Το ταλέντο του ξεχείλιζε. Είχε μια μοναδική ικανότητα να “μιλά” στην μπάλα. Μπορούσε να κάνει το αδύνατο να είναι δυνατό. Οσο ταλέντο όμως είχε, τόσο άτυχος ήταν. Για έναν και μοναδικό λόγο. Γιατί έπαιξε ποδόσφαιρο στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Ο Βασίλης Χατζηπαναγής θα μπορούσε να είναι ένα ιερό τέρας του παγκοσμίου ποδοσφαίρου αν ερχόταν στη ζωή μερικά χρόνια αργότερα και όχι στις 26 Οκτωβρίου 1954.
Ο Βασίλης Χατζηπαναγής είναι ένας μύθος. Και ο ίδιος δεν έκανε τίποτα περισσότερα από το να παίξει ποδόσφαιρο όπως μπορούσε. Στο χορτάρι ξετύλιγε όλο του το ταλέντο. Οταν έβγαινε από το γήπεδο, ήταν σα να έχανε όλη του τη δύναμη. Στην εποχή μας, παίκτες που ξέρουν το 1/1000 της μπάλας που ήξερε ο Βάσια, κυκλοφορούν με πολυτελή αυτοκίνητα, συνοδεύονται από όμορφες γυναίκες, ξημεροβραδιάζονται σε κλαμπ. Κάνουν τη μεγάλη ζωή. Ο Χατζηπαναγής ήταν και παραμένει μια διαφορετική πάστα ανθρώπου. Οι ντρίπλες του, οι πάσες του, το φαρμακερό αριστερό, τα γκολ από κόρνερ. Ολα αυτά συν τη μαγεία που ενέπνεε ο μακρυμάλλης άσος με το 10 στην πλάτη, τον έκαναν αληθινά σπουδαίο.
Γεννημένος μια μέρα σαν σήμερα στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν, της πρώην ΕΣΣΔ, ήρθε στην Ελλάδα του 1975 για τον Ηρακλή. Αποθεώθηκε στην άφιξή του και μερικούς μήνες αργότερα οδήγησε το σύλλογο της Θεσσαλονίκης στον πρώτο του μεγάλο τίτλο, το Κύπελλο Ελλάδος, που έμελλε να είναι και ο μοναδικός ως σήμερα. Η καριέρα του θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετική, αλλά οι νόμοι τότε ήταν πολύ διαφορετικοί. Δεν μπόρεσε να ενισχύσει την Εθνική ομάδα, καθώς είχε αγωνιστεί σε επίσημα παιχνίδια με μικρές εθνικές της ΕΣΣΔ. Μόνο μία φορά έπαιξε με τα γαλανόλευκα, κι αυτό σε ένα φιλικό με την Πολωνία το 1976. Αυτό ήταν το πρώτο και το τελευταίο παιχνίδι του.
Μετά ήταν ο Ηρακλής και τα συμβόλαια της εποχής. Εννοείται πως οι ομάδες της Αθήνας τον ήθελαν σαν “τρελές”, αλλά το όνειρο του Χατζηπαναγή ήταν η Ευρώπη. Τότε όμως, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να γίνουν μεταγραφές σε άλλη χώρα (καμία σχέση με τις σημερινές καταστάσεις). Το δεσμευτικό συμβόλαιο με τον Ηρακλή και ο χαρακτήρας του που δεν του άρεζε να ανοίγει διαμάχες τον κράτησαν στον “Γηραιό” ως το τέλος της καριέρας του το 1990. Με τα “αν” δε γράφεται ιστορία. Στην περίπτωση αυτή όμως, ο Βασίλης Χατζηπαναγής ήταν άτυχος αν κι ευλογημένος με τόσο ταλέντο. Το 2003 ψηφίστηκε από τη ΕΠΟ ως ο κορυφαίος Ελληνας ποδοσφαιριστής των τελευταίων 50 ετών, αλλά ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα είναι το γεγονός ότι όπου βρεθεί κι όπου σταθεί θα τον αγκαλιάσουν και θα του πουν ένα καλό λόγο. Για τον “Βάσια” αυτό είναι μια κατάκτηση που τον ικανοποιεί.
Στην πορεία των ετών, του έδωσαν το προσωνύμιο “Νουρέγιεφ”, “Μαραντόνα των Βαλκανίων”, πιο πρόσφατα “Μέσι της Ελλάδας”. Εχουν γίνει αφιερώματα από ξένα μέσα και με τη βοήθεια της τεχνολογίας τα επιτεύγματα του γίνονται ευρέως γνωστά. Ο Βασίλης Χατζηπαναγής έγραψε ιστορία όπως την ήθελε και γι’αυτό έχει κερδίσει τον απόλυτο σεβασμό όλων. Ο “Βάσια” της Ελλάδας μιλούσε στα γήπεδα και αυτό το πολύ μικρό αφιέρωμα δε θα μπορούσε να μην κλείσει με τον Χατζηπαναγή εν δράσει.
Χρόνια πολλά Βασίλη Χατζηπαναγή…
