Το Θέατρο Φλέμινγκ, με συνέπεια πάντα, έχει κύριο λόγο της ύπαρξής του την έρευνα σε νέα έργα, σε νέες ιδέες που γεννιούνται, ολοκληρώνονται και παρουσιάζονται με αγάπη στο κοινό της πόλης μας, έχει και τον δικό του τρόπο παρουσίασης, τη δική του μέθοδο υποκριτικής έκφρασης, που έχει αναπτύξει στα χρόνια της λειτουργίας του.
Τη νέα παραγωγή του «Αδράστεια» υπογράφει ο Γρηγόρης Μήτας, ο οποίος άντλησε έμπνευση από την επιτυχημένη νουβέλα του Ιωάννη Χατζηϊωαννίδη, «Ο σκοτεινός ιστός».
Κριτική: Παύλος Λεμοντζής
Το έργο «Αδράστεια» ανήκει στον χώρο της σύγχρονης δραματουργίας. Αν και σκληρή ιστορία, στη βάση της αγγίζει το θέμα της εκδίκησης ανάμεσα στα ζευγάρια με τρόπο τολμηρό αλλά και ευαίσθητο. Η Αδράστεια, κόρη του Δία και της Ανάγκης, είναι η Θεά της εκδίκησης στην Αρχαία Ελληνική μυθολογία. Το ένστικτο της εκδίκησης πάντοτε συνόδευε την ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού. Η εν λόγω θεά, αν και δευτεροκλασάτη στο πάνθεον των αρχαίων, προκαλούσε τρόμο στους προγόνους μας και γι’ αυτό τον λόγο προσπαθούσαν συχνά να την εξευμενίσουν.
Η ανάγκη προσωποποίησης είναι, σαφώς, συμβολική και αντανακλά την ενστικτώδη επιθυμία των ανθρώπων να γνωρίσουν αυτό που τους προκαλεί ταραχή. Το μίσος είναι ένα πρωτόγονο συναίσθημα που βρίσκεται στον παρονομαστή κάθε εκδικητικής πράξης. Είναι αυτό που δημιουργεί την ψυχική τάση της εκδίκησης, η οποία διαφέρει από τη μήνιν και τον θυμό, τόσο ως προς την ένταση του συναισθήματος, όσο και ως προς τη διάρκεια της αντίδρασή της.
Σε αντίθεση με τον θυμό και την οργή, που είναι παροδικά συναισθήματα, η εκδίκηση αντιπροσωπεύει μία χρόνια, παγιωμένη και σταθερή συναισθηματική κατάσταση που εκφράζεται με πράξεις! Πρωταρχικός στόχος του ανθρώπου, του κυριευμένου από εκδικητική μανία, είναι να καταστρέψει όλους όσους θεωρεί εμπλεκόμενους στην αδικία που πιστεύει ότι υφίσταται.
Σίγουρα, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε βρεθεί στη θέση να θέλουμε ίση ανταπόδοση σ΄ αυτόν που μας έβλαψε. Η εκδίκηση είναι μια μορφή αντίδρασης στην αδικία, όταν αισθανόμαστε πληγωμένοι συναισθηματικά, προδομένοι, ευάλωτοι. Τότε, στόχος μας είναι να κάνουμε τον πρόξενο του πόνου μας να αισθανθεί το ίδιο άσχημα.
Η επιβολή της τιμωρίας αποτελεί το κίνητρο σε αυτόν που θέλει να εκδικηθεί, ώστε να απονείμει δικαιοσύνη.
Εν προκειμένω, η εκδίκηση στρέφεται προς εκείνη (τη σύζυγο), που κάποτε εκείνος (ο σύζυγος) είχε αγαπήσει πολύ αλλά τώρα αισθάνεται προδομένος, ταπεινωμένος,εφόσον έμαθε ότι κάποιος άλλος ζει και αναπνέει ανάμεσα τους.
Μπορεί, όμως, η πράξη εκδίκησης που έχει στο μυαλό του να ανταποκριθεί, τελικά, στις προσδοκίες του;
Ο γάμος και η συζυγική αγάπη είναι στενά συνδεδεμένα με την αποκλειστική σεξουαλική συζυγική πίστη. Λίγες κρίσεις στον γάμο είναι τόσο γεμάτες από συναισθήματα ανασφάλειας και απώλειας του συντρόφου, όσο η μοιχεία.
«H ομόνοια χτίζει σπίτια κι η διχόνοια τα γκρεμίζει». Η σοφή λαϊκή παροιμία, μπροστάρης στην παράσταση του Γρηγόρη Μήτα. Η διάσταση απόψεων ή συμφερόντων που υπάρχει ανάμεσα σε δύο μέρη και η συνακόλουθη διχογνωμία και εχθρότητα που προκύπτει απ’ αυτή κυριαρχεί στο κείμενο, με αποτέλεσμα να κοινωνούμε οι θεατές καταστάσεις όπως ο διχασμός, η διχοστασία, η απέχθεια, το μίσος και η εχθρότητα. Το έργο μεταφέρει τις αντιφάσεις του έρωτα και των σχέσεων με τολμηρό χιούμορ, σαρκασμό αλλά και μια βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης φύσης.
Στον πιο σκοτεινό χώρο του διαδικτύου, στο darkweb, όπου ο κάθε χρήστης έχει την ευχέρεια να αποκρύψει την ταυτότητα του και την τοποθεσία του από άλλα άτομα, και από τις αρχές του νόμου, αλλά και να εμπορευτεί υποκλεμμένα προσωπικά δεδομένα, ο πόθος εμπλέκεται με την απιστία και η αφοσίωση συγκρούεται με την προδοσία.
Μυστικά και ψέματα, αρρωστημένες ορέξεις και ασίγαστα πάθη, κενόδοξες φαντασιώσεις και διαψευσμένες ελπίδες, συνθέτουν τον καμβά αυτής της ιστορίας παράνομου έρωτα, με κύρια κίνητρα την ηδονή, την εμμονή και την εκδίκηση.
Ένας φιλόδοξος επιχειρηματίας, κατάφερε με το επιχειρηματικό του δαιμόνιο να «χτίσει» μια μικρή αυτοκρατορία με συναλλαγές μεταξύ Ελλάδος και Ιαπωνίας και γι αυτό η γιαπωνέζικη κουλτούρα είναι έντονη στη δράση.
Έχει ως αρχή του πως οι μικρές φιλοδοξίες σκοτώνουν τις μεγάλες! Είναι απορροφημένος από τις επαγγελματικές του αναζητήσεις, όταν ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του, την οποία υπεραγαπάει, τον απατά. Το ανακαλύπτει με ανορθόδοξο τρόπο και σοκαρισμένος αντικρίζει, ύστερα από εμμονική αναζήτηση, την «ωμή» πλευρά της απιστίας. Η αγάπη του γι΄ αυτήν μετατρέπεται σε μίσος. Θέλει να εκδικηθεί και να τιμωρήσει την μοιχαλίδα και τον εραστή της, αλλά όπως λέει και ο Κομφούκιος, αν αποφασίσεις να εκδικηθείς κάποιον, σκάψε δύο τάφους!
Η φιλάρεσκη κι άπιστη σύζυγος Στεφανία, ο ντετέκτιβ Τάσος , ο εργασιομανής απατημένος σύζυγος Κώστας, η διπρόσωπη Νέμεσις- «Αδράστεια» και η νεαρή χάκερ, αποτελούν τους διαφορετικούς πόλους της αναπόδραστης ακολουθίας καθημερινών γεγονότων, που καταλήγει στην αποκαθήλωση, στην τιμωρία και στην κάθαρση.
Ο Γρηγόρης Μήτας εμπνεύστηκε μια ιστορία έρωτα, πάθους, απιστίας, ψεύδους, ατιμίας και εκδίκησης, από τη νουβέλα του Ιωάννη Χατζηιωαννίδη «Σκοτεινός Ιστός» και την ανέβασε παραστασιακά στη σκηνή του θεάτρου «Φλέμινγκ», στοχεύοντας στη διαχρονική και πανανθρώπινη κατάσταση της απιστίας, ώστε οι θεατές να κοινωνήσουμε το «διά ταύτα» μιας κακοφορμισμένης σχέσης που οδηγείται σταδιακά από τον παθιασμένο έρωτα στο άκρατο μίσος και, τελικά, στην τιμωρία που ορίζει η Νέμεσις, όμως μέσα από ανατροπές και εκπλήξεις.
Η Αδράστεια, αρχαιοελληνική θεά εκδίκησης, είναι ο καταλύτης στο έργο κι επειδή ένας πόλεμος διεξάγεται πάντοτε με όπλα, σύμβολα, λάβαρα και εμβλήματα, η περίφημη μάσκα, εκτός από αμυντικό όπλο-ασπίδα, αποτελεί και πολυσήμαντο σύμβολο, όπως της εξουσίας και του φόβου. Εδώ ο σκηνοθέτης τη φόρεσε στην προσωποποιημένη Αδράστεια, ώστε η ψευδαίσθηση να λάβει χαρακτήρα ιερότητας, που φέρνει την κάθαρση.
Οι ήρωες κινούνται αρχικά σε σύγχρονο πλαίσιο οικογενειακής «ευτυχίας», όμως πάντα υπάρχει ένα δυνατό κίνητρο αυτή να διασαλευτεί και να λάμψει ως επίπλαστη ευτυχία. Άλλοτε είναι η ανδρική επαγγελματική δραστηριότητα που φέρνει ένα είδος αδιαφορίας για τη σύντροφο, άλλοτε το ασήκωτο βάρος της συνήθειας και, φυσικά, ο τρίτος άνθρωπος.
Όμως, για να χωρέσει στους δυο ο τρίτος, θα πρέπει κάποιος από το ζευγάρι να το επιτρέψει. Το πώς και το γιατί πραγματεύεται το έργο, αλλά μένει στο αποτέλεσμα της αποκάλυψης της ύπαρξης εραστή, στην απιστία και στα αρνητικά συναισθήματα που γεννά η διαπίστωση, πολύ περισσότερο δε, ο χειρισμός τους από τον πληγωμένο εγωισμό του απατημένου συζύγου. Η Αδράστεια οδηγεί τα πράγματα στα άκρα και στραγγαλίζει τη συγχώρεση.
Η θεατρική τέχνη πέρα από τη σκέψη, τη δημιουργικότητα και την έμπνευση, απαιτεί και εργασία. Επομένως, ο καλοδουλεμένος θίασος: Χριστίνα Μαγκάκη (Αδράστεια), Φώτης Πολίτης (Κώστας), Έμιλυ Τριανταφύλλου (Στεφανία), Βασίλης Τζηρίνης (Τάσος) και Ζωή Αποστολίδου (Χάκι – Στέλλα, Δικηγόρος) καταθέτει τις καθοδηγημένες ερμηνείες στο προσκήνιο.
Το λιτό σκηνικό και τα κοστούμια του Γιώργου Πάτσα– Σιδηρόπουλου, απολύτως εξυπηρετικά στη δράση, τα τραγούδια – ιντερμέδια από τη Χριστίνα Μαγκάκη λειτουργούν και ως ενισχυτικός κώδικας της πρόσληψης διαμεσολαβητικά, προς όφελος του θεατή και η μουσική του Endward Albert, ως «ακουστικό σημείο», μεταφράζει ή καλύτερα, αποκωδικοποιεί τις προθέσεις της σκηνοθεσίας και, παράλληλα, ως αυτόνομη τέχνη εγγράφεται στη «θεατρική μνήμη» του θεατή.
Η ενδιαφέρουσα παράσταση του Γρηγόρη Μήτα, καταφέρνει να μας κάνει δούμε την ουσία της απιστίας σήμερα, η οποία απέχει πολύ από όσα πιθανότατα πιστεύουμε τόσο για τον άλλον άνθρωπο, όσο και για την ποιότητα και το μέλλον της σχέσης που αντιμετωπίζει μια τέτοια κρίση. Οι άντρες δε γίνονται άπιστοι απαραίτητα επειδή βαριούνται τη γυναίκα τους. Οι γυναίκες δε γίνονται άπιστες απαραίτητα επειδή νιώθουν μοναξιά στον γάμο τους. Και ναι, μια εξωσυζυγική σχέση οδηγεί στο τέλος ενός γάμου. Αλλά όχι με τον τρόπο που φαντάζεστε.
Πηγαίνετε στο θέατρο «Φλέμινγκ» και κρατείστε τις απαντήσεις.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία : Γρηγόρης Μήτας
Σκηνικά- Κοστούμια : Γιώργος Πάτσας – Σιδηρόπουλος
Μουσική : Endward Albert
Video Art : Oberion
Τεχνική Υποστήριξη – Ηχοληψία : Φώτης Πολίτης
Τραγούδια : Χριστίνα Μαγκάκη
Παραγωγή : Θέατρο Φλέμιγκ
ΔΙΑΝΟΜΗ
Χριστίνα Μαγκάκη (Αδράστεια)
Φώτης Πολίτης (Κώστας)
Έμιλυ Τριανταφύλλου (Στεφανία)
Βασίλης Τζηρίνης (Τάσος)
Ζωή Αποστολίδου (Χάκι – Στέλλα, Δικηγόρος)
