της Φαίδρας Φουντουλάκη
“Μήπως είδατε μία νότα Εγώ φταίω. Έχω δεκαέξι χιλιάδες τριακόσιες ενενήντα μία πέτρες. Με λένε Φιλομήλα. Είμαι τόσο μόνη εδώ. Δεν φταίω εγώ. Και η θάλασσα δική μου είναι. Πάρτε κάτι. Σας αρέσει το γλυκό τριαντάφυλλο”
Κονσέρτο για μια μέρα που πέρασε ή που δεν πέρασε. Ο πανδαμάτωρ χρόνος, ο χρόνος που είναι αμείλικτος που αλλάζει ανάλογα με το βίωμα, απεριόριστος όταν είμαστε νέοι και αθώοι που μας πιέζει και είναι ατελείωτος όταν δεν ανήκουμε. Η αντίληψη της πραγματικότητας ή ο περιορισμός της αντίληψης που έχουμε για την πραγματικότητα.
Η συνομιλία της μουσικής με το λόγο η βιωματική σχέση της Φιλομήλα με τη μουσική και ο σημαντικός ρόλος που έχει στη ζωή της. Το κορίτσι, το δωμάτιο, η θάλασσα που την κουβαλά ως συναίσθημα και ως προορισμό, οι ματαιώσεις των ονείρων ως πέτρες ,οι ανέλπιδοι έρωτες, η απώλεια ,η αποδοχή και η έξοδος από τη στατικότατα του δωματίου ,από το μέτρημα των ημερών, από την ακινησία στη ζωή και στη συνειδητοποίηση. Η υπαρξιακή αναζήτηση ,υπάρχει ο χρόνος ή είναι μια επινόηση ,τι μένει τελικά ,ποιος ο προορισμός της ύπαρξης πόσο αβοήθητος και μόνος είναι ο άνθρωπος όταν συνομιλεί με τον εαυτό του όταν δεν έχει περσόνα όταν δεν χρειάζεται να προσποιηθεί ,να πείσει, όταν αντικρίζει την αλήθεια του
Η ψυχοθεραπευτική επίδραση της παράστασης αγγίζει , ακουμπά και ψυχικά αλλά και στη κυριολεξία το θεατή &αφού οι θέσεις είναι τοποθετημένες πάνω στη σκηνή (black box)-. Μέσα σχεδόν στο δωμάτιο της Φιλομήλα, ταυτιζόμαστε, αγωνιούμε ,ανακαλύπτουμε κομμάτια μας στο ταξίδι της ,κουβαλάμε τη θάλασσα που κουβαλά και τρομάζουμε με το χρόνο.
Η Γεωργία Βεληβασάκη, ως Φιλομήλα, συνομιλεί με τη μουσική, αποκαλύπτεται, υποφέρει, μοιράζεται ,τραγουδά, απελευθερώνεται και μας κερνά γλυκό τριαντάφυλλο.
Ο Κώστας Αθυρίδης απρόσωπος και αμείλικτος ως χρόνος που δαμάζει τα πάντα που καταλύει τα πάντα που περνά και ξαναπερνά γρήγορα ή αργά από τη σκηνή-ζωή , υπενθυμίζει συνεχώς την παρουσία του-απουσία του .
Απών ωσεί παρών στη περιπέτεια της ύπαρξης.
Καταλυτική η επίδραση της κιθάρας του Ανδρέα Ζιάκα.
Το σκηνικό μετέφερε την αίσθηση του πεπερασμένου ή του περιορισμένου που έχουμε ως υπάρξεις αλλά και την τελική απελευθέρωση από τις συμβάσεις, τις κατασκευασμένες ειδήσεις ,τα προκάτ όνειρα, τις κατευθυνόμενες υπάρξεις από τις νόρμες της κανονικότητας και εν τέλει την βαθιά επικοινωνία με τον πραγματικό εαυτό μας.
Για ακόμη δύο παραστάσεις στο θέατρο Αμαλία. Κι αφού οι μέρες συνηγορούν για ενδοσκόπηση &λόγω Μ. Εβδομάδας-τολμήστε το.
Η συνομιλία με τον εαυτό είναι ζητούμενο και όχι δεδομένο. Εξαιρετική η επιλογή των τραγουδιών δεν απέκοπταν καθόλου το νόημα του λόγου της Φιλομήλα. Συμπλήρωναν και μας ταξίδευαν στις θάλασσες εντός μας.
Τελευταίες παραστάσεις
Μεγάλη Δευτέρα και Μεγάλη Τρίτη στις 21:00
Θέατρο Αμαλία (Αμαλίας 71, Θεσσαλονίκη – τηλ. κρατήσεων 2310 888894)
