Είναι αρκετές εκείνες οι ιστορίες Ελλήνων που κατάφεραν να φύγουν από την πατρίδα και να μεγαλουργήσουν σε μια άλλη χώρα. Η περίπτωση της Τσέρι Ουίλσον, όμως, μοιάζει και είναι μοναδική. Γιατί ενεπλάκη σε έναν τομέα που δε θα περίμενε κανείς να βρει μια γυναίκα και μάλιστα σε μια ξένη χώρα.
Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη ανήμερα τα Χριστούγεννα του 1908. Το πραγματικό της όνομα ήταν Ραχήλ Σερέρο από οικογένεια σεφαραδιτών Εβραίων. Ωστόσο, από νωρίς φάνηκε πως δε θα μπορούσε να μείνει για πολύ στα στενά πλαίσια της οικογένειας με τους αυστηρούς θρησκευτικούς κανόνες.
Παντρεύτηκε τον Μωυσή Μπουρλά, έπειτα από προξενιό που έκανε ο πατέρας της, αλλά αυτός ο γάμος δεν έμελε να στεριώσει. Μάλιστα, την πρώτη φορά που ο γαμπρός επιχείρησε να την φιλήσει αυτή τον απώθησε και τον γρατζούνισε. Εκανε μαζί του ένα γιο, τον Ντίνο, ωστόσο έφυγε από το σπίτι και τον άφησε στον σύζυγό της.
Αναγκάστηκε να επιστρέψει και γέννησε ένα δεύτερο παιδί. Αυτή τη φορά ήταν κορίτσι και το ονόμασαν Πολέτ. Η Ραχήλ αυτή τη φορά το πήρε μαζί της κι έφυγε. Ηταν λίγο πριν την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ήθελε να φύγει από την Ευρώπη. Προορισμός της θα ήταν οι ΗΠΑ. Δεν πήρε μαζί της την κόρη της. Την άφησε σε μια οικογένεια στην Αθήνα με την υπόσχεση πως θα επιστρέψει. Πολλά μέλη της οικογένειάς της χάθηκαν στο Ολοκαύτωμα. Για ορισμένους, όπως για τη γιαγιά της, γνωρίζει πως οι Γερμανοί Ναζί την έστειλαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Για άλλους όμως, η κατάληξη παρέμεινε άγνωστη.
Η Ραχήλ κατάφερε να βγάλει διαβατήριο χάρη στον δήμαρχο Αθηναίων, Κώστα Κοτζιά, που όπως έλεγε, ήταν φίλος της. Μπήκε στο τελευταίο πλοίο που έφυγε από τον Πειραιά με προορισμό τη Νέα Υόρκη πριν ξεκινήσει ο Πόλεμος. Είχε στην τσέπη της πέντε δολάρια όλα κι όλα. Ηταν ανάγκη να βρει δουλειά. Ενας Ελληνας της Νέας Υόρκης την προσέλαβε, της έδωσε έναν πάγκο και πουλούσε χοτ ντογκ στο κέντρο της πόλης. Αυτό ήταν. Η αρχή έγινε.
Επιχειρηματική διάνοια
Η Τσέλι Ουίλσον, όπως λεγόταν πλέον, είχε καλλιτεχνική φλέβα. Της άρεσε το θέατρο και η μουσική. Αναζητούσε τρόπο να ασχοληθεί με αυτά. Στις ΗΠΑ γνώρισε και παντρεύτηκε τον Ρεξ Ουίλσον που ήξερε από κινηματογράφο, με τον οποίον έκανε άλλη μια κόρη, την Μπόντι. Ωστόσο δεν ξέχασε τα άλλα δυο παιδιά της.
Οκτώ χρόνια αργότερα, ταξίδεψε με πλοίο στο Ισραήλ και αφού δωροδόκησε αξιωματούχους του στρατού κατόρθωσε να πάρει πίσω τον γιο της Ντίνο που τότε ήταν στρατιώτης. Στην επιστροφή, σταμάτησε στην Αθήνα και πήρε την κόρη της Πολέτ. Πλέον, στη Νέα Υόρκη είχε όλα της τα παιδιά και μπορούσε να συγκεντρωθεί στα επαγγελματικά της σχέδια.
Τα πρώτα χρόνια δεν ήξερε καν αγγλικά. Η αρχική ιδέα ήταν να φέρνει ελληνικές ταινίες που προβάλλονταν σε δύο κινηματογράφους που ήταν πλέον ιδιοκτησίας της, τον Cameo και τον Tivoli (μετέπειτα τον ονόμασε Adonis). Οι Ελληνες της Νέας Υόρκης έδιναν ραντεβού κάθε Σαββατοκύριακο στους χώρους αυτούς για να δουν τις ταινίες. Για την Τσέλι Ουίλσον αυτό απλά δεν ήταν αρκετό.
Από το 1965 οι αίθουσες άρχισαν να παίζουν ταινίες αισθησιακού περιεχομένου. Προβάλλονταν αυτό που σήμερα λέμε soft porn, με ελάχιστο γυμνό. Η Τσέλι δεν αγόραζε μόνο από παραγωγούς, αλλά στράφηκε και η ίδια στην παραγωγή. Το νερό μπήκε στο αυλάκι ή για την ακρίβεια το χρήμα έρεε στις τσέπες της.
Οι δύο κινηματογράφοι δεν ήταν αρκετοί και αγόρασε άλλους τέσσερις. Είχε γίνει πλέον η βασίλισσα της Νέας Υόρκης. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970 η επιχείρηση με τους πορνό κινηματογράφους άνθιζε. Αυτή διέμενε σε ένα διαμέρισμα πάνω από μία κινηματογραφική αίθουσα. Εκεί συγκεντρώνονταν οικογένεια και φίλοι. Το σπίτι ήταν ανοικτό σε όλους και πάντοτε υπήρχε κόσμος. Φίλες της αναλάμβαναν το μαγείρεμα. Ηθελε πάντοτε να υπάρχει ελληνικό φαγητό στο τραπέζι. Φίλες της έκαναν κι άλλες δουλειές γι αυτήν, όπως να φέρουν μέσα σε τσάντες καταστημάτων τα μετρητά από τις αίθουσες.
Η αγάπη της για την Ελλάδα, το φαγητό και τη μουσική την έστρεψαν σε ένα παράλληλο επιχειρηματικό βήμα. Ανοιξε το εστιατόριο “Mykonos”. Το τραγούδι ανέλαβε η Νόνη Κανταράκη. Δεν ήταν ένα τυχαίο πρόσωπο. Ηταν επί χρόνια φίλη της Ουίλσον, βρισκόταν πολύ συχνά σπίτι της και όπως έγινε γνωστό αργότερα ήταν η σύντροφός της. Η Τσέλι Ουίλσον ήταν ομοφυλόφιλη, αλλά την εποχή εκείνη ακόμη κι ένας τέτοιος δυναμικός άνθρωπος δεν μπορούσε να το εκφράσει. Και ουσιαστικά, δεν το εξέφρασε ποτέ.
Το “Mykonos” έγινε ένα από τα πιο γνωστά στέκια της πόλης. Εκεί έτρωγαν και διασκέδαζαν πολλοί Ελληνες αλλά και Αμερικανοί αστέρες, από την Μελίνα Μερκούρη, την Αννα Καλουτά, τον Νίκο Κούρκουλο, ως τον Αριστοτέλη Ωνάση, την Τζάκι Κένεντι-Ωνάση και τον Γιουλ Μπρίνερ.
Κάποτε, μάλιστα, η Τσέλι Ουίλσον έφερε στο μαγαζί τον δήμαρχο Μυκόνου μαζί με τον Πέτρο τον πελεκάνο, την μασκότ του ελληνικού νησιού κι έγινε θέμα σε γνωστές τηλεοπτικές εκπομπές και σε εφημερίδες.
Τα τελευταία βήματα
Από την δεκαετία του 1980 οι πορνό κινηματογράφοι άρχισαν να φθίνουν, καθώς οι βιντεοκασέτες άρχισαν να εξαπλώνονται. Η Τσέλι μεγάλωνε, αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας. Ηταν και το τσιγάρο που δεν το άφησε από τα χέρια της παρά μόνο στα πολύ τελευταία χρόνια της ζωής της. Παράλληλα, στις αρχές των 90s ο τότε δήμαρχος της Νέας Υόρκης, Ρούντολφ Τζουλιάνι, ξεκίνησε έναν αγώνα να κλείσει τους κινηματογράφους και τα μαγαζιά που είχαν σχέση με το σεξ και το πορνό.
Μετά από αρκετές καρδιακές προσβολές, θα αφήσει την τελευταία της πνοή στα 86 της χρόνια, το 1994. Μάλιστα, άφησε ένα γράμμα που το άνοιξαν αμέσως μετά το θάνατό της. Τους άφηνε παραγγελία για το τραπέζι της κηδείας της. Ψάρι, σπανακόπιτα, ελιές και μπακλαβάς… Η οικογένειά της το σεβάστηκε απόλυτα.
Βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Το πορτρέτο της Τσέλι Ουίλσον παρουσιάστηκε μέσω ενός ντοκιμαντέρ, το Queen of the Deuce (Βασίλισσα της Νέας Υόρκης), της Ελληνοαμερικανίδας Valerie Kontakos, που υπογράφει τη σκηνοθεσία και συνυπογράφει το σενάριο με τον Ελληνα συγγραφέα Χρήστο Αστερίου. Το ντοκιμαντέρ συμμετείχε στο πρόσφατο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και το βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ).
Πηγή φωτογραφιών: Ντοκιμαντέρ “Queen of the Deuce”
