Στην επέτειο των 100 χρόνων από την ίδρυση του χωριού της Σάρτης, η ποδοσφαιρική ομάδα έφτασε σε μια σπουδαία διάκριση, κατακτώντας το κύπελλο στη Χαλκιδική.
Γράφει: Κώστας Νικολαϊδης, Ανταπόκριση: Θωμάς Ευθυμιάδης
Το 1924 ήρθαν από την Αφησιά της Μικράς Ασίας οι πρώτοι πρόσφυγες και επέλεξαν την τοποθεσία της Σάρτης καθώς τους θύμιζε περισσότερο την χαμένη πατρίδα τους.
Δίπλα στις διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις που γίνονται για τον εορτασμό των 100 χρόνων, το χωριό καμαρώνει και τους θριαμβευτές στον τελικό κυπέλλου, όπου κατέβαλαν με 2-1 τον ΠΟ Μουδανιών, με αποτέλεσμα να γίνει η Σάρτη η πρώτη ομάδα της χερσονήσου της Σιθωνίας που κατακτά κύπελλο στη Χαλκιδική.
«Γράψαμε ιστορία»
Πρωτεργάτης της επιτυχίας ο 44χρονος προπονητής Δημήτρης Τυφλός, που βρίσκεται στο «τιμόνι» του συλλόγου για 3η χρονιά. Ο ίδιος κατάγεται από τη γειτονική Συκιά και επισημαίνει: «Πήγα στη Σάρτη πριν από 3 χρόνια και από την πρώτη στιγμή ο προσωπικός στόχος που μετέφερα στα παιδιά, ήταν πως με αυτό το υλικό, μπορούμε να γράψουμε ιστορία.
Ολα αυτά τα χρόνια παλέψαμε και μοχθήσαμε για αυτό, η χρονιά θα θεωρούνταν επιτυχημένη απλά και μόνο που φτάσαμε στον τελικό. Ωστόσο, καταφέρνοντας να φτάσουμε εκεί, είχαμε πλέον το δικαίωμα να ονειρευτούμε. Τα δώσαμε όλα και τα καταφέραμε».
«Μόνο δικά μας παιδιά»
Ο Δημήτρης Τυφλός δεν έπαψε ποτέ να πιστεύει στις δυνατότητες των ποδοσφαιριστών του κάτι για το οποίο δικαιολογημένα υπερθεματίζει: «Δεν κάναμε μεταγραφές, οι παίκτες μας είναι μόνο από τη Σάρτη και τη Συκιά, δύο χωριά που βγάζουν καλούς παίκτες με τεράστιες δυνατότητες».
«Σεβασμός, ταπεινότητα, όραμα»
Αξίζει να σημειωθεί πως ορισμένες φορές που η Σάρτη βρέθηκε «με την πλάτη στον τοίχο» στη διάρκεια της χρονιάς, ο Δημήτρης Τυφλός δεν έπαψε ποτέ να διατηρεί την ψυχραιμία και την αισιοδοξία του, έχοντας εμπιστοσύνη στους παίκτες του. Άλλωστε και στον τελικό η ομάδα του βρέθηκε στριμωγμένη χάνοντας 1-0 στο ημίχρονο, ωστόσο το ανέτρεψε! Τι είπε στους παίκτες του στην ανάπαυλα του ημιχρόνου; «Στα αποδυτήρια τους είπα πως μπορούμε να γυρίσουμε το παιχνίδι, πως έχουμε τις δυνατότητες, εφόσον παίξουμε έξυπνα και ταπεινά. Θα έλεγα πως απέναντι σε αντίπαλο όπως τα Μουδανιά, την πρωταθλήτρια και με μεγάλο προϋπολογισμό, δεν παίξαμε ούτε παρορμητικά, ούτε επιπόλαια.
Σεβαστήκαμε τα Μουδανιά και κάναμε το παιχνίδι μας όπως έπρεπε. Συγχαρητήρια σε όλους. Είναι ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, νιώθουμε υπερήφανοι και πάμε πλέον για το επόμενο! Ήδη σχεδιάζουμε την επόμενη χρονιά. Είμαστε μια ομάδα όπου οι ποδοσφαιριστές δεν πληρώνονται. Με μεθοδικότητα, σεβασμό, ταπεινότητα, πειθαρχία και όραμα, μπορεί μια ομάδα να τα καταφέρει, χωρίς να δαπανήσει πολλά χρήματα. Οι έμπειροι αποτελούν παράδειγμα για τους νεότερους, χαρακτηριστικά να αναφέρω τον Ερωτόκριτο Νταμαρλή που είναι συνεπέστατος στις προπονήσεις, παρά τον φόρτο εργασίας που έχει».
Ο Μελίσσης
Από τους πιο έμπειρους ποδοσφαιριστές της Σάρτης ο Σάκης Μελίσσης, ο 34χρονος στράικερ με σπουδαία καριέρα στα γήπεδα. Κατάγεται από τη Συκιά, τα πρώτα του βήματα έγιναν στον τοπικό Τορωναίο, μάλιστα σε ηλικία 14 ετών έπαιξε σε τελικό κυπέλλου (με τη Νέα Γωνιά). Για τρία χρόνια έπαιξε στην Κ20 του Άρη, ήταν στέλεχος των μικτών ομάδων, αρχικά Χαλκιδικής και έπειτα με τους παίδες της ΕΠΣΜ (όπου αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδας και πρώτος σκόρερ).
Έπαιξε ακόμα σε Διόσκουρους (Δ΄ εθνική), Μακεδονικό (Γ΄), Θέρμη (Δ΄), στη συνέχεια επέστρεψε στον Τορωναίο Συκιάς με πολύ παραγωγική χρονιά. Ακολούθησαν η Βαρβάρα (δύο χρόνια), τα Σήμαντρα (αναδείχθηκε κυπελλούχος Χαλκιδικής), πρωταθλητής με το Στρατώνι, Όλυνθος, Άγιος Νικόλαος, Πολύγυρος και δύο χρόνια στη Σάρτη. Στη φετινή χρονιά η προσφορά του παραμένει πολύτιμη, έχοντας σημειώσει 24 γκολ σε πρωτάθλημα και κύπελλο.
«Δεν το έχω ξανανιώσει»
«Έχω παίξει σε 5 τελικούς, αυτός ήταν ο πιο «γεμάτος» κατά τη γνώμη μου», τονίζει ο Σάκης Μελίσσης, προσθέτοντας: «Πήγαμε το παιχνίδι στη δύναμη, πιστεύω ότι δείξαμε πως το θέλαμε περισσότερο. Για Σάρτη, Συκιά, αλλά και τη Σιθωνία γενικότερα, είναι μια τεράστια επιτυχία. Προσωπικά ποτέ δεν φοβήθηκα, πίστευα μέσα μου ότι θα ανατρέψουμε το σκορ, έτσι είχαμε πετύχει και στον τελικό των Σημάντρων με τον Πολύγυρο. Έχουμε καλούς και ποιοτικούς παίκτες. Θέλω να σταθώ στη βοήθεια του κόσμου, ήταν όντως 12ος παίκτης μας, δεν έχω ξανανιώσει τέτοιο συναίσθημα!».
Ο Λουκάκης
Γέννημα-θρέμμα της Σάρτης, ο 30χρονος Αντώνης Λουκάκης, αποτελεί κινητήριο μοχλό και έναν από τους πολυτιμότερους παίκτες του συλλόγου. Από τις ακαδημίες της Σάρτης έπαιξε στον Άρη για 7 χρόνια, στη συνέχεια είχε την ατυχία ενός τραυματισμού και πήγε στον Τορωναίο Συκιάς (με άνοδο στην Α1), στον Αστέρα Αγίου Νικολάου (επίσης με άνοδο στην Α1) και στη γενέτειρά του.
Ο ίδιος υπογραμμίζει: «Ο βασικός μας στόχος στα τελευταία χρόνια που μαζευτήκαμε αρκετοί παίκτες στο χωριό, ήταν να πάμε σε τελικό κυπέλλου. Θέλαμε να ζήσουμε αυτήν την εμπειρία. Πριν από δύο χρόνια ήμασταν άτυχοι φτάνοντας στον ημιτελικό, φέτος όμως ένα όνειρο ζωής έγινε αληθινό.
Βοήθησαν πολύ την ομάδα και τα παιδιά από τη Συκιά και θέλω να πω ένα μπράβο σε όλους. Αναφορικά με τον αγώνα, δεν μπήκαμε καλά, άλλωστε ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τους περισσότερους από μας. Ξέραμε τι πρέπει να κάνουμε, εδώ και 6 χρόνια στην Α1 έχουμε αξιοπρεπή και σταθερή πορεία. Το γκολ που δεχθήκαμε στην εκπνοή του ημιχρόνου μας «έκοψε τα πόδια», όμως στο β΄ μέρος δείξαμε πάθος και με τη βοήθεια του κόσμου, αντιστρέψαμε το σκορ. Όταν γυρίσαμε στην κερκίδα και είδαμε τους φιλάθλους να πανηγυρίζουν στο 1-1, εκεί πια το πιστέψαμε απόλυτα και νομίζω αυτό το είδαν όλοι στο γήπεδο. Η νίκη μας είναι αφιερωμένη σε όλους, φίλους και οικογένειες που μας στήριξαν και μας στηρίζουν».
«Προσωπικές θυσίες, από αγάπη και μόνο»
Ο Αντώνης Λουκάκης περιγράφοντας τα δεδομένα στην ομάδα, ανέφερε: «Δεν είναι εύκολη κατάσταση, διότι λόγω τουριστικής περιόδου η προετοιμασία μας αρχίζει στις 20 Αυγούστου. Έχουμε θυσιάσει πολλές ώρες από τις δουλειές και τις οικογένειές μας κι αυτό γίνεται από αγάπη και μόνο προς την ομάδα. Οι παίκτες δεν έχουν οικονομικό όφελος. Αντιθέτως, είμαστε μια παρέα και διατηρούμε πολύ καλό κλίμα.
Για μένα ένα από τα πιο κομβικά παιχνίδια για την επιτυχία μας, ήταν το πρώτο του κυπέλλου μέσα στον Άγιο Νικόλαο. Παίζαμε με μια αξιόλογη ομάδα, πολύ οργανωμένη, σε νοκ-άουτ αγώνα, στις 20 Σεπτεμβρίου, δηλαδή με ελλιπή προετοιμασία και με αρκετούς παίκτες να παρατάμε τις δουλειές μας για να πάμε να παίξουμε».
