότερα αυτή η συμπεριφορά ήταν σχεδόν “θεσμική” στο θέατρο, σήμερα έχει μάλλον ελαττωθεί, αλλά δεν έχει πλήρως εξαφανιστεί, ακόμη και σε επίσημα, επιχορηγούμενα από το κράτος ή τους δήμους θεατρικά σχήματα. Και σήμερα αντιδρούν, και συχνά βίαια, οι νέοι καλλιτέχνες που διαθέτουν άλλου είδους κοινωνική αγωγή και διατίθενται ποικίλα κέντρα να απευθυνθούν. Παρ’ όλ’ αυτά, ένας νέος καλλιτέχνης που υφίσταται μια τέτοιου είδους απαξίωση πνευματική, ηθική ή σωματική, διστάζει να διαμαρτυρηθεί δημόσια, διότι φοβάται ότι θα λειτουργήσει μια ιδιότυπη “ομερτά” στον επαγγελματικό χώρο του θεάτρου, όπου τα σχήματα είναι συνεχώς μεταβαλλόμενα κατά τρόπο κυκλικό!»
Ο κ. Γεωργουσόπουλος επισημαίνει πως η κακοποίηση με λεκτική, χειρονομημένη ή σεξουαλική μέθοδο δεν συναντάται μόνο στο θέατρο. «Δεν είναι μόνο στο θέατρο που συμβαίνουν αυτές οι ταπεινώσεις κάθε είδους. Στο θέατρο, και γενικά σε επαγγέλματα που έχουν δημόσια παρουσία, γίνονται εμφανή», σημειώνει.
