Αποκαρδιωτική εικόνα του ξενοδοχείου που παραμένει κλειστό πάνω από 20 χρόνια
Η τουριστική ανάπτυξη της Ελλάδας άρχισε να γίνεται ορατή από τη δεκαετία του 1960 και έπειτα. Η χώρα μπήκε στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη χάρη στις υπέροχες παραλίες και τα όμορφα τοπία της που μέχρι τότε παρέμεναν άγνωστα στο διεθνή τουριστικό γίγνεσθαι.
Ο Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού (ΕΟΤ) στα μέσα της δεκαετίας του ΄50 έλαβε την απόφαση δημιουργίας των Ξενία σε όλη την Ελλάδα. Ξενοδοχεία, κάμπινγκ, μοτέλ και άλλου είδους τουριστικά περίπτερα έχουν ως στόχο να αναδείξουν την ομορφιά της χώρας. Τα ξενοδοχεία Ξενία χτίζονται σε εμβληματικά σημεία, αλλά και σε τόπους όπου το τουριστικό ενδιαφέρον είναι χαμηλό ωστόσο υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να αναπτυχθεί. Ενα τέτοιο, δημιουργήθηκε στο Παλιούρι στη μύτη του πρώτου ποδιού της Χαλκιδική, το 1962. Την εποχή εκείνη, η διαδρομή από τη Θεσσαλονίκη δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Ηταν ένα πραγματικό ταξίδι, αφού το οδικό δίκτυο ήταν πολύ περιορισμένο, ενώ δεν υπήρχε καν η γέφυρα στην Ποτίδαια και η μεταφορά των οχημάτων γινόταν με ένα ξύλινο πλωτό. Οι Θεσσαλονικείς, για τους οποίους σήμερα το να βρεθούν στη Χαλκιδική είναι μια εύκολη υπόθεση (αν εξαιρέσεις την κίνηση), επέλεγαν να κάνουν διακοπές στις παραλίες του Θερμαϊκού, που τότε έσφυζαν από τουριστική κίνηση.
Το Ξενία στο Παλιούρι κέρδισε γρήγορα τον κόσμο που ήθελε ποιοτικές διακοπές συνδυάζοντας υπέροχη θάλασσα και το όμορφο δάσος. Και μετά την εποχή της δόξας, η παρακμή. Σταδιακά όμως, τα καταλύματα του ΕΟΤ άρχισαν να παίρνουν την κατιούσα. Η είσοδος των ιδιωτών στο τουριστικό παιχνίδι έπαιξε σημαντικό ρόλο ενώ το κράτος αδυνατούσε να ακολουθήσει. Τα Ξενία άρχισαν να κλείνουν και το τελευταίο που έβαλε λουκέτο ήταν το 1997 αυτό στο Παλιούρι. Από τότε μέχρι και σήμερα η ξενοδοχειακή μονάδα ρημάζει και δικαίως πολλοί το χαρακτηρίζουν ως το φάντασμα του Ξενία που κάποτε έστεκε μεγαλοπρεπές στην ακτή του Παλιουρίου.
Η εγκατάλειψη και το σχέδιο της επένδυσης
Η εικόνα του είναι αποκαρδιωτική. Μετά από 20 χρόνια το μόνο που έμεινε είναι οι τοίχοι και μερικά σκουριασμένα σίδερα. Βλέποντας τα άδεια δωμάτια δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί πως εκεί κάποτε φιλοξενούνταν άνθρωποι που απολάμβαναν τις διακοπές τους. Οι κοινόχρηστοι και οι βοηθητικοί χώροι (όπως το εστιατόριο, η κουζίνα κ.α.) περισσότερο θυμίζουν σκηνικό ταινίας θρίλερ. Οι εξωτερικοί χώροι δε θα μπορούσαν να διαφέρουν. Η φύση έχει κερδίσει τη μάχη με την εγκατάλειψη και αφήνει το στίγμα της. Λίγο πιο πέρα όμως, οι φωνές του κόσμου μαρτυρούν μια άλλη κατάσταση. Τα μπιτς μπαρ δίπλα στην παραλία είναι καθημερινά γεμάτα και δέχονται κόσμο που δροσίζεται στα υπέροχα γαλάζια νερά ή διασκεδάζει υπό τους ήχους δυνατής μουσικής. Δύο εκ διαμέτρου αντίθετες εικόνες που προκαλούν ποικίλα σχόλια και συναισθήματα.
Το ξενοδοχείο Ξενία στο Παλιούρι, το 2008 κρίθηκε διατηρητέο μνημείο νεότερης αρχιτεκτονικής από το υπουργείο Πολιτισμού και η αισιοδοξία πως θα ξαναζωντανέψει επανήλθε όταν το φθινόπωρο του 2013 το ακίνητο εξαγοράστηκε από εταιρεία του Ιβάν Σαββίδη. Συγκεκριμένα, κατέβαλε 14 εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να πάρει τη χρήση για 99 χρόνια έκτασης 320 στρεμμάτων σε διαγωνισμό του TAIΠEΔ. Το σχέδιο του ομογενή επιχειρηματία περιλαμβάνει την αποκατάσταση του ξενοδοχείου, τη λειτουργία health resort, δημιουργία πολυτελών εξοχικών κατοικιών, και μαρίνας. Συνολικά, υπολογίζεται πως η επένδυση θα φτάσει τα 80 εκ. ευρώ, ωστόσο αυτή έχει «κολλήσει» αφού έχουν προκύψει νομικά ζητήματα που αφορούν τη δασική έκταση.
Ενα χτίσμα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά
Το Ξενία στο Παλιούρι αποτέλεσε την κορωνίδα των χτισμάτων του ΕΟΤ. Κατασκευάστηκε βάση του σχεδίου του κορυφαίου αρχιτέκτονα Αρη Κωνσταντινίδη (1913-1993). Συγκεκριμένα, απαλλοτριώθηκαν 2.068 στρέμματα από το Γλαρόκαβο έως και νότια από το Ξενία, στις θέσεις Χρούσου και Αλωνάκι με μήκος 5,5 χλμ και πλάτος έως 550 μέτρα από την ακτογραμμή. Ως τότε, ο τουρισμός ήταν μια μάλλον άγνωστη έννοια για τους κατοίκους της Χαλκιδικής που από εκεί άρχισαν να μπαίνουν στο νόημα της τουριστικής ανάπτυξης. Στις 15 Αυγούστου 1962 το Ξενία Παλιουρίου άρχισε να λειτουργεί και σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής συνολικά κόστισε 225.000.000 δραχμές. Χάρη στο έργο αυτό το πρώτο πόδι αποκτά ρεύμα σε όλες τις περιοχές και από το 1965 αρχίζει μια εντυπωσιακή μετάλλαξη του τόπου.
Το Ξενία ήταν για δεκαετίες το σημείο-κατατεθέν για την Κασσάνδρα και την Χαλκιδική. Χάρη σε αυτό, και σε συνδυασμό με το μοναδικό τοπίο και τις θάλασσες, ο νομός της βόρειας Ελλάδας γίνεται επίκεντρο του τουρισμού με μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες να δημιουργούνται. Μετά από 22 χρόνια, το Ξενία αναζητά την χαμένη του αίγλη. Πότε αυτή θα επανέλθει; Και θα μπορέσει να κερδίσει τον ανταγωνισμό; Ζητείται λύση…
