Ενας πεζοπόρος μοιράζεται μαζί μας ένα απόσπασμα από το προσωπικό του ημερολόγιο, που αφορά την ανάβαση και την κατάβασή του, μαζί με την παρέα του, στις δίδυμες φυσικές λίμνες της Φλέγγας. Μία ενδιαφέρουσα διαδρομή, με υπέροχες εικόνες και πολλές εκπλήξεις!
Του Ζαφείρη Σαλμανλή
Μετά από ώρες πορείας με τα αυτοκίνητα, ασφάλτου και χωματόδρομου στα τελευταία χιλιόμετρα, φτάσαμε στον εθνικό δρυμό της Βάλια Κάλντα. Αφήσαμε τα αμάξια δίπλα στο Αρκουδόρεμα όπου ήρθαμε αντιμέτωποι με το πρώτο μας δίλημμα. Οι προβλέψεις για τον καιρό που είχαμε ελέγξει στο τελευταίο σημείο που έπιαναν σήμα ίντερνετ τα «υπερκινητά», όπως συνηθίζω να λέω, δεν ήταν καθόλου καλές για το βράδυ του Σαββάτου. Το βράδυ εκείνο που σχεδιάζαμε να κοιμηθούμε δίπλα στις λίμνες Φλέγγα οι προβλέψεις έδιναν ισχυρή καταιγίδα.
Η περιοχή εκείνη εκτός από το παραμυθένιας ομορφιάς τοπίο έχει και τα περισσότερα κεραυνοβολημένα δέντρα που έχω δει ποτέ μου. Επιπλέον το μονοπάτι για τις λίμνες περνάει μέσα από το ρέμα, ή μάλλον για την ακρίβεια το μονοπάτι κόβεται από το ρέμα σε ένα σημείο όπου η ανθρώπινη κατασκευή μιας τσιμεντένιας γέφυρας δεν μπόρεσε να αντέξει την ορμή του νερού και πλέον για να περάσουμε απέναντι αυτοσχεδιάσαμε πηδώντας από βράχο σε βράχο. Όπως ήταν φρόνιμο λοιπόν τροποποιήσαμε τα σχέδιά μας αποφασίζοντας να επισκεφτούμε τις λίμνες, να θαυμάσουμε το μεγαλείο της φύσης και μέχρι το βράδυ να έχουμε επιστρέψει στα αυτοκίνητα όπου ήταν ένα ασφαλές σημείο για να στήσουμε τις σκηνές μας.
Λίγο κουραστικό το σχέδιο αλλά άξιζε τον κόπο. Ελαφρύναμε τους σάκους μας αφήνοντας πίσω σκηνές, υπνόσακους και ότι άλλο ήταν περιττό βάρος για μια πεζοπορία χωρίς διανυκτέρευση. Έξι άτομα σύνολο, χωριστήκαμε σε δύο ομάδες με διαφορετικό ρυθμό βαδίσματος και εξοπλισμένοι με δύο ασυρμάτους είχαμε την απαραίτητη επικοινωνία μεταξύ μας.
Στο μονοπάτι, αν και το είχα κάνει άλλες δύο φορές, πάντα θα με εκπλήσσει η περιοχή με τα πεσμένα ρόμπολα. Μια ολόκληρη πλαγιά όπου τεράστιοι κορμοί πεσμένοι στο έδαφος κόβουν κάθετα το μονοπάτι και είσαι αναγκασμένος να τους αγκαλιάσεις σκαρφαλώνοντας πάνω τους για να συνεχίσεις παραπέρα. Οι κορμοί αυτοί φαίνονται ακόμη πιο παράξενοι γιατί έχουν γίνει λείοι από τη φθορά του χρόνου. Ακόμη και κάποιοι κορμοί που καταφέρνουν να στέκουν όρθιοι είναι ξεκάθαρα απομεινάρια νεκρών δέντρων των οποίων η αιτία θανάτου παραμένει μυστήριο σε μας και μόνο υποθέσεις κάνουμε.
Περάσαμε την πλαγιά και έχοντας αρκετά καλό ρυθμό στην πρώτη ομάδα φτάναμε στην αλπική ζώνη. Η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη επειδή πλησιάζαμε στην τελική ευθεία για τις λίμνες αλλά και που θα αντίκριζα σε λίγο ένα μνημείο της φύσης που στα δικά μου μάτια φαντάζει εξίσου εντυπωσιακό μ’ εκείνες.
Ο λόγος για ένα πελώριο δέντρο το οποίο έχει σπάσει κοντά στη ρίζα του από την τεράστια δύναμη κάποιου κεραυνού. Όταν ήταν όρθιο, ήταν ξεκάθαρα το ψηλότερο δέντρο σε μια περιοχή όπου τα δέντρα είναι πλέον διάσπαρτα σε μεγάλες αποστάσεις το ένα από το άλλο. Βλέποντάς το πεσμένο στο χώμα, συλλογίζεται κάποιος. ότι παρόλη την αντοχή αυτού του οργανισμού στον χρόνο και στα ακραία καιρικά φαινόμενα που επικρατούν σ’ αυτό το υψόμετρο, αρκούσαν μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου για να βρεθεί κάτω.
Βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες και πήραμε την τελευταία απότομη ανηφόρα για τις λίμνες και σε κανένα σαραντάλεπτο ήμασταν δίπλα τους. Το διαφορετικό που αντικρίσαμε αυτή τη φορά ήταν ο κυματισμός στην επιφάνεια της λίμνης. Αυτό της έδινε μια πιο άγρια όψη σε σχέση με τις άλλες φορές που καθρεπτιζόταν ξεκάθαρα τα γύρω βουνά πάνω της. Καθίσαμε λίγο, ξεκουραστήκαμε, φάγαμε και ξεκινήσαμε για την κορυφή Φλέγγα, σε μια διαδρομή περίπου σαράντα λεπτών αρκετά ανηφορική αλλά χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.
Φτάνοντας επάνω είχαμε θέα, από τη μια μεριά τις λίμνες και από την άλλη το εξίσου εντυπωσιακό θέαμα της φιδίσιας διαδρομής που ακολουθούν τα νερά του ποταμού Αώου. Ο αέρας στην κορυφογραμμή ήταν αρκετά δυνατός ώστε αναγκαστήκαμε να κατέβουμε 3-4 μέτρα προς την πλευρά που έκοβε για να προστατευτούμε.
Τότε επικοινωνήσαμε με την άλλη ομάδα η οποία είχε ακόμη πολύ δρόμο για να φτάσει στις λίμνες. Αυτό μας δημιούργησε μια ανησυχία γιατί ο χρόνος άρχισε να πιέζει και τα πρώτα σύννεφα έκαναν την εμφάνισή τους στον ουρανό.
Μετά από λίγη ξεκούραση ξεκινήσαμε την κατάβαση από μια άλλη διαδρομή όπου δεν υπήρχε χαραγμένο μονοπάτι αλλά το περπάτημα ήταν αρκετά εύκολο και ο προορισμός μας φαινόταν από ψηλά. Είχαμε σκοπό να περιμένουμε τους άλλους δίπλα στη λίμνη αλλά δεχτήκαμε την επίθεση των… δράκων.
Στις δρακολίμνες, δράκους όπως στα παραμύθια δεν συναντήσαμε, αλλά για δεύτερη συνεχόμενη φορά που τις επισκεπτόμαστε συναντάμε τις «δρακόμυγες». Μύγες μεγάλων διαστάσεων οι οποίες κάθονται δεκάδες πάνω σου όταν μένεις ακίνητος και σου κάνουν τη ζωή δύσκολη. Ο Νίκος μάλιστα, στον οποίο έχουν ιδιαίτερη αδυναμία κάθε λογής ζουζούνια, φόρεσε πάνω του το αδιάβροχο σε μια προσπάθεια να γλυτώσει από τον μπελά.
Ξεκινήσαμε λοιπόν να επιστρέφουμε και μετά από κανένα εικοσάλεπτο περπάτημα συναντήσαμε την άλλη ομάδα. Μια κοπέλα από τους τρεις, είχε πρόβλημα στο γόνατο, γι’ αυτό πήγαιναν αργά και με αρκετές στάσεις. Υπήρξε η σκέψη να επιστρέψουν μαζί μας καθώς ο καιρός «έκλεινε» αρκετά γρήγορα, αλλά ήταν δύσκολο να αποδεχτεί κάποιος ότι μετά από τόσες ώρες περπατήματος και καταπόνησης θα είχε φτάσει στην πηγή, ή μάλλον στη λίμνη στην περίπτωσή μας, χωρίς να την αγγίξει.
Παρόλο το ρίσκο μιας δύσκολης και ίσως κάπως επικίνδυνης επιστροφής με βροχόπτωση συνέχισαν το μονοπάτι ενώ εμείς επιστρέφαμε. Περίπου μισή ώρα αργότερα οι πρώτες σταγόνες άρχισαν να πέφτουν και ο Νίκος, ως ο πιο έμπειρος της ομάδας αποφάσισε να μείνει εκεί για να επιστρέψει με την δεύτερη ομάδα η οποία μόλις είχε φτάσει στις λίμνες.
Συνεχίσαμε δύο άτομα μπροστά και σε δύο ώρες περίπου ήμασταν πίσω στα αυτοκίνητα, σε μια πορεία που τη βγάλαμε σχεδόν στεγνοί παρά τις βροντές που αντηχούσαν ανά διαστήματα στο βουνό. Η κούραση και ο ιδρώτας από το περπάτημα, μαζί με την υγρασία της ατμόσφαιρας έκαναν επιτακτική την ανάγκη για ένα μπάνιο στο ρέμα. Πήρα μια πετσέτα και μια αλλαξιά και έψαξα να βρω ένα κατάλληλο σημείο για να βουτήξω ενώ είχαν αρχίσει ήδη να πέφτουν και πάλι λίγες σταγόνες.
Στο μέρος που ήμουν το ποτάμι έρεε με μεγάλο πλάτος κι έτσι ήταν ρηχό στα περισσότερα σημεία του. Τελικά βρήκα ένα μέρος, κοντά σε ένα καταρρακτάκη, όπου όταν καθόμουν οκλαδόν το νερό με κάλυπτε ως το στήθος. Το αρχικό σοκ που δέχεται το σώμα από την επαφή με το παγωμένο νερό μετατρέπεται σύντομα σε μια πλήρως αναζωογονητική διεργασία. Εκτός από το σώμα καθαρίζει και το μυαλό από οποιαδήποτε σκέψη.
Η αίσθηση να κάθεσαι γυμνός στον βράχο και να σηκώνεις ψηλά το κεφάλι σου νιώθοντας τις σταγόνες τις βροχής στο πρόσωπο και το σώμα σου, βλέποντας τον συννεφιασμένο ουρανό και τις κορυφές των δέντρων με την περιφερειακή σου όραση να ξεπροβάλλουν από τις όχθες του ποταμού, μυρίζοντας με βαθιές ανάσες το υγρό χώμα και το ξύλο των δέντρων ενώ ταυτόχρονα τα αυτιά σου πλημμυρίζουν από τον ήχο του ποταμού, σε κάνει να γίνεσαι ένα με το περιβάλλον γύρω σου.
Νιώθεις ότι κάπου εκεί πρέπει να βρίσκεται η φύση σου ως άνθρωπος και ότι κάπου εκεί είναι οι ρίζες σου. Αυτή ήταν η στιγμή που ένιωσα τόση ευτυχία, απλά και μόνο γιατί υπήρχα. Κι όταν άρχισα να κρυώνω από το αεράκι, ντύθηκα και γύρισα προς το αυτοκίνητο, σκεπτόμενος μια φράση που έρχεται στο μυαλό μου κάποιες στιγμές, κυρίως όταν βρίσκομαι στη φύση. Άλλη μια μέρα που ζω ζωντανός λοιπόν…
Ο χρόνος περνούσε και η ανησυχία μας άρχισε να μεγαλώνει όσο δεν εμφανιζόταν, η τετραμελής πλέον ομάδα, που βρισκόταν στο δρόμο της επιστροφής. Το λάθος που κάναμε όταν έμεινε πίσω ο Νίκος να περιμένει ήταν ότι κράτησε μαζί του τον ασύρματο με αποτέλεσμα να έχει χαθεί πλήρως η επικοινωνία μεταξύ μας. Μετά από ένα διάστημα αναμονής πήρα την απόφαση να πάω να τους βρω.
Εφοδιασμένος με ένα φακό κεφαλής, καθώς είχε αρχίσει να σουρουπώνει για τα καλά, προχωρούσα σχεδόν τρέχοντας χωρίς σακίδιο στην πλάτη και μετά από τριάντα πέντε λεπτά περίπου τους συνάντησα. Ένιωσα μεγάλη ανακούφιση όταν είδα από μακριά τους αναμμένους φακούς τους και όταν βεβαιώθηκα πλησιάζοντας ότι ήταν όλοι καλά. Αφού ρώτησα αν χρειάζονται κάτι έφυγα ξανά μπροστά και επέστρεψα για να ενημερώσω και την Πέννυ ότι ήταν όλοι καλά.
Λίγο αργότερα ήμασταν όλοι μαζί. Στήσαμε τις σκηνές μας και αράξαμε να ξεκουραστούμε. Πριν από τον απολαυστικό ύπνο με τον ήχο του ποταμού δίπλα μας, με περίμενε άλλη μια έκπληξη. Καθώς καθίσαμε με τον Νίκο να φάμε κάτι δίπλα στο ποτάμι βλέπαμε μπροστά μας δεκάδες μικροσκοπικά φωτάκια να αναβοσβήνουν στον αέρα. Ήταν η πρώτη φορά που συνάντησα τόσες πολλές πυγολαμπίδες.
Όσο προσαρμοζόταν τα μάτια μας στο σκοτάδι τόσο πιο έντονα ξεχώριζε η λάμψη αυτών των μικροσκοπικών εντόμων που πετούσαν σαν ελικοπτεράκια παντού γύρω μας. Ήταν το ιδανικό κλείσιμο μιας μέρας γεμάτης φύση. Άλλης μιας μέρας ζωντανοί!
